Hoofdstuk

Hoofdstuk 32 – Herbeleving.

Haar hoofd tolde. Haar lijf zinderde. Een echo van vingers, tongen, geuren. Ze voelde de warmte nog tussen haar dijen, de trilling van overgave in haar bekken, de geur van Liz in die kleedkamer, van zichzelf, van alles wat ze niet uitsprak. Haar jurkje zat ergens opgetrokken, haar benen licht gespreid. Een hand gleed naar beneden. Niet bewust, niet gepland. Alleen geleid door behoefte.

Ze ademde traag in. Parfum. Leer. Seks. Het rook naar macht, naar herinnering, naar iets wat ze niet wilde laten vervagen. Haar vingers vonden de rand van haar slipje. Vochtig. Warm. Ze streek erover, traag, alsof ze zichzelf opnieuw wilde voelen. Alsof haar lijf bevestiging zocht dat het echt was geweest. Dat het nog ís.

Ze opende haar ogen.

Daniël zijn blik sprak boekdelen.

De Tesla gleed geruisloos over de snelweg. Gedimd dashboardlicht, Bram babbelend voorin over muziek. En in de binnenspiegel: Daniël. Zijn blik. Niet vragend. Niet afkeurend. Alleen aanwezig. Betrapt. Maar zo geil.

Haar andere hand greep de armleuning naast haar. Niet alleen voor evenwicht. Voor houvast.

Bram lachte om iets wat Daniël zei. Iets met dat publiek op de derde rij. Daniël antwoordde rustig, zonder haar blik nog te zoeken. Maar zijn stem was iets lager. Zijn schouders iets rechter.

Isa liet haar vingers verder glijden. Langzaam, verkennend. Ze streek over haar lippen. Cirkelde. Haar ademhaling verschoof, heel licht. Ze hield zich stil. Het schokje van opwinding door haar buik was als een golf onder het oppervlak. Ze keek naar Liz vlak naast zich. Slapende Liz. Liz die eerder nog fluisterde dat ze haar sletje was. Liz met haar rok omhoog en haar benen wijd. Isa voelde de echo van haar vingers nog in haar handpalm.

Ze ademde iets dieper in. Weer die geur. Haar vingers gleden onder het elastiek. Zacht, nat, warm. Ze drukte haar rug tegen de zitting, haar ogen half dicht. Haar lippen op elkaar geklemd. Ze voelde zich geil. Niet zomaar opgewonden, maar ruw geil. Oer. Gedreven. Beheerst, en tegelijkertijd op het randje van breken.

In de spiegel ontmoetten haar ogen weer die van Daniël. Iets in zijn kaak bewoog. Niet veel. Een goedkeuring? Een waarschuwing? Ze wist het niet. Maar haar vingers gleden niet meer zacht. Ze duwde, cirkelde, vond precies die plek. Druk. Ritme. Steeds meer tempo. Ze voelde hoe haar heupen iets meebewogen, hoe ze zich openstelde. Alsof ze zich letterlijk gaf. Aan zichzelf. Aan hem.

Een zachte kreun ontsnapte, nauwelijks hoorbaar. Bram keek niet om. Hij bleef praten. Over iets met de baslijnen.

Daniëls hand hing losjes aan het stuur. Zijn andere hand bediende het scherm. Alles aan hem bleef kalm. Alleen zijn blik verraadde dat hij alles zag. Alles wist.

Isa keek opnieuw naar Liz. Haar ademhaling was rustig, haar mond halfopen. Een haarlok kleefde aan haar lippen. Isa voelde hoe haar verlangen zich vermengde met iets anders. Een onbenoembare honger. Ze wilde Liz weer voelen. Ze wilde ook Daan voelen. Zijn hand. Zijn blik. Zijn macht. Alles brandde in haar onderbuik.

Ze kromde haar vingers iets. Haar adem stokte. Ze beet op haar lip. Elke spier in haar lijf gericht op de brandende sensatie die groeide, die niet meer weg te duwen viel. Ze voelde zich betrapt en gretig tegelijk. Het maakte het alleen maar intenser. Ze sloot haar ogen even. Zag Daniëls handen in gedachten. Niet aan het stuur. Maar aan haar. In haar. Zijn stem zacht in haar oor. "Goed zo. Laat maar gaan."

Ze opende haar ogen weer. Hij keek. Nog steeds. Maar hij zei niets. Alleen die blik. En een bijna onmerkbare knik.

Ze kneep haar dijen samen, gleed nog dieper. Sneller. Haar buik spande, haar knieën beefden. Liz bewoog weer, mompelde iets, draaide zich om. Haar dij gleed tegen Isa’s knie. Warm. Levend. Isa wilde haar tong op haar huid leggen. Nu. Hier. Alles tegelijk.

Ze hield haar adem in.

Haar orgasme kwam stil. Schokkend. Dof. Als een donderslag onder haar huid. Ze klemde haar hand tussen haar benen terwijl haar hele lijf zich aanspande en weer ontspande. Haar hoofd tegen de leuning, haar ogen half dicht. Ze kwam diep, langzaam, langdurig. Met ogen open. Hijgend zonder geluid. Trillend zonder uitroep.

Toen ze weer ademde, zag ze Daniël opnieuw in de spiegel kijken. Dit keer glimlachte hij wel. Heel even. Isa likte haar lippen. De geur van zichzelf aan haar vingers. Een schaduw van schaamte, maar groter nog: een gevoel van macht.

Bram had niets gemerkt.

Ze naderden hun wijk. Isa herkende de kruising al. Maar Daniël sloeg niet af naar hun straat. Hij reed rustig door, de andere kant op.

Bram fronste. "Je rijdt verkeerd, maat."

Daniël glimlachte. "Jullie kunnen beter weer bij ons blijven vannacht."

Hij keek even opzij naar Bram. En dan, via de spiegel, naar Isa.

Lang. Veelzeggend.