Hoofdstuk

Hoofdstuk 7 – Lezen

Ze werd wakker met haar telefoon nog naast haar op bed. Het scherm was donker, maar zodra ze op de knop drukte, verscheen de melding weer.

Je bericht wordt gelezen.

Haar hart sloeg iets sneller. Niet van paniek, maar van verwachting. Iemand had haar woorden gelezen. Iemand had haar lichaam gezien, via taal. Haar ademhaling versnelde terwijl ze opstond, zich douchte en aankleedde alsof het een gewone dag was. Maar niets voelde nog gewoon.

Ze zette koffie. Pas daarna durfde ze de laptop open te klappen en haar wachtwoord in te voeren. De browser stond nog open. Er stond nu een nieuwe regel.

Bericht is gelezen. Bekijk het antwoord.

Haar vinger bleef even hangen boven de muis. Toen klikte ze.

Het scherm werd zwart. En toen: beeld.

Een vrouw. Alleen een silhouet, tegen zacht amberkleurig licht. Ze droeg iets van een sjaaltje om haar ogen, nauwelijks zichtbaar door het achterlicht. Ze zat op haar knieën op een bed, haar rug licht gebogen, haar heupen bewogen langzaam. Haar handen streelden haar lichaam — traag, zelfverzekerd. Over haar borsten, haar flanken, haar hals. Geen haast. Geen schaamte. Alleen zachtheid.

En dan, die stem.

“Isa…”

Zacht. Zinnelijk. Alsof ze het fluisterde tegen haar huid.

“Je woorden lieten me trillen.”

De vrouw bewoog langzaam, haar hoofd achterover, haar silhouet deint subtiel mee op haar eigen ritme. Dan weer die stem.

“Wil je voelen hoe jij mij liet voelen?”

Isa voelde haar keel droog worden. Haar benen onrustig. Er was niets grofs aan de video. Geen porno. Geen climax. Maar alles eraan raakte haar. Ze keek ademloos toe hoe de vrouw haar buik streelde, haar vingers nét onder de rand van haar slip liet glijden, zonder verder te gaan. Het was een uitnodiging. Of een test.

De video duurde langer dan verwacht. Twee minuten. Drie. De vrouw bewoog langzaam, maar doelgericht. Haar handen bleven glijden, haar ademhaling hoorbaar, haar huid warm belicht. Soms draaide ze iets, zodat haar silhouet veranderde — een curve van haar heup, een glimp van een borst, haar vingers die even bleven hangen op haar buik. Elke beweging leek bedoeld om Isa te raken zonder haar aan te raken.

Ze liet haar vingers sensueel over haar hals glijden, verder naar beneden, waarbij de rondingen van haar lichaam prachtig zichtbaar waren. De contouren van haar borsten, zacht deinend bij elke beweging. Haar hand gleed langzaam over haar buik, tussen haar dijen, tot net aan de rand van haar slipje. Daar bleef ze hangen, haar vingers bewegend in kleine cirkels alsof ze zichzelf plaagde.
Isa bleef kijken. Gespannen. Haar hand lag op haar bovenbeen, gleed onbewust verder. Over haar dij. Ze maakte haar knoop van haar jeans los, duwde haar hand naar binnen, langzaam in haar slipje. Ze was nat. Gloeiend. Haar ademhaling ging sneller. Ze streek over haar klitje, cirkelend, zacht. Haar heupen bewogen mee in het ritme van de vrouw op het scherm. Ze voelde zich verbonden, op een manier die haar overviel.

Op het scherm gleed de vrouw op haar zij, haar hand tussen haar benen, nog steeds onherkenbaar. Ze kreunde zacht, nauwelijks hoorbaar. Alleen een ademhaling. En opnieuw die stem.

“Isa...”

Isa's vingers bewogen langzaam, haar ademhaling diep en onregelmatig. Ze drukte iets steviger, haar lichaam trok samen. Haar dijen spanden zich aan, haar rug kromde iets van spanning. Ze voelde het naderen, haar buik trok zich samen, haar huid tintelde. Nog iets sneller. Nog maar een paar tellen. Alles in haar was klaar voor die golf die haar over zou nemen. Haar lippen waren iets geopend, haar adem onregelmatig, haar spieren gespannen in afwachting van die laatste, heerlijke ontlading…

En toen stopte het beeld.

Zwart.
Opeens. Geen fade-out. Geen afsluiting.

Ze hapte naar adem, trok haar hand terug. Haar hart bonsde. Haar kutje klopte nog na. Het was alsof ze in vrije val zat — bijna gekomen, maar nu achtergelaten. In stilte.

Ze liet zich achterover zakken in de stoel. Ademhalen. Voelen. Alles in haar lichaam trilde nog. Haar vingers voelden vochtig aan, haar benen zwaar. Ze veegde haar hand af aan haar heup, maar haar gedachten bleven plakken.

Wie was die vrouw? Ze had geen herkenning gevoeld, maar ook geen afstand. Integendeel. Ze voelde zich aangetrokken. Verlangen, diep en oprecht. Ze wilde haar aanraken. Door haar aangeraakt worden. Iets in de bewegingen, de houding, het ritme… het raakte haar op een manier die moeilijk te negeren was.

Ze had ooit, jaren geleden, tijdens een borrel gezoend met een vriendin. Ze lachten erom, te veel wijn, nieuwsgierigheid. En ja — ze had iets gevoeld. Iets warms. Maar ze had het nooit serieus genomen. Ze noemde zichzelf niet bi. Nooit gedaan.

Maar nu? Wat was dit dan?

Het scherm bleef zwart. Haar ademhaling werd langzaam rustiger. Ze drukte haar dijen tegen elkaar. Het verlangen was nog niet weg. Ze voelde zich tegelijkertijd verraden en opgewonden. Alsof haar lichaam een waarheid wist die haar hoofd nog probeerde te ontkennen.

Schijnbaar uit het niets verscheen de nieuwe regel in witte letters.

Binnenkort nieuwe instructies.