Hoofdstuk

Na de rustige zondag waarin ze met haar kat lekker heeft gekroeld, tijdschriften heeft gelezen en voorbereidingen heeft gedaan voor de cursus was het dan toch echt maandagochtend 7 uur.
Veel te vroeg voor haar doen, ze was gewoon geen ochtendmens.
Waar ze wel een mens voor was, was te laat komen. Vandaag was dat weer het geval, ze was te laat van huis gegaan en had teveel gedagdroomd over de man van het doezelen van zaterdag.

Op kantoor nam ze de lift naar de 6e verdieping en ze ging naar ruimte 6.82. Gelukkig kende ze het kantoor al, maar ze was wel een ruime 10 minuten te laat.
Er was nog maar 1 stoel vrij, die was natuurlijk voor haar. Vlakbij de deur, helemaal vooraan. Och daar hield ze helemaal niet van, maar ja, ze is zelf te laat vertrokken.
In de ruimte bevinden zich de andere cursisten, iedereen zit in een halve cirkel naar de grote tv in de ruimte waarop de presentatie staat.

De opdracht luidt: presenteer jezelf, je functie en je leervraag in 1 a 2 minuten.
De cursusleider, Joke, zei: "je mag voor het scherm staan of op de stoel hier vooraan zitten . Na de presentatie krijg je van de andere 2 woorden op een post-it die zij vinden dat jij uitstraalt."
Dat vond ze niks, staan voor een scherm, noch op een vaste plek zitten. Gelukkig zag ze een optie die wel bij haar paste.
De eerste persoon ging presenteren en Linde is altijd scherp geweest in observeren. Ze schreef op de post-it de norverbale signalen die ze opving en gaf deze aan de presentator nadat hij klaar was. Zo deed ze hetzelfde bij de tweede man. Toen stond zij op.

Linde stond op, zonder boekje en liep naar de tafel voor het scherm, ging er nonchalant op zitten en leunde lichtjes met haar armen op de tafel en deed zo haar verhaaltje. Ontspannen, open en een compacte samenvatting. Ze keek een beetje rond zonder iemand echt te zien. Na een minuut was ze klaar, ze liep terug naar haar plaats en ook zij kreeg post-its. Ze was druk bezig met opplakken en lezen toen de derde post-it kwam, hij streelde met zijn vinger over haar hand. Beheerst, bescheiden maar krachtig en niet te ontkennen.

Ze keek op in zijn heldere, bruine ogen, hij gaf haar een hele vluchtige knipoog en ze wist dat hij haar interesse had gewekt.