Hoofdstuk

Hoofdstuk 29 – Natrillen.

Isa werd langzaam wakker, met een zwaar hoofd en een loom lichaam. Alles voelde vertraagd. Ze voelde spieren waar ze het bestaan amper van wist. De geur in de kamer was anders, houtachtig, warm, met iets zachts wat ze niet direct kon plaatsen. Ze lag onder een heerlijk zacht dekbed, haar bovenbeen over iets geslagen. Ze opende haar ogen.

De eerste seconden dacht ze dat ze alleen was. Maar toen voelde ze het. Een arm om haar middel. Iemand tegen haar rug. Warm, ademend, levend.

Liz.

Isa slikte. Haar lichaam was beurs, haar spieren vermoeid op een aangename manier. Flarden van gisteravond zweefden als op een wolk terug in haar hoofd. De jacuzzi. Daniël. Liz. De tafel. Haar eigen stem die ze nauwelijks had herkend.

“Je ademt alsof je wakker bent,” fluisterde Liz zacht, haar lippen tegen Isa’s schouder.

Isa glimlachte slapjes. “Ja. Ik... eh... ik weet even niet waar ik ben.”

Liz lachte kort. “Bij ons thuis. Jullie hadden allebei een aardig wijntje op, dit leek ons beter.”

“Oh ja dat is lief. Pfff ik ben nog een beetje vaag hoor.”

“Je hebt ook nogal wat meegemaakt. Doe maar lekker rustig aan, de mannen zijn hardlopen. Ze nemen ontbijt mee.”

Isa draaide zich langzaam om. Ze lagen gezicht aan gezicht nu. Liz haar ogen stonden helder en rustig. Geen masker. Geen rol.

“Wat gebeurde er eigenlijk gisteravond?” vroeg Isa zacht.

Liz trok haar wenkbrauwen op. “Welke scène bedoel je precies?” Ze grijnsde. Isa lachte ongemakkelijk, maar voelde de warmte in haar buik terugkomen.

“Ik bedoel... met alles. Jij. Daniël. En Bram. En mij. En... wie ik ben in dit alles.”

Liz schoof iets dichterbij en legde haar hand op Isa’s heup. “Je bent iemand die voelt. En je bent begonnen met luisteren naar dat gevoel. Meer hoef je nog niet te weten, toch?”

Isa knikte langzaam. “Maar ik snap mezelf niet helemaal. Ik voelde me... klein, onderdanig. Maar ook opgewonden. Trots zelfs.”

Liz keek haar indringend aan. “Misschien ben je een beetje van alles. Bi. Sub. Switch. Misschien wil je soms geleid worden, en soms zelf leiden. Geen van dat is raar.”

Isa slikte weer. “En Bram?”

“Wat wil je over hem weten?” vroeg Liz zacht.

“Ik weet niet of ik hem verlies of meeneem in dit alles.”

Liz legde haar voorhoofd kort tegen dat van Isa. “Je sleurt hem nergens heen. Hij kijkt. Hij voelt. En volgens mij houdt hij meer van je dan ooit.”

Het bleef even stil. Alleen hun ademhaling vulde de kamer.

Isa voelde hoe Liz haar duim over haar zij liet glijden. Een klein, onschuldig gebaar — maar haar lijf reageerde meteen. Ze voelde haar tepels aanspannen. Haar buik samentrekken.

Liz merkte het.

“Fijn, hè?” fluisterde ze. “Zo wakker worden.”

Isa knikte traag. Liz boog zich voorover en kuste haar. Eerst zacht, dan voller. Hun lippen vonden elkaar, de warmte groeide. Isa voelde hoe Liz haar been over haar heup haakte, haar dichter tegen zich aantrok.

De zoen werd dieper. Langzaam, heerlijk loom, maar zo opwindend. Handen gleden over ruggen, over borsten, over buik. Isa kreunde zacht in haar mond. Ze voelde Liz haar tepel tussen duim en wijsvinger nemen. Teder, maar doelgericht. Een siddering trok door haar lijf.

“Je bent zo zacht als je wakker wordt,” fluisterde Liz. “En zo geil.”

Isa greep haar bij haar heup, trok haar dichter. Ze duwde haar dij tussen Liz’ benen. Hun huid gleed langs elkaar. Warm, nat, zoekend.

Liz liet haar hand zakken, gleed tussen Isa’s benen, vond haar warm en vochtig. Beheerst gleden haar vingers tussen haar lippen, langzaam op en neer tussen haar ingang en het gevoelige knopje. Isa hapte naar adem. Ze duwde haar bekken tegen die hand, hongerig. Liz kuste haar nek, haar sleutelbeen, haar borst.

Liz streelde haar met korte, precieze bewegingen, net hard genoeg om Isa te laten trillen, net zacht genoeg om haar te plagen. Isa bewoog haar heupen in een langzaam ritme, alsof haar lichaam vanzelf wist hoe het moest dansen op Liz’ hand.

“Je bent zó nat,” fluisterde Liz hees, haar lippen tegen Isa’s oor. “Zo geil.”

Isa kreunde zacht en drukte zich nog dichter tegen haar aan.

“Wil je komen?” fluisterde Liz, haar adem warm tegen Isa’s hals.

Isa knikte schokkend. “Ja... ja, mag ik klaarkomen..?.”

Maar Liz glimlachte. “Nog niet.”

Haar vingers bleven cirkelen, plagen, verkennen. Isa’s dij bleef tegen Liz’ natte huid gedrukt, hun lichamen versmolten in warmte en glijden. Haar ademhaling versnelde. Ze voelde het opbouwen, dat knagende, trekkende punt onder in haar buik dat schreeuwde om losgelaten te worden, ze kon het niet meer vragen, het borrelde op diep vanuit haar lijf. Dit was niet langer in te houden.

En toen, heel even, bevroor Isa.

Ze zag het niet, niet echt, ze voelde het.

Niet Liz’ hand die onverminderd doorging met haar strelen, haar bespelen. Maar blikken.

Ze opende haar ogen.

Daar, in de deuropening, stonden Daniël en Bram. Ontspannen. Met koffiebekers in hun hand. En een papieren zak met broodjes.

Ze zeiden niets. Maar hun blikken... Die zeiden alles.

Op dat moment voelde Isa het orgasme als een vloedgolf door haar lichaam zinderen.