Hoofdstuk

‘Weet je je standjes nog?’
Oei. Ooit heeft U mij foto’s gestuurd van verschillende poses. Mijn gezicht gloeit. U ziet het meteen.
‘Niet dus. Wat is er zo moeilijk aan onthouden?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Omdat ik dit niet zo vaak doe?’ verdedig ik mezelf.
U knijpt Uw ogen samen. Als ik had opgelet, had ik nu een andere toon gekozen. Maar ik ga door.
‘Kijk, als het een ritueel was, zoals tandenpoetsen ofzo, dan onthoud je het wél.’
U knikt langzaam. ‘Dus jij hebt rituelen nodig?’
Ik kijk verschrikt op. Dit voelt als een fuik.
‘Eh Meester, zo bedoel ik het niet,’ probeer ik snel.
‘Wat bedoel je dan?’
Ik aarzel. Hoe kom ik hieruit? ‘Niet dat het elke dag moet ofzo… maar een beetje onderhouden?’
‘Mooi,’ zegt U enkel.
U pakt een wijnglas uit de kast. ‘Ga maar even uit je hoofd oefenen. Kom ik zo bij je terug.’
U loopt weg. Laat me achter.
Bij de deuropening draait U zich om.
‘O ja… denk je ook nog even aan het ritueel om het te kunnen blijven onthouden? Die hoor ik straks ook graag.’