Hoofdstuk

Hoofdstuk 33 – Overgave.

De auto rolde de oprit op. Liz sliep nog half, haar hoofd zwaar tegen Isa’s schouder. Bram was uitgestapt en omgelopen om de deur voor haar te openen, Daniël boog zich naar binnen.

“Ik help haar naar bed,” zei hij zacht tegen Isa. “Ga maar vast naar beneden met Bram.”

Zijn stem was beheerst. Zorgzaam. Maar Isa voelde het onderliggende commando. Ze knikte alleen maar.

Toen ze uitstapte voelde ze haar benen even wiebelig. Bram pakte haar hand en leidde haar zonder woorden naar binnen. Alles ging moeiteloos. Alsof het al was afgesproken. Alsof iedereen wist wat er moest gebeuren.

De gang was stil. Haar hart bonsde. Ze dacht even aan Liz. Aan haar geur. Aan wat er onderweg in de auto was gebeurd. Had iemand dat echt gezien? Alles? En nu dan... beneden?

Of toch naar boven?

Ze hapte even naar adem, wilde iets zeggen, maar Bram hield haar blik vast. En haar pols, met een ferme grip. Vastberaden. Zacht maar onverbiddelijk.

“Kom,” zei hij. Meer niet.

Hij opende een deur. Een bekende deur. De trap leidde naar beneden. De kelder. Isa aarzelde een fractie van een seconde. Haar hand in de zijne. Warm. Sturend. Ze zette een stap. En nog een.

De ruimte was warm verlicht. Niet fel, maar helder genoeg om de details te zien. De love seat, de wand met speeltjes en zwepen. De stoel waar ze Liz zo heerlijk onder handen had genomen. Haar blik viel op een bok, zoals vroeger op school tijdens de gym, maar dan lager? Een gladde lederen bovenkant, met zware houten poten, ook weer met zware haken erin op verschillende hoogtes. Stond die er vorige keer ook al, had ze die gewoon over het hoofd gezien? Of was hij nieuw?

Stevige leren boeien lagen er bovenop, en een blinddoek. Het lag er al. Klaar. Voor haar? Was dit gepland? Dit was niet spontaan. Niet iets dat ontstond. Iemand had nagedacht. Voorbereid. En zij liep nu, willens en wetens, deze ruimte in. Wilde ze dit? Of wilde iets anders in haar het?

Ze hoorde de deur achter zich sluiten. Bram stond nu vlak achter haar. Zijn handen gleden over haar lichaam, vonden haar rug. Hij schoof haar jurkje langzaam omhoog, zonder woorden. Isa deed niets om hem tegen te houden.

Hij trok haar slipje omlaag. Zij stapte eruit. Zwijgend. Alles was beweging. Ritme. Vertrouwen.

Maar ook twijfel.

Waarom liet ze dit gebeuren? Waarom voelde ze zich geil terwijl ze zich afvroeg of dit haar grens was?

Bram leidde haar naar de bok. Ze leunde voorover. Voelde aan alles wat er gevraagd werd. Haar heupen, buik en borsten raakten zachtjes het materiaal van de bok. Het leer voelde koel tegen haar huid. Haar heupen licht gespreid. Haar ademhaling verschoof.

Hij pakte haar polsen en boeide ze vast. Links. Rechts. Toen haar enkels, gespreid. Strak, maar niet pijnlijk. Ritueel. Zakelijk. Maar niet koud. Het deed haar even terugdenken aan de picknicktafel, maar dit voelde toch anders. Dit was Bram, haar eigen vertrouwde Bram, en toch voelde het nieuw.

Ze voelde zich bloot. Overgeleverd. En tegelijk... veilig. Tot het moment dat hij de blinddoek omdeed. Toen was ze nergens meer. Alleen nog huid. Adem. Spanning.

Een stilte volgde. Alleen haar ademhaling vulde de ruimte.

Ze hoorde de deur. Een warme klik toen hij dicht viel. Stemmen. Gedempt. Een paar woorden maar. Te kort om te herkennen. Niet hard genoeg om woorden te vormen. Twee personen. Misschien drie?

Ze hield haar adem in.

Dan: handen.

Ze voelde vingers over haar rug. Zacht. Strelen. Bekend? Of niet?

Nagels over haar billen. Iets scherper. Krasten van haar billen omlaag naar haar knieholtes. En weer omhoog. Kriebelend, en toch scherp. Niet onvriendelijk. Maar ook niet aarzelend. Haar huid tintelde. Een siddering trok door haar ribbenkast.

Iemand gleed een vinger over haar dij. Traag. Niet Bram. Of wel?

Ze kon het niet zeggen. Haar zicht ontbrak. Haar controle ook. Haar zintuigen namen een loopje met haar. En dat maakte haar geil. Oorverdovend geil.

En toen. Uit het niets.

#PETS

Een klap. Hard. Recht op haar bil. Ze schrok. Kromp ineen. Maar haar kreun verraadde haar lust.

Ze hapte naar adem.

Wie?

Wie deed dit met haar?

Ze wist niet wie het was. Alleen dat ze hoopte dat het niet de laatste klap zou zijn.

De stilte was ondraaglijk.

Toen weer handen. Over haar rug. Eén hand gleed tussen haar benen. Strelend. Niet naar binnen, niet echt. Alleen druk. Aandacht. Ze voelde zich openliggen.

Dan nog een klap. Op de andere bil. Iets doffer. Misschien met iets anders? Een paddle? Iets van leer?

Ze wilde vragen. Maar haar mond bleef gesloten.

Een hand op haar onderrug. Drukte haar licht naar beneden. Het voelde als een choreografie. Als iets dat al eerder geoefend was. Alleen wist zij het script niet.

Ze hoorde gefluister. Niet verstaanbaar.

Toen een tik. Licht. Tergend traag over haar dij. En dan opnieuw: een klap. Niet hard. Maar doeltreffend. Een echo door haar lijf.

Een trilling gleed door haar heen. Onwillekeurig ontsnapte een kreun.

Ze wilde weten wie. Of het Bram was. Of Daniël. Of... Liz?

Nog een klap. En dan vingers. Die haar streelden, onderzochten.

“Zeg het maar,” fluisterde een stem. Vlak bij haar oor. Maar welke stem? En wat wilde die stem dan horen?

Ze wist het niet. En misschien wilde ze het ook niet weten.