Hoofdstuk

De buren hadden iets in mij aangezet wat zich niet meer liet stoppen. Eindelijk na al die jaren mijn onderdanige geaardheid onderdrukt te hebben en alleen voor mijzelf te hebben gehouden. Was dat nu bekend bij anderen. Echte anderen. Niet meer anoniem een beetje online, maar echte mensen van vlees en bloed. De buren nog wel.

Ik liep nu dagelijks mijn rondje langs hun huis. Telkens hopend hen tegen te komen. Of ten minste een van de twee. De eerste dagen liep ik ter vergeefs langs. Maar wie ik ook tegenkwam. Het waren niet de buren. Eerst dacht ik er nog weinig van en was ik alleen teleurgesteld als ik weer alleen maar een wandeling gemaakt had. Het gebeurde wel vaker dat ik ze een paar dagen niet zag. Maar na ruim een week merkte ik dat ik steeds langzamer ging lopen naarmate ik dichter bij hun huis kwam. Maar nog steeds trof ik hen er niet aan. Eerst dacht ik nog dat ze misschien op vakantie waren of zo, maar hun auto stond gewoon op de oprit en ook steeds anders. Na een paar weken begon ik echt sneu gedrag te vertonen als ik langs liep. Ik strikte drie keer mijn veters om maar tijd te rekken. Maar wat er ook gebeurde geen ontmoeting met de mensen waar ik zo tegenop kijk. De drang om hen te dienen groeide met de dag. Precies weet ik het niet. Nou ja eigenlijk wel. Op de 23e dag dat ik langs liep, mijn veters voor de zoveelste keer gestrikt had. Elk “bijzonder” plantje bestudeerd had, liep ik naar hun voordeur. Vast besloten aan te bellen. Schoorvoetend liep ik het paadje naar hun huis op. Mijn hart bonkend in mijn borstkas. Ik stond voor de deur en mijn hand bewoog langzaam naar de bel. Terwijl ik mijzelf moed in sprak hoorde ik in de verte achter het huis iets omvallen. Mijn hart sloeg denk ik echt een paar keer over. In blinde paniek rende ik weg, het paadje af en het bos in. Hoorde ik nou mensen lachen? Of verbeelde ik het mij? Omkijken durfde ik in ieder geval niet. Mijn rondje afmakend op weg naar huis kwam de schaamte steeds meer opzetten. Wat een sneu figuur ben ik toch. Ik gedraag mij als een klein jongetje en heb niet eens het lef om aan te bellen bij mijn buren. Sukkel dat ik ben. Het ergste van alles was nog wel dat mijn buren zo’n slimme deurbel hebben en ze mij daar zo voor hun deur gezien en opgenomen moeten hebben. Ze hebben er denk ik de rest van de avond veel lol om gehad.

De volgende dag werd het nog erger. Toen ik naar mijn werk was, was de buurvrouw bij ons aan de deur geweest om mijn vrouw bij hun thuis uit te nodigen voor een kop thee. Mijn vrouw was natuurlijk niets vermoedend ingegaan op deze uitnodiging en vertelde dat ze de volgende dag op de thee zou gaan bij de buren. Ik verslikte mij bijna toen ik dat hoorde, maar kon mij net op tijd herpakken en “Wat leuk” uitbrengen. Die avond heb ik mijn wandelingetje overgeslagen. 1001 gedachten en angsten spookten door mijn hoofd. Maar de ergste was, wat als ze het haar vertellen? Snachts kon ik eerst niet slapen en de tijd dat ik sliep had ik nachtmerries.

Toen mijn werkdag er eindelijk op zat en ik thuis kwam moest ik mijn best doen niet direct te vragen naar de thee visite. Maar tijdens het eten vertelde mijn vrouw dat onze buren zulke leuke en sociale mensen zijn. Dat we het met ze getroffen lijken te hebben. Dat laatste kon ik wel beamen. Mijn opluchting was groot, want blijkbaar hadden de buren niks over hun “hobby” verteld. Mijn zelfvertrouwen was weer iets terug en dus liep ik maar weer mijn inmiddels gebruikelijke rondje. Maar weer niemand te zien. Inmiddels begon de teleurstelling plaats te maken voor boosheid. En die groeide eke dag dat ik mijn wandeling maakte.

Inmiddels was het 5 weken geleden dat ik op mijn knieën voor hen zat en mij een moment volmaakt op mijn plek gevoeld had. Maar daarna volkomen genegeerd werd door ze. De woede in mij had inmiddels plaats gemaakt voor niks anders dan pure frustratie. Een die ook niet meer te verbergen viel. Ik was kortaf en chagrijnig tegen iedereen. En mijn vrouw begon steeds meer te vragen wat er toch aan de hand was. Waar ik natuurlijk geen antwoord op kon geven, zeker niet omdat zij en de buurvrouw steeds vaker met elkaar om begonnen te gaan. Net op het moment dat ik besloot om te kappen met deze onzin en mijn normale leven weer op te pakken gebeurde het inmiddels onverwachte. Daar kwam mijn buurman de oprit op lopen. Hij zwaaide vriendelijk naar mij en snel liep ik naar hem toe. Na een kort sociaal praatje vroeg hij mij of ik hem de volgende dag kon helpen in zijn “schuur”. NATUURLIJK!!! wou ik dat. En zo spraken we af dat ik mij de volgende dag om 8:30 bij hun zou melden.

Die nacht duurde het even voor ik in slaap viel. Ik overdacht de afgelopen weken en realiseerde mij dat deze twee mij subtiel maar doeltreffend hadden bespeeld. Voor het eerst sinds weken zag ik de dingen weer zonnig in. En met het besef niet genegeerd, maar juist bespeeld te zijn viel ik in een heerlijke slaap.