Hoofdstuk

Hoofdstuk 13 – Beeld

Lange tijd twijfelde Isabella. Chatten..? Maar hoe..? Beeld? Geluid..? Herkenbaar..? Of toch veilig via chat, alleen platte tekst. Of helemaal afsluiten en nooit meer naar de website omkijken.? Uiteindelijk klikte ze na veel aarzelen voor de veilige optie. Ze klikte op “chat” en opende een tekstbalk in beeld.

De eerste berichten waren eenvoudig. Geen opdrachten. Geen spelregels. Alleen woorden. Woorden die voorzichtig voelden. Aftastend.

“Wat deed het met je, om MIJ te horen?”

Ze las de zin meerdere keren voordat ze antwoordde. Haar vingers rustten op het toetsenbord, aarzelend. Hoe eerlijk moest ze zijn? Hoe eerlijk durfde ze te zijn?

“Het raakte me,” schreef ze uiteindelijk. “Ik weet niet waarom.”

Dat was waar. Maar het was niet alles.

De dagen erna bleven de gesprekken zacht. Soms een vraag met uitgebreid antwoord, soms een enkele zin. Nooit dwingend. Nooit te snel. Maar altijd raak.

“Denk je dat je mij wilde sturen… of jezelf?”

Isabella slikte toen ze het las. Typte. Wiste. Typte opnieuw.

“Weet ik niet. Misschien allebei.”

De vrouw stelde meer vragen dan ze antwoorden gaf. Dat maakte het moeilijk. Dat maakte het eerlijk. Het hield haar scherp. Het bracht haar uit balans.

Over geaardheid spraken ze niet direct. Maar Isa voelde het wel. De lichte spanning. Het zoeken naar woorden. Geen van beiden leek zeker van haar plek.

“Ik heb nog nooit met een vrouw… ik bedoel, niet echt.”

Dat was het dichtst bij een bekentenis dat Isa zich liet ontvallen. Aan de andere kant bleef het even stil. Toen verscheen er een korte zin terug.

“Ik ook niet.”

Daaronder, bijna achteloos:

“En ik ben nooit Dominant geweest. "Altijd onderdanig, ook naar mijn man”

Isa glimlachte, ongemerkt. Het voelde troostend. Niet meteen geruststellend, maar oprecht. En ze had inmiddels wel een idee wie de filmpjes gemaakt had. Het maakte haar nog steeds onrustig, weten dat iemand anders zonder overleg meegekeken had. Tegelijk wond het haar ook mateloos op dat er zo naar haar gekeken werd. Door een onbekende nota bene. Vroeg ze zich af hoe die man eruitzag, wat voor type hij zou zijn. Of ze voor het eerst sinds jaren ook iets met een andere man zou willen. Zou kunnen überhaupt.

De dagen tikten voorbij. Het chatvenster bleef open staan, naast haar werkmails. Altijd aanwezig. Als een fluistering in de kantlijn van haar dag. De berichten bleven komen en gaan, gevoelens werden gedeeld en afgetast. Voorzichtig, alsof de band tussen hen nog breekbaar was. Maar het voelde altijd eerlijk en oprecht.

Tot daar ineens dat ene bericht stond.

“Wil je zien met wie je praat?" “Ik zou jou graag zien. Maar alleen als jij dat wilt.”

Ze voelde hoe haar vingers verstijfden op het toetsenbord. Haar ademhaling stokte. Haar eerste antwoord was een twijfelende “Misschien…” Ze wiste het. Typte opnieuw.

“Ehm. Ja. Maar geen verwachtingen.”

Het antwoord kwam snel:

“Zet jij het beeld eerst aan? Als je er aan toe bent?”

Ze klikte. Haar camera sprong aan. Ze schrok van haar eigen spiegelbeeld. Ging een paar keer verzitten, speelde wat met het beeld en de afstand. Onzeker wreef ze de haren achter haar oren. Ze had geen make-up op, haar huid was nog een beetje rozig van de douche eerder die ochtend. Geen modelletje, dacht ze. Gewoon Isa. Vrouw van vlees en bloed. Mooi, misschien, maar niet perfect.

Het bleef even stil aan de andere kant.

Toen verscheen het beeld.

Eerst zwart. Toen vage contouren. Zacht licht, warm en ongedwongen. Een silhouet, nauwelijks herkenbaar. De vrouw boog iets naar voren, haar gezicht kwam langzaam in het licht.

Isabella’s hart sloeg over. Haar adem bleef hangen in haar keel.

Haar gezicht. Die ogen.

“Jij…?”