Hoofdstuk

Hoofdstuk 12 – Spiegelbeeld

Ze kwam net onder de douche vandaan. De ochtendzon wierp zachte strepen op de keukenvloer, het huis was stil. Isabella had de video nog niet durven kijken, ondanks haar enorme nieuwsgierigheid. Alsof er geen weg meer terug was als ze de video zou bekijken. Of was ze bang dat ze teleurgesteld zou worden?

Ze had haar zijden vuurrode kimono omgeslagen — glanzend, sensueel. Daaronder droeg ze haar mooiste rode lingerie. Geen idee waarom op een gewone werkdag, maar ze voelde iets. Iets in haar onderbuik. Onrust. Verwachting. Nieuwsgierig naar de video.

Ze zou zo eerst maar aan haar werkdag beginnen. Mail openen, koffie bijschenken, inloggen. Toen de laptop opnieuw opgestart was ging ze richting haar werk account.

Maar haar vinger gleed bijna automatisch naar het nog openstaande tabblad. Alsof het daar al die tijd op haar had liggen wachten. Isabella las nogmaals die bewuste regels:

Bekijk dit. De rest wordt vanzelf duidelijk.

Ze klikte. Op de thumbnail met het vermaledijde driehoekje der verwachting. Haar nieuwsgierigheid sterker dan haar vermogen om zichzelf in te houden.

De video opende met een zachte fade-in. Geen geluid, eerst. Alleen beeld. Een huiskamer — warm licht, amberkleurige gloed, intieme sfeer. En daar: de vrouw. Half liggend op een bank, met haar ogen gericht op een groot scherm. Op dat scherm: Isa zelf. Haar video. Haar lichaam. Alles.

De video op het grote scherm werd gestart, Isa zag zichzelf langzaam bewegen. De vrouw staarde. Niet gehaast. Maar aandachtig, met bewondering. Haar vingers lagen stil op haar dijen. Haar mond iets geopend. Ze keek alsof ze geraakt was — door Isa’s beelden, door haar woorden, door haar overgave.

Isa voelde iets schokken in haar buik. De vrouw was mooi. Sensueel. Echt. Nog steeds had ze iets van herkenning, of was het haar fantasie?

En toen hoorde ze iets wat haar kippenvel bezorgde: zichzelf. Haar eigen stem. Ze had er niet bij nagedacht hoe het was om zichzelf zo terug te kunnen horen. Zachtjes kreunend. De zinnen die ze had ingesproken. De opdrachten. Haar fluistering:

"Voor jou."

Het drong tot haar door: de vrouw keek naar Isa’s video. Terwijl Isa er zelf naar keek. Een dubbele spiegeling. En Isa hoorde zichzelf terug. Tussen de ademhaling van de ander door. Een echo van haar eigen verlangen, vermengd met dat van een onbekende vrouw.

De vrouw op het scherm begon te bewegen. Haar hand gleed over haar borst, langzaam. Naar beneden. Over haar buik. Langs haar slipje. Eerst alleen zachte aanrakingen, dan iets doortastender. Haar ademhaling werd hoorbaar. Ze kreunde. Zacht, eerst. Dan voller. Gevoeliger.

De camera bewoog licht. Niet automatisch. Iemand volgde de vrouw. Zoomde subtiel in. Iemand stond erbij. Isa voelde een plotselinge weerstand in haar buik.

Wie is dat?

Ze schrok. Een schok van ergernis. Misschien zelfs lichte boosheid.

Wie filmt dit?

Zonder toestemming — zomaar.

Ze wilde de video stopzetten. Even maar. Maar haar hand deed het niet. Haar ogen bleven kijken. De vrouw begon nadrukkelijker zichzelf te bevredigen. Haar heupen bewogen langzaam op en neer. Haar hoofd lag achterover. Haar borsten licht trillend bij elke ademstoot. En haar blik… bleef naar het scherm gericht. Naar Isa.

Isa slikte. Haar benen gekruist onder de keukentafel. Haar lichaam gespannen. Haar hand gleed traag onder haar kimono. Niet met opzet. Niet bewust. Alleen omdat ze het niet níet kon laten.

Haar vingers vonden de stof van haar slipje. Zacht, warm. Ze streelde eroverheen, erlangs, zonder naar binnen te gaan. Cirkelend, op en neer over haar dijen en weer naar haar buik, gedachteloos. Haar ademhaling werd dieper.

Op het scherm gleed de vrouw verder onderuit. Ze pakte een dildo. Groot. Donkerblauw. Isa herkende het model. Het leek wel alsof ze die van Isa had weten te bemachtigen, alsof ze speeltjes hadden uitgewisseld. Het gaf Isabella nog een extra scheut door haar onderlichaam. Ze voelde haar wangen warm worden. De vrouw liet hem glijden tussen haar benen, langzaam. Haar mond geopend, haar rug gespannen. En nog steeds: Isa’s stem op de achtergrond. De fluistering. Het kreunen. Het tempo.

Isa drukte iets steviger haar benen tegen elkaar. Haar dijen klemden samen. Ze bewoog nauwelijks — alleen haar hand op haar buik, klein, ritmisch,in hetzelfde tempo als de vrouw klemde ze onbewust haar benen steeds steviger tegen elkaar. Haar ademhaling stokte. Alles in haar buik trok samen.

De vrouw kwam. Hard. Luid. Haar benen gespreid. Een gil — Isa’s naam.

En Isa zelf?

Zij kwam ook, tegelijk. Zonder voorbereiding. Zonder gedachte. Zonder ritueel. Haar lijf trok samen. Haar hoofd zakte achterover. Haar benen trokken nog één keer krampachtig samen, lieten toen langzaam los. Haar benen beefden zacht.

Ze kwam. Echt. Rauw. Spontaan.

Toen werd het beeld zwart.

Een paar seconden stilte.

Isa hijgde. Tranen prikten in haar ogen. Niet van verdriet. Van verwarring. Van overgave. Wat was dit? Wat had ze gevoeld? Wat had ze gezien?

Toen verscheen de vrouw weer in beeld. In de camera kijkend maar nog steeds met een sjaaltje om haar ogen. Licht bezweet. Glimmend van genot. Haar mond opende zich.

“Ik wil met je praten, Isa. Wil jij dat ook?”

Daarna verscheen een knop.

[Spreek of chat hier]

Isa keek. Haar hand maakte een onrustige beweging naar de laptop. Haar kimono half geopend.

Haar vinger beefde boven de muis.