Hoofdstuk

Hoofdstuk 22 – Reflectie.

De stoom van de kop thee kringelde loom omhoog. Isabella blies er even in, meer uit gewoonte dan echt bewust. Haar vingers rustten om het warme glas. Naast haar zat Liz, haar wangen nog altijd een tikje rossig, haar satijnen ochtendjas slechts half dichtgeknoopt. Aan de overkant zat Daniël, ontspannen achterover in de stoel, zijn armen losjes over elkaar, een grijns die hij niet eens probeerde te onderdrukken. Zijn smetteloos witte overhemd met opgerolde mouwtjes.

“Eerlijk,” zei hij, terwijl hij zijn mok optilde, “ik had niet verwacht dat ik bij thuiskomst dit tafereel zou aantreffen.” Hij kon een lach niet onderdrukken.

Isabella keek weg, glimlachte ongemakkelijk. Ze kon het ondertoontje in zijn stem nog niet helemaal peilen. Haar hele lijf voelde alsof het net onder stroom had gestaan. Liz schoot zacht in de lach. De giecheligheid van daarnet had plaatsgemaakt voor iets zwaarders – niet bedreigend, maar geladen.

“Je was vroeg,” zei Liz, terwijl ze een pluk haar uit haar gezicht veegde.
Daniël hief zijn wenkbrauwen. “En jullie nogal druk”, klonk het licht spottend. En toen iets serieuzer “En dat zonder overleg Liz. En dan zo soepel de leiding uit handen geven aan een vrouw.”

Liz lachte. “Misschien ben ik beter te verleiden dan jij dacht.” Een paar seconden stilte. “En misschien toch meer biseksueel dan ikzelf dacht.” Opnieuw die glimlach.

Isabella voelde hoe haar wangen opnieuw warm werden. Daniël was pas op het laatste moment binnengekomen en had dus niet alles gezien. Maar genoeg om zich een voorstelling te maken. Zijn blik gleed naar haar, open, onderzoekend, niet veroordelend. Integendeel. Weer die glimlach, alsof hij hier van genoot. Alsof hij haar al langer kende dan ze zichzelf kende. Het gaf Isabella een kriebel op een onbestemde plaats.

“En jij.?” Hij keek Isa aan. Zonder gêne, recht in haar ogen. “Niet alleen bi, maar blijkbaar ook nog behoorlijk switch?”

Isabella dacht even na. Ongemakkelijk moment. Maar ze wist het zelf ook nog niet helemaal onder woorden te brengen.

Ze schraapte haar keel, veranderde van onderwerp. “Dus... je herkende wat er tussen ons speelde tijdens de kerstborrel?”

“Tijdens het dansen? Absoluut.” Hij knikte langzaam. “Jullie stonden zo dicht op elkaar dat ik dacht dat jullie óf zouden zoenen, óf zouden gaan vechten. Ik heb het idee maar bij Liz neergelegd. Zij nam het serieus.”

“En jij?” vroeg Isa.

“Ik ben gaan bouwen. Een omgeving, opdrachten, een systeem waarin jullie konden spelen zonder te hoeven praten over wat nog niet gezegd kon worden. Liz wist wat je nodig had. Misschien beter dan jij zelf.”

Isabella keek opzij naar Liz. Ze glimlachte flauwtjes. Er lag geen spijt in haar gezicht. Alleen rust. Begrip.

“Ik voelde me gestuurd,” zei Isabella. “Een beetje gebruikt misschien.”

Daniël knikte. “Snap ik. Maar je ging er wel in mee.”

Ze zweeg even. Hij had gelijk. Geen moment had ze echt gestopt. Zelfs haar twijfel had ze gestuurd – en beantwoord gekregen.

“En het filmen van de opdrachten?"

“Haha ja het was natuurlijk een hele opgave maar héél vervelend om jullie zo te bekijken was het ook weer niet.” Weer die lach op zijn gezicht. En de blik in zijn ogen, zijn pretrimpeltjes.

Isabella voelde het bloed even sneller stromen. Ze kon zelf bijna voelen dat ze bloosde. Het idee dat Daniël alles gezien en gehoord had. Haar geluidsbestandjes, haar filmpjes. Haar volledige naaktheid, in alle vormen. Haar genot. De schaamte die ze voelde werd enkel nog overstemd door haar opwinding.

“En Bram?” vroeg ze. Het was de naam die nu als enige nog rondzweefde in haar hoofd.

“Wist ervan,” zei Daniël. “Niet van elk detail. Maar van het plan, van de opbouw, van jullie mogelijke klik. Hij vond het spannend. Maar hij wilde niets pushen. Hij wilde jou ruimte geven. En ja… hij twijfelt nog. Over wat het voor hem betekent.”

Isabella’s keel trok even samen. Ze dacht aan Bram in hun woonkamer. Altijd geduldig, altijd zacht. En tegelijk op afstand, al maanden. Misschien langer.

“Hij komt wel bijna thuis denk ik,” zei ze zacht. “Ik wil hem niet in de war maken.”

“Dan praten we daar morgen verder over,” stelde Liz voor. Haar stem was mild, geruststellend.

Isa knikte dankbaar. Ze voelde hoe de spanning in haar schouders iets zakte. Even tijd. Even lucht.

Daniël schoof zijn stoel iets naar achter. “Neem je tijd. Maar weet dat ik beschikbaar ben. Als gesprekspartner. Als speler. Of als regisseur, als dat past.”

Isabella lachte zacht. Het brak iets in haar open. Ze keek naar hem. Naar de lijnen in zijn gezicht, het korte baardje, de beginnende grijze haren, de rust in zijn blik. Ze had hem altijd aantrekkelijk gevonden, maar nu zag ze het pas echt. En Liz, daarnaast – sensueel, speels, gedurfd. Ze voelde zich aangetrokken tot beiden.

“Dit is raar,” zei ze. “En ook… niet.”

Ze grinnikten met z’n drieën, opgelucht, opgelaten. De beladen sfeer week voor iets nieuws: openheid, belofte, verwarring met een vleugje verlangen.

“Ik moet straks echt wel even douchen voor Bram thuiskomt,” zei Isa lachend. Een moment van stilte. Vertwijfeling.

“Ja jij moet gaan,” zei Daniël. “Maar laten we hier morgen op terugkomen. Niet te lang laten sudderen.”

Ze knikten. Geen echte afspraak, maar ook geen open einde. Ze namen afscheid met een dikke knuffel.

Een half uurtje later, toen Isabella thuiskwam, voelde haar huis vreemd vertrouwd. Alles stond zoals ze het had achtergelaten, maar zijzelf was veranderd. Haar lichaam tintelde nog na. Haar hoofd tolde van vragen. Ze was verward. Nog steeds opgewonden. En nieuwsgierig, bijna hongerig, naar wat dit allemaal los zou maken.

Ze gooide haar tas op de stoel, trapte haar schoenen uit en liet haar vingers kort rusten op het aanrecht. De stilte voelde geladen.

Toen hoorde ze voetstappen op de trap.

Bram kwam net naar beneden, nog in zijn gym outfit, een wenkbrauw iets opgetrokken. Zijn blik gleed over haar gezicht, haar jas, haar ademhaling.

“Hai. Waar kom jij vandaan?”