Hoofdstuk

Hoofdstuk 15 – Voor als…

Al snel ging het gesprek verder de diepte in. Niet via de site, niet via dat scherm waar ze het gevoel hadden dat de mannen continu mee konden kijken. Signal voelde veiliger. Vertrouwelijk. Alleen zij tweeën.

“Dus… nog steeds zin in die koffie?”

“Ja. Maar alleen koffie hè, we blijven braaf.”

“Tuurlijk. Helemaal onschuldig.”

Ze lachten er allebei om. Typisch. Alsof het uitspreken het minder beladen maakte. Alsof ze niet allebei wisten wat er onder dat grapje schuilging.

De afspraak werd snel gemaakt.

Het café was klein, net buiten het centrum. Beetje te hip misschien, maar de cappuccino was goed. Ze zaten schuin tegenover elkaar, de stoelen dicht genoeg bij elkaar dat hun knieën elkaar soms bijna raakten. Isa betrapte zichzelf erop dat haar ogen steeds afdwalen naar Elizabeth’s mond. Zachter dan ze zich herinnerde.

“Je ziet er goed uit,” zei Elizabeth ineens, net te nonchalant.

“Jij ook,” antwoordde Isabella, haar stem iets lager dan ze had bedoeld.

Ze giechelden, leunden naar voren alsof het gesprek hen naar elkaar toe trok. Na de tweede koffie kwam het voorstel bijna vanzelf.

“Zin om nog even de stad in te gaan?" "Ik moest eigenlijk nog kijken voor een nieuwe bh.”

Isabella grijnsde. “Lingerie shoppen? Daar zeg ik geen nee tegen.”

Ze liepen samen de winkels in. Eerst luchtig, grapjes makend over foute kanten setjes en veel te dure push-ups. Maar de sfeer veranderde bij het passen. Elizabeth verdween achter het gordijn, Isabella wachtte buiten. Toen riep Elizabeth: “Uhm… Isa? Kun jij even helpen met die haakjes achter? Dit lukt me niet.”

Zonder nadenken schoof Isabella het gordijn opzij. Elizabeth stond er in die mooie nieuwe BH, het satijn zacht glanzend over haar huid. Isa slikte. Ze stapte naar binnen, haar vingers vonden de haakjes, haar knokkels raakten heel even Elizabeths rug. Te lang.

Via de spiegel ontmoetten hun blikken elkaar. Even stilte. De wereld daarbuiten verstomde. Isa voelde hoe haar ademhaling versnelde. Alles lag in die ene blik verscholen. De herinnering aan die avond dat Daniël en Bram met hun bandje optraden, het sensuele dansen naast en tegen elkaar. De blikken die toen ook in elkaar wegsmolten. De audio en videoberichten die ze voor elkaar maakten, zonder dat ze wisten wie de ander was. Of hadden ze toen allebei al verdomd goed door wie de ander was? In ieder geval voelde alles nu een stuk realistischer dan alleen maar een geil videootje voor elkaar maken. Dit was echt!

En toen, bijna vanzelf, hun lippen die elkaar vonden. Kort, maar zweverig intens. De warmte van elkaars gezicht zo dichtbij. De ademhaling voelbaar, de ogen een beetje toegeknepen, de zintuigen volledig toegespitst op dat gevoel van elkaars warme, zachte mond op elkaar. Een nerveus lachje.

“Eh… dat was niet heel braaf, geloof ik,” fluisterde Elizabeth, haar wangen rood.

“Shit… nee.” Isa lachte zacht, schudde haar hoofd. “We zouden alleen koffie drinken.”

“Ja.”

Ze bleven dicht bij elkaar staan. Elizabeths hand gleed langs Isa’s zij, plagend traag onder het randje van haar shirt over haar blote huid, ving de stof van haar broek even tussen haar vingers.

“Wacht.” Elizabeth grijnsde ineens, pakte haar telefoon uit haar tas. “Weet je wat? We maken gewoon een foto. Voor als we het ooit tóch gaan vertellen.”

Isabella trok één wenkbrauw op. “Echt?”

“Ja. Gewoon… voor als. Een soort bewijs.”

“Voor als…”

“…voor als,” herhaalde Elizabeth, haar glimlach ondeugend. “Kom.”

Ze gingen nog dichter bij elkaar staan, Isabella trok snel haar truitje uit. De borsten dicht tegen elkaar aangedrukt, beide alleen in BH. Elizabeth hield haar telefoon omhoog, even kruisten de blikken stiekem lachend naar elkaar, toen naar het scherm. Hun blikken zwoel, de mondhoeken opgetrokken tot een stoute glimlach. Lacherig, opgewonden, op het randje.

De klik van de foto voelde als een stiekem pact. Even bleef het stil tussen hen, alleen hun opgewonden ademhaling en het zachte geroezemoes van de radio op de achtergrond in de winkel.

“Denk je dat dit suggestief genoeg is?” vroeg Elizabeth, haar ogen inmiddels weer op Isabella gericht.

“Meer dan genoeg,” fluisterde Isabella, haar lippen vlak bij Elizabeths oor.

Ze bekeken samen de foto. Giechelden als twee meiden die iets veel te spannends hadden gedaan. Maar niemand stelde voor om de foto meteen te wissen. En al helemaal niet om te versturen.

Eenmaal weer buiten liepen ze zonder na te denken richting de parkeergarage. Nog nagenietend van het ongemakkelijke maar opwindende moment, keek Elizabeth haar aan.

“Zeg… Isa…”

“Ja?”

Elizabeth hapte even naar adem. “Ga je nog mee voor een wijntje?”