Hoofdstuk

Hoofdstuk 11 – Stilte

De dagen daarna voelde alles trager. Stroperiger. Alsof de lucht zwaarder was geworden. Isabella had haar video verstuurd met een kloppend hart, haar hele lijf nog trillend van de intensiteit. Een deel van haar had iets overwonnen. Een ander deel… stond open. Onbeschermd. En ineens: stilte.

Geen melding. Geen bericht. Geen nieuwe opdracht. De website bleef zwart.

Alleen een kort zinnetje verscheen op de tweede dag:

Je opname is bekeken.

Meer niet. Geen bedankje. Geen erkenning. Geen reactie.

Isabella klikte de dagen erna telkens weer op hetzelfde tabblad. Automatisch. Tussen Teams-vergaderingen door. Tijdens een slok koffie. In haar lunchpauze. Maar niets veranderde. Geen audio bericht, geen video. Geen woorden. Zelfs de zwarte achtergrond leek dieper zwart dan voorheen. Onverschillig bijna.

En toch kon ze het niet laten. Ze voelde zich uitgekleed. Niet om het fysieke — maar om wat ze had laten zien. Wat ze had durven geven. Ze had haar lichaam getoond in volle overgave. Geopend. Voluit.

Met haar benen gespreid. Voor het oog van iemand die ze niet kende, maar waarvan ze voelde… dat die haar wél kende. Of op z’n minst begreep.

Ze herinnerde zich de hitte van haar lichaam, hoe haar eigen stem anders klonk toen ze begon te praten. Zachter. Dieper. Alsof ze een ander kanaal aanboorde. En toen het moment van haar orgasme naderde, had ze zich bewust naar de camera gewend. De benen geopend. Alles zichtbaar. Geen spel meer. Alleen pure, rauwe, oprechte lust.

Maar nu leek het alsof haar echo nergens was aangekomen. Alsof ze in een lege ruimte had geschreeuwd.

Ze begon zich af te vragen of het allemaal nog wel echt was. Of ze niet iets had geprojecteerd. Misschien had die vrouw van het filmpje helemaal niet haar bedoeld. Misschien was dit allemaal haar eigen spel.

Een uit de hand gelopen fantasie, gevoed door de sleur van haar dagen en de honger van haar hete nachten van weleer.

Toch voelde het te tastbaar. Te intens om nep te zijn. Haar lichaam had niet gelogen.

Tijdens het eten met Bram viel het haar op. Hij keek haar langer aan dan normaal. Niet opdringerig. Eerder… verwonderd.

“Je straalt de laatste tijd,” zei hij tussen twee happen door.

Ze lachte, automatisch. “Oh?”

Hij knikte. “Je beweegt anders. Alsof je… wakker bent.”

Ze slikte. Wist niet wat te zeggen.

“Ik vind het mooi, hoor,” voegde hij eraan toe, “gewoon… je hebt iets. Iets puurs.”

Ze glimlachte, maar voelde de onrust onder haar huid weer opspelen. Wat had hij gezien? Wat had hij gemerkt? Was het toeval, of keek hij door haar heen?

’s Nachts draaide ze zich vaker om dan normaal. Ze dacht aan de camerabeweging in het eerdere filmpje. Het moment waarop het beeld net iets kantelde, alsof iemand dichterbij kwam. Geen fade-in. Geen automatische zoom. Iemand stond daar. Iemand keek mee.

Haar hart bonsde weer als ze eraan dacht. Was het alleen maar fantasie? Of was ze… gefilmd?

Zeven dagen gingen voorbij.

En toen, op woensdag — haar vaste thuiswerkdag — zat ze aan de keukentafel met haar laptop open. Net als de week ervoor. De mok met koffie, lauw. Een saaie HR-call op mute.

Ze klikte op het tabblad. Gewoonte. Verwachting bijna nul.

Maar het scherm versprong.

Geen zwart. Nou ja, toch wel. Maar niet langer alleen het genadeloze diepe zwart. In het midden stond een kleine thumbnail met één woordje erbij.

Video.

Een thumbnail. Vaag. Vrouwelijk silhouet. Toch? Dat verrekte driehoekje ook in het midden. Er was iets in ieder geval. Iets in amberkleurig licht. Niet zijzelf — dat wist ze zeker. Maar ook niet dezelfde vrouw als de eerste keer. Of toch?

Nogmaals versprong het beeld, ververste het automatisch.
Er verscheen één extra regel tekst:

Bekijk dit. De rest word vanzelf duidelijk.

Geen ‘als je durft’. Geen bevel. Geen beloning. Alleen een keuze.

Isa voelde haar vingers tintelen.
Haar hartslag versnelde.

Dit was iets nieuws.

Of beter: dit was de volgende stap.