Verhaal

29 mrt 2021 om 18:55 uur Dus pakte ik op donderdagmiddag de trein richting Château d’Abandon. Het was al bijna donker toen de trein het oude vervallen stationnetje binnenreed. Ik snoof de warme avondlucht op terwijl ik met mijn weekendtas in de hand langs begon aan de wandeling langs de lange lanen met de grote oude Platanen richting mijn bestemming. Na ongeveer 10 minuten zag ik de ijzeren hekken van het Château die open stonden waardoor ik een glimp kon opvangen van de rustieke en o zo vertrouwde binnenplaats. Op de tast vond ik de lichtschakelaar terwijl ik mijn weekendtas in de hoek van de gang smeet. In de keuken was de koelkast volgepropt met hapjes en drank van de lokale traiteur. Niemand die het merkt als ik er een paar pak. Met mijn handen vol lekkers en een goede fles wijn liep ik richting de logeerkamer. Dit was oorspronkelijk het vertrek van de dienstmeid. Gelukkig was deze kamer sinds die tijd wel wat geupgrade en een stuk luxer dan mijn krappe studentenkamertje in Lyon. Het was een relatief grote kamer met een eiken vloer en een prachtig hoog plafond vol ornamenten en een enorme kroonluchter en uiteraard een echt hemelbed. En natuurlijk met een supersnelle wi-fi verbinding, anders zou het ondanks al deze luxe, hier niet uit te houden zijn in dit gat. Ik schoot mijn schoenen uit en kroop op mijn bed toen ik mijn telefoon hoorde trillen van een inkomend bericht. Het was de nieuwe eigenaar, vast met allerlei vragen waar ik nu even helemaal geen zin meer in heb. Hij moet maar wacht maar tot morgenochtend het is tenslotte al na negenen.

12 mrt 2021 om 08:55 uur Jeeee, Nadine is in 'da house'! :)

12 mrt 2021 om 07:23 uur (Nadine) Om eerlijk te zijn was mijn eerste reactie boosheid en verontwaardiging toen Rupert mij vertelde dat hij het Chateau in de verkoop had gezet. Hoe durfde hij mij dit aan te doen. Dat gevoel werd alleen maar versterkt door de mededeling dat er al een potentiële koper was, uit Nederland, en dat hij dit weekend langs zou komen voor een bezichtiging. Tot op heden had ik het goed naar mijn zin gehad bij Rupert en Jane. Het was een prima deal geweest, waarbij zij mijn kamer in Lyon en collegegeld betaalde en ik enkele weekenden mocht opdraven als “serveerster” tijdens hun speciale feestjes met intimi. Eerlijk is eerlijk de eerste keer keek ik mijn ogen uit toen ik het bonte gezelschap zag dat was uitgenodigd voor deze speciale feestjes. Maar het wende snel, de schaars geklede mensen en de spelletjes die ze speelden. En ja ik genoot van hun blikken over mijn lijf als ik de kamer in liep op mijn hoge pumps, zwarte kokerrokje en witte strakke blouse om ze hun drankjes en hapjes te serveren. Het gaf mij een kick, ze mochten naar mij kijken maar niet aanraken. Ik had hierover ook duidelijke afspraken gemaakt met Rupert. Hij ging eigenlijk altijd wel akkoord met wat ik voorstelde of vroeg. Als ik eerder naar huis wilde of geen zin had in de afwas dat was dat nooit een probleem. Nee ik wist zeker dat ik nooit meer een dergelijke luizenbaantje zou vinden waarbij ik zo makkelijk zoveel geld zou verdienen. In mijn gedachte zag ik mezelf al staan achter de kassa bij de McDrive. Nee dat nooit, dan eet ik nog liever droog brood. Toen Rupert mij na het weekend vertelde dat die “Hollander” het voorlopige koopcontract had getekend voelde ik mij verraden. Mijn verbazing en blijdschap was groot toen ik hoorde dat de nieuwe eigenaar graag gebruik wilde blijven maken van mijn diensten volgens de reeds geldende afspraken. “Yessss” wat zijn mannen toch sukkels, gelukkig maar want anders had ik nu geen baantje meer gehad en had ik mijn nieuwe Jimmy Choo s terug moeten sturen naar de webwinkel.

07 mrt 2021 om 15:49 uur Ik vind dat jullie heel leuk samen schrijven. Ben heel benieuwd waar dit naartoe gaat.

17 feb 2021 om 20:13 uur Zijn kado: het eerste hoofdstuk. Zijn uitnodiging: schrijf het volgende deel. De uitdaging: we plaatsen zonder elkaar vooraf te laten lezen een nieuw deel. #spannend :)