Hoofdstuk

Hoofdstuk 25 – Geen toestemming.

De avond viel langzaam over het huis. Het was een van die zachte vrijdagen in juni waarin het licht blijft hangen, alsof het de tijd zelf even uit wil rekken. Isabella zat op de bank, haar benen opgetrokken, haar telefoon in haar hand. Bram was naar een etentje met collega’s. Ze had het huis voor zichzelf – en voelde zich rusteloos. Niet op een vervelende manier, maar... geladen. Als een snaar die nét gespannen genoeg stond om niet te breken.

Ze had nog steeds geen definitief antwoord gestuurd. Op het platform bleef het bericht bovenaan staan. Die ene vraag: Kom je alleen, of samen met Bram?
Ze had er al honderd keer naar gekeken. Even vaak weer weggeklikt.

Haar vingers gleden gedachteloos over het scherm. Tot er een nieuw icoontje oplichtte.

Een bericht. Van het platform. Geen afzender. Geen onderwerp. Alleen een regel.

"Pas iets dat je morgenavond zou kunnen dragen. Iets waarvan je denkt: Bram zou het willen. Liz zou het openmaken. En ik… zou mezelf erin kunnen verliezen."

Isabella bleef roerloos zitten. Haar hart bonsde ineens luider. Ze wist niet wie het gestuurd had. Daniël? Liz? Allebei? Of had zelfs Bram hierin een hand? Het maakte niet uit. Het raakte. Hard.

Ze stond op. Langzaam. Ging naar boven. In haar kast hing een setje dat ze nooit eerder gedragen had. Zwart, met kant en fijne bandjes. Compleet met kousen en jarretels, op en top vrouwelijk. Met een héél subtiel vleugje sletterigheid, dat wel. Licht doorschijnend. Iets wat ze ooit had gekocht in een impuls, maar altijd te 'veel' had gevonden.

Ze haalde het van de hanger en kleedde zich uit. Ieder kledingstuk ging langzaam. Bewust. Alsof haar lichaam ineens wist dat dit geen gewone avond meer was.

Toen ze het aanhad, ging ze voor de spiegel staan. Haar ademhaling verschoof. Het setje zat strak, vormde zich om haar lichaam alsof het er altijd al was geweest. Haar tepels stonden hard tegen de stof. De bandjes sneden licht in haar heupen. Ze draaide een kwartslag. Liz zou dit willen lostrekken met haar tanden. Bram zou alleen maar kunnen staren. Daniël zou... knikken. Misschien een gebaar maken.

Het tweede deel van het bericht verscheen. Alsof het pas na een paar minuten ‘ontgrendeld’ werd.

"Zorg dat je het draagt. Kijk in de spiegel. Ga zitten. Laat je handen hun gang gaan."

"Je mag twee keer bijna klaarkomen. Niet meer. Niet verder. Geen toestemming."

"Voel wat het met je doet. En daarna… beslis je of je alleen komt. Of samen."

Ze voelde haar knieën zacht worden. Een warme stroom trok al omlaag in haar buik. Ze pakte een zachte plaid van het bed en spreidde die op de vloer voor de spiegel. Ging zitten, benen licht gespreid, het setje strak op haar huid. Haar handen rustten op haar dijen. Ze ademde diep in.

Eerst niets. Alleen kijken. Ze voelde zich dom, een tikje ongemakkelijk. Maar het veranderde snel. Iets in haar blik kantelde. Ze zag haar eigen pupillen wijder worden. Haar handen begonnen te bewegen.

Haar vingertoppen streelden haar hals, haar sleutelbeenderen. Ze volgden de lijn van haar borsten, bleven hangen op de rand van het kant. Ze gleed omlaag, haar buik over, naar de stof tussen haar benen. Alleen aanraken. Niet duwen. Niet te snel.

Haar adem stokte.

Langzaam cirkelde ze over de stof heen. Ze voelde hoe nat ze al was. Haar vingers maakten het kant vochtig. Ze drukte iets steviger, kantelde haar heupen licht. Een zachte kreun ontsnapte aan haar mond.

Ze gleed verder. Onder het elastiek door. Naar binnen. Warm. Glibberig. Alles in haar lijf trok samen. Ze voelde hoe de eerste golf zich al opbouwde.

Maar ze moest stoppen. Nog niet. Geen toestemming.

Ze beet op haar lip, haalde haar hand weg. Haar hele lichaam protesteerde. Trilde. Haar benen wiebelden licht.

Ze ademde diep. Keek zichzelf aan in de spiegel. Haar gezicht was rood, haar ogen glansden. Ze was geil. Meer dan dat. Ze voelde zich... gezien. Door niemand. Door iedereen.

Ze begon opnieuw. Langzamer. Nu met beide handen. Één op haar borst, de ander tussen haar benen. Ze gleed haar eigen slipje omlaag, een beetje, net genoeg om weer bij zichzelf te kunnen.
Ze dacht aan Liz. Aan haar geur. Aan het slipje en de belevenissen van eerder die week. Hoe haar tong had gevoeld. Haar macht.
Ze dacht aan Daniël. Zijn blik. Zijn stem.
En Bram. Die toe zou kijken. En... misschien zou knikken.

Ze was er bijna. Haar rug spande zich. Haar lippen trilden.

Stop.

Ze gilde het bijna uit. Maar ze stopte. Hield haar adem in. Legde haar handen naast zich. Trillend. Gejaagd. Gefrustreerd.

Geen toestemming.

Ze liet zich achterover zakken. De vloer was koel onder haar rug. Haar lichaam klopte. Haar hart bonkte. Haar benen beefden nog na. Ze voelde zich rauw. Leeg. En... verlicht.

Ze wist wat ze moest doen.

Ze pakte haar telefoon.

Tik. Tik. Verstuur.

"Oké. We komen samen."