Hoofdstuk

Steels keek ze met enige regelmaat op van het opletten en meeschrijven naar Thomas. Hij had z'n naam op het briefje gezet, want dat had de opdracht geweest.
Thomas keek maar 1x haar kant op en toen hun ogen kruisten was er een spanning voelbaar.
Na anderhalf uur was het pauze en Linde ging naar de water automaat om haar theebeker te vullen. Terwijl ze dat deed voelde ze langzaam maar beheerst, bijna dwingend een streling over haar onderrug gaan. Ze draaide pijlsnel naar rechts en daar stond Thomas bij het koffiezetapparaat. Hun ogen vonden elkaar.

"Hey", zei Linde, "hoe vind je de cursus tot nu toe? Dit zijn altijd wel lange dagen he?".
Thomas antwoorde: "Hoi, ja klopt maar het onderwerp is interessant en Joke is een goede .."
Het theewater voor Linde was klaar en zij pakte haar beker onder de automaat uit, maar terwijl ze dat deed hoorde ze zijn stem, maar dan donkerder: "Het is onbeleefd om dingen tussendoor te doen terwijl er iemand praat." Zijn stem was krachtig, licht dwingend, maar niet gemeen, eerder speels.
Haar lijf reageerde door rechterop te gaan staan en alert te zijn. Ze hield hiervan, maar dat kon hij toch niet weten?
Ze draaide zich terug, blozend en zei: "Je hebt gelijk, dat is onbeleefd. Ik luisterde nog wel hoor: Joke is een goede..?"
Hij keek haar doordringend aan met zijn bruine ogen, leek haar te peilen en vervolgde: "..is een goede trainster. Goedzo dat je je weer omgedraaid hebt naar mij, dat bevestigt wat ik al dacht."
"Wat dacht je dan?" Vroeg ze, uiterst nieuwschierig en gespannen.
Hij kwam naast haar staan, zodat ze zij aan zij stonden en hij omsloot haar pols stevig met zijn hand. "Dat, beste Linde, ga je misschien nog wel merken. Nu moeten we weer naar binnen en blijf je netjes rechtop zitten tot de lunchpauze. Niet dat onderuit gezakte, dat is geen goede houding." zei hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om iemand die je niet kent zomaar te bevelen.
Hij liet los en liep naar de cursusruimte toe, haar twijfelend achterlatend.

Heel veel tijd had ze niet meer om erover te denken, ze wist 1 ding wel, ze vond dit spannend en ze wilde dit. Ze verlangde naar sturing.
Ze pakte haar thee, ging de ruimte in en nam rechtop plaats op haar stoel. Ze kan zich vergist hebben, maar ze dacht een goedkeurende snelle glimlach op Thomas zijn gezicht te hebben gezien.

Tussen de cursus door maakte ze zo nu en dan vluchtig oogcontact. Thomas stuurde haar zonder woorden steeds weer naar de cursus.
Ze zaten niet in hetzelfde groepje toen ze een opdracht moesten doen dus kon ze hem goed bestuderen.
Lang, langer dan zij met haar 1.83m, ze schatte 1.97m, zijn haar was bruin maar met een rossige ondertoon, slank gebouwd, brede schouders en hij zag er goed gekleed uit. Dat vond ze altijd fijn. Hij had een zandkleurige pantalon aan, licht bruine riem, een zacht groen overhemd, mooi horloge om en licht bruine leren schoenen.
Hij had een stoppelbaard, strakke kaaklijn en diep bruine ogen.

Na de opdracht was het lunchpauze, Joke had hen geadviseerd om na het eten even te gaan wandelen buiten. Daar was Linde wel aan toe, het was prachtig weer, 20 graden en strakblauwe lucht.
Ze at snel haar broodjes op en zei tegen de groep: "Tot zo! Ik ga lekker buiten wandelen." De groep groette haar terug en gingen verder met eten.
Ze liep de trap af en groette de receptionist met een handgebaar omdat ze aan de telefoon was. Die wilde ze niet storen.
Ze stapte naar buiten en bleef even stil staan om de zon op haar gezicht te voelen. 'eventjes weg' dacht ze, 'wat een gedoe dat die Thomas haar al door heeft' sprak ze tegen zichzelf.

"Ja," klonk een semi bekende stem achter haar, "wat een gedoe hé?"
Ze schrok en wist zich even geen houding te geven. Thomas zei: "Ik vind het niet prettig dat je alleen zou lopen, dus laten we samen even kletsen." Hij lachte vriendelijk en open, ze kreeg een vlaag van verlangen in haar buik. "Oké" antwoordde Linde, "laten we dat maar doen voordat de pauze voorbij is." ze glimlachte.

Ze stapten de parkeerplaats over en liepen in de richting van het park.
"Zeg Linde, voordat we verder gaan, heb jij een relatie?" vroeg hij.
"Nee, heb ik niet", antwoordde ze, "en jij?"
Op zijn beurt zei hij ook dat hij geen relatie had.
Een kleine zucht van opluchting ontsnapte haar en hij merkte het op, glimlachte maar zei er niks over.
"Hoe wist je dat ik sub ben?" vroeg ze terwijl ze het groen van het parkje hadden bereikt.
"Er is iets in je ogen waarvan ik het vermoedde" antwoordde hij, "iets dienende, maar je bent ook eigenwijs en recalcitrant, een perfecte combinatie. Zeg is, heb jij al vaker een D/s relatie gehad? Waar ga je het meest op 'aan'?"

Ze moest even nadenken over de formulering. " Ja, dat heb ik wel, maar hij overtrad uiteindelijk mijn harde grenzen en werd handtastelijk op een gewelddadiger manier." Sprak ze eerlijk, ze voelde dat ze hem dit kon vertellen, waarom wist ze niet.
"Ik vind het spannend en eng om dit weer aan te gaan, al voelt het alsof jij jezelf beter in controle hebt." zei ze zacht.
Hij pakte haar hand, bleef stilstaan en trok haar zachtjes terug. Ze stonden tegenover elkaar en hij tilde haar kin liefdevol omhoog zodat ze hem in zijn ogen keek.
"Ik wil dat je mijn ogen bekijkt terwijl ik je dit vertel: ik zal je nooit mishandelen of over een harde grens gaan Linde. Mag ik je al een knuffel geven?" Linde stond met betraande ogen en knikte dat dat mocht.
"Het spijt me..." Begon ze. Maar ze voelde een wijsvinger op haar mond.
"Lieve meid, dit is niet jouw schuld, jij was slachtoffer en voor hem heb ik geen goed woord over. Een Dom hoort jou te beschermen en hij heeft daarin gefaald en daar ervaar jij nu de nadelen van. Dat zou nooit zo mogen gebeuren."
Ze verstopte haar gezicht bij hem, ze huilde maar ze werd ondersteund in haar verdriet.
Hij liet haar even en tilde haar kin weer op, veegde haar tranen weg en zei: "Ik ben een strenge maar rechtvaardige Dom, ik wil samen met jou grenzen afspreken en in overleg verleggen. Ik zou willen kijken waar we heen kunnen gaan, of we bij elkaar passen. We zullen dit langzaam ontdekken, als je met mij bent je zal regels krijgen en ik wil jou een veilige plek bieden, jou beschermen en jou liefde geven. Wat vind je daarvan Linde?"

Linde keek hem nogsteeds aan, hij meende elk woord van wat hij net zei, ze zag het, ze voelde het.
"Ik vind dat fijn en veilig klinken, ik zou dat ook wel willen. Al ben ik wel gespannen en ga ik misschien langzamer dan je.." weer die vinger die haar het zwijgen oplegde. "Dat hoef je niet te zeggen meisje, het is goed, ik heb geduld." Zijn ogen glimlachte mee toen hij dit zei.

"Nou, vertel eens," begon hij, "ik ken het hier dus absoluut niet en we moesten maar is terug. Ik ben altijd op kantoor Houten" Ze lachten en ze wees hem de juiste richting op. Samen liepen ze terug naar kantoor.

"Vanavond," zei Thomas, "gaan wij uit eten, hier in de stad. Ik wil je beter leren kennen."
"Dat is goed" zei ze, "waar wilde je uit.."
"Nee meisje, geen vragen daarover, laat het maar gebeuren" sprak hij terwijl het kantoor dichterbij kwam.
"Geef je hier maar even aan over en geniet ervan. En o ja, rechtop blijven zitten in die stoelen, da's beter voor je rug." Hij legde zijn hand op haar onderrug toen hij de deur voor haar openhield en er ging een schokje door haar heen.

"Goedzo, brave meid, zo mag ik het zien."