Hoofdstuk

Hoofdstuk 10 – Gezien

Ze staarde naar de twee keuzes op het scherm.

Wil je haar bewijs zien en horen…?

Of wil je dezelfde opdracht ook zelf uitvoeren en opnemen?

De keuze voelde bijna onwerkelijk. Ze wist wat de meesten zouden doen, wat zij normaal ook zou kiezen: kijken. Veilig. Zien hoe hun stem gehoorzaamd werd. Hoe hun woorden omgezet werden in kreunen, in natte geluiden, in zichtbare overgave. En Isa wist: als zij op die knop klikte, zou die vrouw het waarschijnlijk ook echt doen. Natuurlijk. Ze had zich al getoond. Ze had haar naam gefluisterd. Ze had zich geopend.
Maar misschien was het juist daarom dat Isa aarzelde.

Ze voelde het aan alles: ze wilde dit niet alleen als voyeur meemaken. Ze wilde niet blijven kijken naar een vrouw die haar raakte — en zich dan zelf verschuilen. Nee, ze wilde iets teruggeven. Écht teruggeven. Zichzelf tonen, niet alleen fysiek, maar helemaal. Met verlangen, met twijfel, met stem, lichaam en huid. Ze wilde weer eens echt gezien worden.
En dus klikte ze op de tweede knop.

Zelf uitvoeren.

Haar ademhaling versnelde. In haar hoofd vormden zich al de eerste beelden: hoe, waar, hoe ver durfde ze te gaan? Wat zou ze laten zien, wat zou ze zeggen? Wat zou ze aantrekken — of juist niet?

Ze draaide de verwarming alvast een graadje hoger en stapte onder de douche. Ze wist dat ze eigenlijk aan het werk moest, maar legde dat idee naast zich neer. Ze kreeg nu toch niets gedaan. Ze nam de tijd, ondanks haar zenuwen en elke vezel in haar lichaam die schreeuwde om op te schieten. Om er maar vanaf te zijn. Waste zichzelf uitgebreid. Scheerde de minieme kleine laatste haartjes zorgvuldig weg en trok een mooi setje aan, haar hart bonzend in haar keel.

Ze sloot de gordijnen. Het licht in de kamer dempte ze met een lamp in de hoek, warm amberkleurig. Net als de gloed in het filmpje. Ze wilde herkenning creëren. Een echo van wat ze eerder had gezien.

De telefoon plaatste ze op de salontafel tegenover de bank. Niet te hoog. Niet te laag. Niet te dichtbij. Niet te ver weg. Ze testte het beeld. De camera ving haar van opzij, met een zachte lichtval die alleen silhouetten liet zien. Geen gezicht. Alleen lichaam, beweging, sfeer.

Ze haalde diep adem en deed haar zijden sjaaltje om haar ogen. Dun genoeg om zacht aan te voelen en nog iets in het zachte licht te kunnen onderscheiden. Dik genoeg om niet herkenbaar te zijn. Alles werd donkerder, maar haar huid werd gevoeliger. Haar ademhaling voller. Haar lichaam wakker.

Ze klikte op opnemen.

Ze ging op de bank zitten. In de lengte, zijdelings richting de telefoon op de salontafel. Knieën opgetrokken. Haar hand rustte op haar dijen. Even niets. Alleen stilte. En dan sprak ze.

“Voor jou.”

Haar stem was zacht. Maar niet schuchter. Vastberaden.

“Ik heb je gezien. Jouw lichaam, jouw handen. En het heeft me geraakt. Meer dan ik dacht.”

Haar handen gleden langzaam over haar eigen benen. Ze streelde zichzelf zonder haast. Ze wilde dat het oprecht was. Geen show. Geen ingestudeerd spel.

“Ik wil dat jij dit ziet. Omdat jij jezelf liet zien.”

Haar vingers vonden haar heupen, haar onderbuik. Ze kreunde zacht. Niet voor effect. Omdat het er was.
Ze boog iets achterover. Haar shirt schoof op, haar buik werd zichtbaar. Met haar duimen trok ze haar slip naar beneden, langzaam, tot net onder haar knieën. Ze gleed met haar hand naar haar clit. Cirkelde. Ademde dieper.

“Ik denk aan jou. Aan hoe je bewoog. Aan hoe je mijn naam zei. Isa.”

Ze voelde zichzelf opwarmen, nat worden, zacht openen. Haar vingers werden ritmisch. Maar ze wist: dit was pas het begin.

Ze pakte de Satisfyer. Drukte hem aan. Het zachte, pulserende geluid vulde de kamer. Ze positioneerde hem en haar lichaam schokte. Een rukje door haar heupen. Haar mond viel open.

“Oh… ja…”

Ze hield hem daar, precies goed. Niet teveel druk. Alleen die zuiging, dat trillen dat haar spieren deed verstrakken. Haar andere hand gleed over haar borst, kneep zacht in haar tepel.

“Ik wil je voelen… Ik wil dat jij dit doet. Je vingers. Jouw mond. Jouw warme tong.”

Ze kreunde. De pulsen leidden haar hoger. Haar benen spanden zich aan. Ze voelde de opwinding opbouwen, als een golf die tegenhield om nog verder te groeien.

En toen wist ze: dit was niet genoeg. Ze wilde gevuld worden. Niet alleen pulserend verlangen, maar echt… contact.

Ze zette het apparaatje uit. Pakte de blauwe dildo die ze uit de lade van haar nachtkastje had gehaald. Groot. Stevig. Vertrouwd. Ze draaide zich naar de camera. Niet langer op haar zij, niet verscholen. Alle twijfel overboord, volledig bloot gevend aan haar!

Ze ging rechtop zitten, haar benen wijd gespreid richting de lens. Alles zichtbaar. Haar natte lippen. Haar open houding. De blinddoek nog op haar gezicht, haar mond iets geopend. Ze ademde zwaar en leunde achterover, haar benen wijd gespreid richting haar telefoon.

“Voor jou,” fluisterde ze. “Kijk naar me. Zie me. Neem me.”

Ze liet de dildo over haar lippen glijden. Een natte, glanzende lijn van opwinding volgde haar beweging. De sliertjes kutgeil die een spoor van lust achterlieten. Ze duwde hem langzaam naar binnen, kreunend bij elke centimeter. Haar benen bleven gespreid, uitdagend. Haar heupen rolden mee, alsof ze zichzelf presenteerde aan de ander, aan het oog dat meekeek. Aan haar, die misschien wel meedeed als ze dit zag.

Ze begon te bewegen. Stevig. Ritmisch. De camera ving alles. Haar vingers op haar klit. Zich open spreidend, de lippen uiteen. De dildo diep in haar. Steeds sneller naar binnen stotend. De spanning in haar buik. De klotsende natheid. Alles was zichtbaar. Alles werd gedeeld.

“Ik wil dat jij me ziet klaarkomen,” hijgde ze. “Ik wil dat jij weet… dat dit voor jou is.”

“Kom met me mee…” hijgde ze. “Ik kom… nu… Jaaaaaa…”

Haar orgasme kwam als een vloedgolf. Niet elegant. Niet stil. Ze kreunde hard, haar hele lichaam trilde, haar vrije hand kneep hard in haar borst. En toen kwam het. Dat woord.

“Isa…”

Ze wist niet eens of ze het zelf zei, of het hardop was, of alleen in haar hoofd. Alles vervaagde. Alleen nog haar hartslag. Haar adem. En de echo van haar stem.