Hoofdstuk

Hoofdstuk 9 – Stem geven

De nacht had zich uitgerekt als een onrustige deken over haar heen. Isabella had nauwelijks geslapen. De woorden op het scherm spookten door haar hoofd.

Wil jij haar sturen… of haar zijn?

Elke keer als ze haar ogen sloot, zag ze haar silhouet weer. De bewegingen. De fluistering van haar naam. En dat verdomde ritme in haar lichaam dat telkens weer wakker werd. Tegen de ochtend voelde ze zich uitgeput, maar niet leeg. Haar huid leek gevoeliger dan normaal, haar ademhaling net iets dieper dan nodig.

Toen Bram het huis uit was en de stilte opnieuw bezit nam van haar keuken, durfde ze haar laptop open te klappen. Het scherm verlichtte haar gezicht, de warmte van haar mok verdween langzaam uit haar handen.

Een nieuwe melding.

Spreek je keuze uit. Jouw wens, jouw verlangen.

Minimaal 1 minuut. Geen beeld. Alleen je stem.

Daaronder:

Verstuur de opname. Daarna heb je geen controle meer.

Ze slikte. Haar hand beefde licht op de muis. Dit was anders dan de vorige keren. Geen beeld. Geen antwoord. Alleen zenden. Waar moest ze nu om vragen. Om een opdracht? Zelf die vrouw aansturen.? En wat nu als ze faalde? Als haar stem brak, als ze belachelijk klonk? Ze haatte het idee. Maar wat ze nog erger vond, was het gevoel dat ze dan maar niets zou doen. Stil blijven. Onzichtbaar blijven.

Ze pakte haar telefoon. Zocht de dictafoon-app. Drukte op ‘opnemen’.

“Streel jezelf voor mij.”

Stop. Terugluisteren. Haar stem klonk vlak, te bedachtzaam. Breekbaar. Te netjes.
Tweede poging. Ze fluisterde het deze keer. Maar haar ademhaling klonk onzeker, haar woorden haastig.
Stop. Zucht. Nog eens.

Ze sloot haar ogen. Wist dat ze dit anders moest doen. Niet teveel nadenken. Niet plannen. Alleen voelen. Ze dacht aan hoe Bram haar ooit had gestuurd. Zijn stem. Zijn dwingende, lage toon. De manier waarop hij haar lichaam kende alsof het van hem was. En hoe ze zich daarin had laten glijden, in overgave, juist omdat hij wist wat ze nodig had — nog vóór zij het zelf wist.
Ze drukte opnieuw op opnemen. En deze keer sprak ze niet vanuit haar hoofd, maar vanuit haar onderbuik.

“Leg je hand op je buik. Voel hoe warm je bent. Glijd langzaam omlaag, tot net onder je navel… en blijf daar. Adem in. Langzaam. En dan uit. Nog een keer.”

Ze hoorde zichzelf lichtjes zuchten. Het klonk echt. Intiem.

“Doe je broek open. Of je slipje. Wat je draagt maakt niet uit. Je weet wat ik bedoel. Vind jezelf daar. Laat je vingers glijden. Niet haasten.”

Haar ademhaling ging mee. Alsof ze meebewoog, in haar hoofd.

“Streel jezelf… voor mij. Alleen voor mij. Laat je vingers cirkelen, net boven je klit. Niet duwen. Niet trekken. Alleen voelen. Warm. Zacht.”

Ze slikte even, de hitte in haar eigen buik was nu tastbaar.

“Voel hoe nat je al bent geworden. Door mij. Door mijn stem. Door de herinnering aan wat je zag. Aan jezelf. Want ik zag het ook. Hoe je je bewoog. Hoe je je lichaam aanbood. Het heeft me opgewonden. Het doet dat nog steeds.”

Ze pauzeerde kort. Haar vingers bewogen onbewust over haar eigen dij.

“Pak je speeltje. Ja, díe. Die ene waarvan je nat wordt als je er alleen al aan denkt. Ik wil dat je het vasthoudt. Dat je het ruikt. En dan langzaam tussen je benen brengt. Niet meteen erin. Speel ermee. Laat het glijden over je lipjes. Langs je klit. Maak jezelf gek. Voor mij.”

Ze voelde haar stem nu dieper, steviger worden. Alsof elke zin haar eigen verlangen voedde.

“En als je niet meer kunt wachten… dan duw je het langzaam in jezelf. Niet snel. Niet ruw. Je opent jezelf voor mij. Helemaal.”

Haar stem trilde nu. Van opwinding. Van controle.

“Beweeg in jouw tempo. Maar ik wil het horen. Ik wil elk geluid horen dat je maakt. Elk kreuntje. Elk ademstootje. Tot je trilt. Tot je op het randje staat.”

Ze sloot haar ogen. Fluisterde het laatste.

“En als je komt… Als je explodeert, als je niets anders meer weet… Zeg het dan dat je komt, voor mij.. Kreun dan mijn naam. Isa.”

Ze drukte op stop. Haar vingers trilden. Ze luisterde het terug, deze keer zonder schaamte. Ze hoorde haar verlangen. Haar macht. En haar overgave — in haar eigen woorden. De opwinding gloeide nog na in haar onderbuik.

Ze gaf het bestand een neutrale naam. Uploadde het zonder nog eens na te denken.

Het scherm werd zwart. Alsof het nadacht. De rest van de dag bleef het zinderen in Isabella haar lichaam een gevoel van onrust en onzekerheid maar misschien wel vooral opwinding maakte dat ze niets uit haar handen kreeg. Uren leken wel dagen tot er eind van de middag na tig keer refreshen eindelijk een nieuwe regel op de website verscheen.

Je hebt je keuze gemaakt. Wat wordt je volgende keuze:

Wil je haar bewijs zien en horen…?

Of wil je dezelfde opdracht ook zelf uitvoeren en opnemen?

De twee buttons met keuze scherp in kleur afgetekend tegen de zwarte achtergrond.