Hoofdstuk

Achter ons huis ligt een landje dat grenst aan een klein bos. Midden in dat bos staat een oud huis met een paar schuren. Ik loop er vaak langs als ik een ommetje maak. Tot voor kort werd het huisje slechts een enkel weekend per jaar bewoond. Maar een poosje geleden is het verkocht.

De nieuwe bewoners, die er wel vaak zijn, was het opgevallen dat ik regelmatig langs hun huis liep en op een dag spraken ze mij erop aan. Of ik mij bewust was dat ik over hun erf liep. Nou eigenlijk niet dus. En trouwens ik loop hier al van kinds af aan door het bos, wat ik daardoor min of meer als mijn “achtertuin” ben gaan beschouwen. Onze nieuwe buren, een stel van net 60 dat hun fortuin met de verkoop van hun bedrijf gemaakt heeft, zeiden dat als zij af en toe een beroep op mij kunnen doen ik in ruil daarvoor over hun land mocht wandelen. Of ik dat een redelijke afspraak vond. Het is bij ons in de buurt toch al gebruikelijk dat we elkaar helpen, dus daar had ik weinig bezwaar tegen. Toen nog nog denkend dat een beroep op doen op inhoud dat je een keer bijspringt bij een klusje, de planten water geeft tijdens vakanties, dat soort dingen. Maar al snel kwam ik er achter dat zij toch net even iets anders in gedachten hadden.

Een paar weken na deze “afspraak” stond de buurvrouw in de tuin toen ik langs liep. Zij vroeg of ik hun misschien even kon helpen tillen. Uiteraard was ik daartoe bereid en liep met haar mee. Midden op hun oprit stond een groot houten krat wat naar een van de schuren moest. Terwijl de buurvrouw aanwijzingen gaf, tilde de buurman en ik de kist naar binnen. Door de inspanning was het mij eerst niet opgevallen, maar toen de kist op de plek stond zag ik pas in wat voor ruimte ik stond. Een heuse sm kamer. In opbouw, dat wel, maar duidelijk ingericht voor dat doel. Nog voor ik er erg in had stond de buurman achter mij. Iets dichter bij dan ik prettig vind, maar net niet tegen mij aan. “Schrik je hiervan?” vroeg hij. En nog voor ik erover na kon denken hoorde ik mijzelf zeggen van niet en dat ik het wel interessant vind. Hoe kon ik dat nou zeggen? Ik ben van nature introvert en alles behalve een flapuit. En dan nog eens tegenover min of meer vreemden gaan zeggen dat ik sm interessant vind. Ik had net zo goed gelijk kunnen zeggen dat ik al jaren worstel met onderdanige gevoelens, maar daar thuis niks mee kan. Dat deed ik net niet, maar de buren hadden “bloed geroken” en lieten niet meer los. Of ik misschien eens een keertje vastgebonden wou worden. “JA! JA!” dacht ik, maar zei van niet. Daarna ging het snel. De buurvrouw pakte mijn polsen vast en de buurman klikte er boeien om. Het was blijkbaar geen vraag. Ook mijn enkels werden aan de ogen op de vloer vast geklonken en zo stond ik daar. Met mijn armen en benen wijd tegenover mijn buren. Mijn buurvrouw kwam kort voor mij staan en vertelde dat ze gelijk al had geweten dat ik dit zou willen. Haar echtgenoot die nu echt tegen mij aan stond benadrukte nog even de “afspraak” over het betreden van hun land. En dat zij dus met een beroep doen op bedoelen dat ik hun moet dienen. Ondanks de schok en ook wel ongenoegen dat ik hier zomaar vastgeketend werd, voelde ik mijn pik zwellen. Dat was precies wat mijn buurvrouw verwacht had en ze had het dan ook direct in de gaten. Een klein knikje naar haar man was voldoende om hem ook op de hoogte te brengen. Hij pakte mij hardhandig in mijn kruis en een zacht gehum was zijn goedkeuring. Ik voelde zijn zwellende pik nu ook tegen mij aandrukken.

Zo snel als ik vastgemaakt was, werd ik ook weer losgemaakt. Eenmaal weer vrij bleef ik enigszins beschaamd naar de grond kijken. De buurvrouw zei mij dat ik op mijn knieën voor hun moest gaan zitten. Dat deed ik direct en het voelde natuurlijk en fijn zo met mijn hoofd gebogen voor deze twee mensen te zitten. De buurman, inmiddels weer zijn normale vriendelijke zelf, vroeg of ik hun hobby nog steeds interessant vond. Dat bevestigde ik. En deze keer niet meer perongeluk. Ik wist zeker dat ik dit meer wil. Het stel gaf aan dat ik hun voeten kussen moest, eerst die van haar, en dat ik daarna vrij was om te gaan. Mijn hart bonkte in mijn lijf toen ik afscheid nam. Om thuis niks te laten merken liep ik een extra lange ronde. Mijzelf al verheugend op de volgende wandeling.