Hoofdstuk

Hoofdstuk 14 – Herkenning

“Serieus, Isa.. Isabella…”

Een halve seconde stilte, die zwaarder hing dan welk woord dan ook.

“Ja… Haha… Hoi Elizabeth, jeetje. Nu snap ik waarom je stem me zo bekend voorkwam. ”

Lachje. Zenuwachtig. Ongemakkelijk. Maar niet onvriendelijk.

“Ik wist niet wat ik zag joh toen je beeld aanging.”

“Dat maakt twee van ons.”

“Dan hebben we elkaar zo vaak gezien zeg.”

“Al die werkdingen van Bram en Daniël.”

“En laatst die borrel.”

“De borrel,” herhaalt ze, haar stem iets zachter. “Dat dansen…”

“Ik was wel flink aangeschoten haha.”

“Ik ook hoor haha, was een leuke avond.”

“Dat was… niet per ongeluk, toch?”

“Hmm. Misschien niet helemaal.”

“We dansten wel héél dicht bij elkaar, zeg maar.”

“En lang.”

“God, ik dacht toen al: als iemand ons zo ziet…”

Lachje. Een zucht.

“…ja.”

“En die iemand stond dus gewoon op dat podium. Samen zelfs.”

“Zou Bram..?”

“En Daniël.”

“Fuck.”

“Denk jij dat ze…?”

“Ja. Ik denk dat ze het hebben gezien. Of op z’n minst gevoeld.”

“Daniël kennende… die mist niks.”

“Bram heeft daar wel eens iets over gezegd, ja. Dat Daniël mensen kan lezen als geen ander.”

“Dat klinkt verdomd bekend.”

“Maar Bram dan? Denk jij… dat hij dit ook wist?”

“Ik kan het me haast niet voorstellen joh. Maar goed, hij zit wél middenin dat bedrijf en ze zitten ook nog in dat bandje natuurlijk. En die website, die komt van Daniël dan natuurlijk.”

“Het is wel z’n stijl ja.”

“Altijd een project. Altijd iets nieuws verzinnen.”

“Maar… zonder dat jij wist dat ik het was.”

“En zonder dat ik wist dat jij het was.”

“Eerlijk? Ik was best pissed toen ik dat begon te vermoeden.”

“Ik ook hoor. Hoe durven ze.”

“Maar dan… die filmpjes.”

“…ja.”

“Jij… je stem… die opdrachten. God, Isabella, ik… ik wist niet wat me overkwam.”

“Ik ook niet. Maar het voelde wel heel echt.”

“Ik wilde sturen. En tegelijk… wilde ik zelf gestuurd worden.”

“Precies dat.”

“En toen die video van jou… Jezus, Elizabeth.”

“Ja, nou… ik heb de jouwe ook nog een paar keer teruggekeken.”

“Wat doet dat met een mens, hè?”

"Pfff echt hè.. .”

“Dus wat nu? Zeg jij het maar.”

“Eerlijk? Ik ben echt wel boos. Beetje. Op Daniël. Op Bram. Dat ze blijkbaar dachten te weten wat goed voor ons was.”

“Ja. Alsof ze wisten wat wij zelf nog niet durfden toe te geven.”

“Misschien hebben ze daar nog gelijk in ook. Eikels haha.”

“Nou echt hoor. Maar toch…”

“…toch ben ik niet eens echt kwaad.”

“Ik ook niet.”

“Maar ik wil verdikkeme wél weten waar dit heen gaat.”

“Denk jij… dat ze dit samen hebben bekokstooft? Daniël en Bram?”

“Dat moet haast wel toch? Een fantasie die ze hebben uitgesproken bij een biertje.”

“Dat is misschien nog erger.”

“…of het mooiste wat ze ooit voor ons gedaan hebben.”

“Shit.”

“Ja.”

“Dus. Wat doen we?”

“Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik dit gesprek niet wil stoppen.”

“Ik ook niet.”

“Fijn. Maar wat vertellen we de mannen?”