Hoofdstuk

Hoofdstuk 8 – Wat Jij Beslist

Ze schrok op van het geluid van voetstappen op de trap. Haar hand schoot van de muis alsof ze betrapt werd, ook al zat het scherm op zwart. De stilte in de kamer voelde ineens zwaar. Isa sloot de laptop met een klik, net op het moment dat Bram de keuken in liep.

“Je was vroeg wakker, Bella”
mompelde hij, slaperig.

Zijn haar stak warrig omhoog. Hij wreef in zijn ogen, liep naar het aanrecht en pakte de koffiekop die ze voor hem had klaargezet. Dat lieve koosnaampje weer.

Isabella glimlachte flauwtjes. “Kon niet meer slapen.”

Bram nam een slok, knikte langzaam. Zijn blik gleed even over haar heen. Hij zei niets, maar iets in zijn ogen bleef hangen. Alsof hij haar wilde peilen. Misschien verbeeldde ze het zich. Of misschien merkte hij echt iets.

Toen hij de krant pakte en aan tafel ging zitten, verliet de spanning langzaam haar lijf. Ze schonk zichzelf nog een kop koffie in, de stoom besloeg even haar bril. Het voelde alsof haar huid nog natrilde van wat ze net had gevoeld – en net niet had afgemaakt.

Later die ochtend, toen Bram naar zijn werk vertrok, bleef ze achter met het verlangen nog in haar benen. Ze wachtte. Tot de voordeur in het slot viel. Tot zijn voetstappen verdwenen. Tot de stilte terugkeerde.

Ze opende de laptop. Klikte het scherm weer aan. Alles stond nog zoals ze het had achtergelaten.
Ze klikte op play.

Het beeld begon. De vrouw. Het licht. De bewegingen. Ze kende ze al. En toch… keek ze opnieuw. Eén keer. Toen nog eens. Soms spoelde ze terug. Soms zette ze het beeld stil. Soms keek ze naar een enkele aanraking alsof het de eerste keer was.

Ze betrapte zichzelf erop dat ze de video inmiddels bijna elke dag bekeek. Eerst uit nieuwsgierigheid. Toen omdat ze het niet los kon laten. En nu… nu omdat ze het nodig had. Haar eigen herinnering aan wat ze gevoeld had was niet genoeg. Ze wilde haar weer zien. Hoe haar hand over haar buik gleed. Hoe ze haar heupen bewoog. Hoe ze haar naam fluisterde.

“Isa…”

Ze liet het ritme toe in haar eigen lichaam. Niet elke keer even intens, maar altijd met iets van een reactie. Alsof het filmpje haar opnieuw tot leven wekte.

Op een dag viel het haar op. Een schokje. Geen foutje in het beeld, geen hapering. Maar… een kleine beweging van de camera zelf. Eerst dacht ze dat ze zich vergiste. Maar het gebeurde nog een keer. Niet door de vrouw. Het beeld bewoog net een paar graden. Een verschuiving in perspectief.
Ze pauzeerde. Spoelde terug. Keek nauwkeurig.

Daar was het weer. Het licht verschoof, de hoek kantelde subtiel. Niet zoals bij een statief. Alsof iemand het vasthield. Of bewoog.

Isa’s maag trok samen. Haar vingers zweefden boven het touchpad. Haar ademhaling stokte.

Was dit met de hand gefilmd?

Een ijzige rilling gleed langs haar ruggengraat. Het besef dat de vrouw niet alleen was — dat er iemand bij was, buiten beeld — maakte haar ineens koud van binnen. Alsof de intimiteit die ze zo had omarmd ineens besmet was met een onzichtbare aanwezigheid. Ze keek het fragment opnieuw. En nog eens. Hoopte dat het een fout was. Een schaduw. Een flikkering. Maar het was echt.

Ze voelde haar ademhaling veranderen. De intimiteit van het filmpje kreeg ineens een andere lading. Er was dus mogelijk iemand bij geweest. Iemand die haar had vastgelegd. Of haar had gestuurd. Was de vrouw in de video vrijwillig? Was ze alleen? Of was ze net als Isabella — deel van iets wat ze niet helemaal begreep?

Ze kon zich niet meer ontspannen terwijl ze keek. Haar blik gleed niet meer over de rondingen van het silhouet, maar naar de randen van het beeld. Zocht naar schaduwen. Reflecties. Tekens van aanwezigheid.
Ze sloot de video. Even.

Haar hart bonsde. Ze stond op, liep naar het raam en trok het gordijn een stukje opzij. Buiten was het rustig. Niets wees op iets ongewoons. Maar in haar hoofd tolde het.

Toen ze weer ging zitten, durfde ze het filmpje niet meteen te openen. Ze staarde naar het bureaublad. Naar haar scherm. Totdat het vanzelf versprong. Niet uit zichzelf — een update, een nieuwe melding.

Kijk nog eens.

Maar stel je nu voor dat jij beslist.

Ze slikte. Haar vinger hing boven het touchpad. Alsof ze niet zeker wist of dit nog onderdeel was van het filmpje… of van iets anders. Ze las de regel opnieuw. Direct. Dwingend. Anders dan de eerdere, zwoele toon.
Daaronder verscheen een tweede zin. Kleinere letters. Lichter van kleur.
Maar onmiskenbaar aanwezig:

Wat gebeurt er dan, Isa?

Ze voelde haar ademhaling veranderen. Haar huid tintelde, maar niet van lust alleen. Van spanning. Van confrontatie. Wat zou ze willen dat die vrouw deed? Waar zou ze haar vingers willen zien? Wat zou ze haar willen horen zeggen?

Ze voelde haar benen weer warm worden. En tegelijk… wist ze het niet.
En toen, net toen ze haar ogen dicht wilde doen, verscheen nog één regel. Kalm. Fluisterend. Zoals de eerste keer.

Wil jij haar sturen... of haar zijn?