Hoofdstuk

Ze was vroeg opgestaan, zoals altijd.

De stilte in haar appartement had een smaak.
Metaalachtig. Droog
Ze stond op

Haar lichaam bewoog op automatische piloot: douchen, föhnen, kiezen.
Zwarte kousen. Strakke, smalle jurk. Rode lippen.
Hoge hakken

Drie regels overtreden. Twee straffen.

Gisteren was de eerste geweest.
In de hoek.
Lang.
Zonder woorden, zonder aanraking, zonder ontsnapping.
Ze had haar adem ingehouden tot ze zichzelf niet meer voelde. En toch had ze geknikt, toen hij vroeg of ze begreep waarom.

Vanavond zou de tweede volgen. 20:00 uur.
Er was niets specifieks gezegd. Alleen het tijdstip en dat ze volledig naakt op haar plaats moest gaan zitten op haar knieën.

Dat was al een straf op zich volledig naakt zo had hij haar nog nooit gezien.
Zo had hij haar nog nooit willen zien.

Ze dronk haar koffie met kleine slokken.
Niet omdat ze ervan genoot, maar omdat routine houvast bood.
Elke seconde waarin ze niet aan vanavond dacht, was een overwinning.
Een leugen, maar noodzakelijk.

Ze ging naar haar auto
…en reed zoals altijd dezelfde route.
Maar vandaag was niets hetzelfde.

Volledig naakt.
Die woorden bleven hangen als een koord strak om haar borstkas.
Ze had het eerder gespeeld — kwetsbaarheid, overgave — maar nooit letterlijk, nooit zonder de bescherming van hakken, kousen, kleine dingen die toch nog iets van haar lieten staan. En wat hij zo graag zag
Straks zou er niets meer zijn.
Geen kanteling van haar heup, geen gelakte tenen, geen verleidelijk knikje.
Alleen huid.
Adem.
En zijn ogen.

Het stuur voelde glad onder haar vingers.
Haar nagels – kort en rood gelakt – tikten zacht tegen het leer.
Ze reed, keek, anticipeerde, knikte op automatische piloot naar de portier bij het hek van het parkeerterrein.

Binnen, in de lift, keek ze even op naar haar spiegelbeeld.
De vrouw die haar aankeek, had scherpe jukbeenderen en een rustige blik.
Een blik die niemand ooit de waarheid zou vertellen.
Niet over gisteravond.
Niet over vanavond.
Niet over hoe haar knieën nog brandden van het staan.
Niet over hoe haar huid jeukte van het verlangen gestraft te worden.

De lift bereikte de juiste verdieping.
Ze stapte uit.
Keurig. Kalm.
De geur van koffie en toner omringde haar meteen. Bekend terrein.

In haar kantoor sloot ze de deur en liet de stilte toe.
Ze zette haar tas neer, haalde diep adem en legde haar vingers op het bureau.
Het hout voelde koel, glad, echt.
Net als zijn stem gisteren:
"Jij weet precies waarom."

De uren kropen voorbij in afgebakende tijdvakken:
een teamoverleg.
een gesprek met een klant.
twee e-mails die ze drie keer moest herschrijven.

Haar collega’s zagen een vrouw die wist wat ze deed.
Die beslissingen nam.
Maar ze voelden niet de onrust onder haar huid, het constante besef van het uur dat naderde.

20:00. Volledig naakt. Knieën. Stilte

Even voor vijf uur was haar werkdag voorbij.
Ze sloot haar computer af, nam haar jas mee – routine – en liep met beheerste passen naar de lift.
Haar hakken tikten een onverbiddelijk ritme over de stenen vloer.

In de parkeergarage was het koeler.
De duisternis daar paste beter bij haar stemming.

Thuis om 19:00.
Haar jas over de rug van de stoel.
De hakken naast de deur.
Ze wilde iets eten, iets warms, iets normaals.
Maar haar maag was een vuist.

Ze liep naar de badkamer, maar stopte bij de drempel.
Nee.
Geen geur van zeep.
Geen spoeling van zijn geur.

Ze mocht schoon zijn. Maar niet vers. Niet voorbereid.
Hij wilde haar zoals ze was.
Niet als manager. Niet als vrouw.
Als bezit dat gestraft moest worden.

19:42.
Ze kleedde zich langzaam uit.
De kousen rolden als zonden van haar benen.
De jurk liet ze over haar schouders glijden, tot hij ritselend op de vloer lag.
Bh. Slip. Alles weg.
Geen make-up bijwerken. Geen parfum.
Haar lichaam was genoeg.
Of niet genoeg.
Dat was aan hem.

Ze pakte de sleutel.

De galerij was koud onder haar blote voeten.
De lucht scherp.
De stilte in het gebouw sneed.

De sleutel lag licht in haar hand.
Haar naakte huid voelde elke trilling in de lucht.
Een kale vrouw.
Een vrouw die zichzelf niet meer mocht beschermen.

Elke stap was een keuze.
Elke trilling in haar spieren een herinnering aan wat zou komen.
Niet misschien. Niet straks.
Maar onherroepelijk.

Ze was op tijd. Precies op tijd.
Zijn deur. Zwart. Strak. Stil.

De sleutel ging moeiteloos in het slot.
Hij had niet opengedaan. Hij zou niet opendoen.
De straf begon vóór de aanraking.
Altijd.

Ze opende de deur.
Stapte naar binnen.
Ze sloot de deur achter zich.
Geen weg terug.

Het licht was zacht.
Geen muziek. Geen woorden.
Alleen haar adem, kort, onregelmatig.
En haar huid, die zich pijnlijk bewust werd van haar naaktheid.

Ze liep verder.
Ze hoefde niet te zoeken.
Haar plek die wist ze.

Ze knielde.
Voelde de kou van de vloer in haar botten trekken. Perfect ongemakkelijk.
Ze boog haar hoofd Legde de sleutel neer, voor zich, symmetrisch. Zoals hij het wilde.
Legde haar handen op haar knieën handpalmen omhoog.

En wachtte.

Haar adem verschoof.
Langzamer. Dieper.
De tijd verdichtte zich.
Elke seconde was een mogelijkheid dat hij zou verschijnen.
Of haar zou laten wachten en wachten was ook straf dat wist ze.

Ze dacht na over wat ze had gedaan
Twee maal klaargekomen op kantoor, zonder toestemming.
Het was haar eigen schuld!
Ze had hem kunnen bellen en om toestemming kunnen vragen.
Maar ze had dat niet gedaan en hij had nog gezegd je mag mij altijd bellen.
Had hij niet opgenomen dan was het zijn schuld geweest dacht ze, maar wat als hij wel had opgenomen.
Wat als hij dan nee had gezegd?
Ze had het niet in kunnen houden!

Toen hoorde ze het.
Zijn voetstappen.
Rustig. Laag. Doelgericht.