Hoofdstuk

Hoofdstuk 17 – De aanraking.

Isabella aarzelde zichtbaar. Haar handen rustten op de rand van de massagetafel, haar vingers trommelden zachtjes op het leer. Liz stond daar, glimlachend, maar met die blik die moeilijk te peilen was. Uitnodigend, ja. Maar ook voorzichtig.

“Je mag je slipje gewoon aanhouden hoor,” zei Liz met een lach in haar zachte stem.

Isa knikte, glimlachte wat onwennig. “Ja? Gewoon ontspannen. Toch?”

Ze schoof huppend op haar voeten haar broek uit, bleef in haar slipje en topje staan en drentelde wat. Ze grinnikte even om haar eigen getreuzel en trok alsnog haar bh uit, ging op de tafel liggen. Eerst wat onhandig, haar armen naast zich, haar hoofd iets opzij gedraaid zodat ze Liz kon blijven zien. Er was iets intiems aan het zo liggen, daar in die ruimte. Het rook naar warme olie en iets kruidigs, zacht en troostend.

Liz liep rustig naar de zijkant van de tafel, haar bewegingen beheerst. Ze warmde wat olie tussen haar handen, wreef langzaam haar handpalmen tegen elkaar tot het een fluisterend geluid maakte. Toen plaatste ze haar handen op Isa’s schouders.

De eerste aanraking was stevig, warm, geruststellend. Isa voelde de spanning in haar nek langzaam wegsmelten onder Liz’ handen. Stevige cirkelende bewegingen, duimen die precies de knopen vonden. Het voelde professioneel. Deskundig. Maar ook… meer dan dat.

De warmte van Liz’ handen werkte door tot diep in Isa’s spieren. Iedere streek, elke cirkel was bedachtzaam, aandachtig. Alsof Liz haar lichaam las. Elke plek die pijn had of gespannen was, werd gevonden, zacht gemasseerd tot de spanning week. Haar schouders, haar nek, langzaam afzakkend naar haar schouderbladen.

Isabella zuchtte, haar ogen gesloten, haar ademhaling verdiepend. Ze voelde zich loom worden, haar lichaam zwaarder, haar hoofd leeg. Toch bleef er een zacht trillen onder haar huid. Een spanning die niet weggemasseerd werd.

Liz werkte langzaam naar beneden. Haar handen gleden over Isa’s rug, langs haar ruggengraat, cirkelend over de spieren aan weerszijden. Elke beweging bedachtzaam, met aandacht. Soms duwden haar duimen iets steviger, dan weer lichter, bijna streling. Ze gleed langs Isa’s taille, naar haar onderrug.

Isa voelde hoe Liz’ handen soms net iets te dicht bij de rand van haar slipje kwamen. De aanraking bleef professioneel, maar de ademhaling van beide vrouwen was veranderd. Langzamer, dieper. Vrijwel synchroon. De lucht in de kamer leek warmer geworden.

Liz streelde met haar volle hand over Isa’s heupen, hield daar even stil. Haar duimen rustten aan weerszijden, vlak bij de rand van het dunne stof. Isa’s huid tintelde onder die aanraking. Ze voelde haar eigen hartslag in haar borstkas bonzen.

Voor een moment bleven Liz’ handen daar liggen, warm, stevig. Dan gleden haar vingers langzaam verder, over Isa’s billen, zacht masserend, cirkelend met haar duimen. Geen haast, geen drift. Alleen aandacht. Beheerst. Maar het brandde.

Isa ademde diep in, beet zacht op haar onderlip. Haar benen ontspanden verder, haar dijen lagen losser op de tafel. Onbewust bewoog haar bekken een fractie tegen de handen in.

De olie voelde warm op haar huid. De geur kalmeerde haar hoofd, maar haar lichaam bleef gespannen onder het oppervlak. Het was een vreemd soort ontspanning. Haar spieren verzachtten, maar haar zenuwen stonden strak gespannen, alert.

Liz sprak zacht, bijna een fluistering. “Je hebt een mooie zachte huid…”

Isa antwoordde niet. Haar keel was te droog, haar hartslag te snel. In haar hoofd echoëden haar eigen woorden: ‘Dit is gewoon ontspanning… toch?’ Maar ze wist beter. Ze voelde het in haar buik, in haar borst, in de warmte tussen haar benen.

De handen van Liz bleven langzaam bewegen, zonder te haasten, zonder grenzen openlijk te overschrijden. Maar het was er. Het tintelde, het knetterde tussen hen in.

En misschien juist daarom… durfde geen van beiden de volgende stap te zetten. Alsof het nu, hier, na alles wat ze al gedeeld hadden via beeld en geluid, opeens lastiger was. Het anonieme scherm gaf vrijheid, maar dit — de warmte van elkaars lijf, de echte aanwezigheid — maakte alles intenser. Echter. Spannender. Maar ook moeilijker.

Liz streelde nog eenmaal langzaam over Isa’s rug, haar handen bleven even rusten op haar heupen. Gleden tergend langzaam over de ronding van haar billen naar het midden. Ze zei niets. Maar in de stilte hing de vraag.

“Wil je dat ik stop… of zal ik doorgaan?”