Hoofdstuk

Een gezellig etentje met vriendinnen. De tafel is gevuld met lachsalvo’s en verhalen over dates die de moeite niet waard waren. Mannen die zich anders voordeden, schuchter vissend naar goedkeuring. De anderen die overduidelijk logen, bang om zichzelf te tonen. Ik lach hardop mee, genietend van haar verhalen, totdat zij ineens zegt:
‘En toen kreeg ik een gesprek met iemand. Hij zei: “Ik ben een D, hè?”’
Ze kijkt ons verwachtingsvol aan. De stilte is oorverdovend, alsof de wereld even stopt met draaien. Mijn wangen gloeien, en ik dwing mezelf om neutraal te blijven. Niet laten merken dat ik weet wat ze bedoelt.
‘Een dominant,’ zegt ze uiteindelijk met een ondeugende glimlach.
Ik slik en grijp naar mijn glas water. Het voelt alsof iedereen naar mij kijkt, alsof mijn gedachten op mijn gezicht geschreven staan.
‘Ja, met zo’n zweepje en alles,’ vult onze tweede vriendin aan. Ze rolt met haar ogen alsof het iets absurds is. Maar mijn verbeelding neemt al een vlucht. Ik zie het voor me: te levendig, te echt.
‘Haha, alsof jij een slaafje zou zijn,’ lacht onze derde vriendin schamper.
Ik probeer mee te lachen, iets te zeggen, een luchtige opmerking te maken. Maar mijn stem blijft steken in mijn keel. Het enige wat ik kan denken is: Ze mogen niets doorhebben.
Mijn handen klemmen zich om mijn glas. Ik voel hun blikken, de onderliggende nieuwsgierigheid. Of verbeeld ik het me maar?