Hoofdstuk

Hoofdstuk 6 – OK

Ze klikte.

De browser reageerde even niet, alsof het zelf ook twijfelde. Toen knipperde het scherm kort en verscheen er een nieuw venster, zwart met witte tekst:

Alles wat je deelt, blijft onder ons.
Laat weten wat jij voelde.
Schrijf. Niet bewerkt. Niet gefilterd. Alleen jouw naakte waarheid.
Minimaal 500 woorden. Alleen jij en wat het geluid met je deed.

Daaronder verscheen een tekstvak.

[Upload je tekstbestand hier]

OK

Isabella staarde naar het scherm. Haar ademhaling bleef even hangen, alsof zelfs haar longen niet zeker wisten of dit wel de bedoeling was. Ze las de regels opnieuw. Simpel. Zakelijk. Koel bijna. Maar de toon... was persoonlijk. Zacht. Geen bevel. Geen dwingende opdracht. Meer een uitnodiging. Maar toch.

Ze opende Word. De cursor knipperde in het lege document, als een ademhaling in stilte.
Ze begon te typen.

“Ik hoorde jouw ademhaling.”

Ze stopte meteen weer. Wat schreef ze nu eigenlijk? Was het een verslag? Een bekentenis? Een dagboeknotitie voor iemand die ze niet kende? Wat wilde ze met haar bekentenis zeggen? Ze verwijderde de zin en begon opnieuw.

“Hoi.. Het begon met een kreun. Zacht, hees. Ik dacht even dat het mijn eigen stem was. Ik was bang dat ik opgenomen was, of dat ik het mezelf had wijsgemaakt. Maar al snel hoorde ik het verschil. Jij ademde anders. Jij bewoog anders. En ik... ik voelde hoe mijn lichaam reageerde.”

Ze typte verder. Langzaam. Beheerst, kalm. Hoewel elke vezel in haar lichaam aan leek te staan. Elke zin voelde als een grens die ze over moest. Ze beschreef hoe ze de stem hoorde, hoe het haar opwond. Hoe haar hart sneller ging kloppen, haar borsten gevoelig werden, haar onderbuik begon te trekken.

Ze schreef hoe haar vingers vanzelf naar beneden gleden. Hoe nat ze was. Hoe haar klit tintelde bij elk kreuntje van die andere stem. Hoe het voelde alsof hun lichamen synchroon bewogen, ondanks de afstand. Of misschien juist daardoor.

Ze schaamde zich. Zelfs nu, in woorden. Niet omdat ze masturbeerde. Maar omdat het voelde alsof ze verbonden was met een onbekende vrouw. Alsof ze haar lichaam meegaf aan iemand zonder gezicht, zonder naam. En omdat ze het geil vond. Extreem geil. Dat schreef ze ook. Voorzichtig eerst, dan steeds eerlijker alsof elk woord wat ze typte de schroom van haar afgooide.

“Het voelde als een gedeeld orgasme. Alsof we elkaar raakten, zonder handen. Alsof ik jou diep in mij voelde, via je stem, je tempo, je geluid. En ik kwam. Ik kwam hard. Mijn kutje trok samen, ik voelde het langs mijn dijen glijden. Alles in mij werd vloeibaar. En ik bleef maar komen, omdat jij bleef kreunen.”

Ze las het terug. Haar gezicht gloeide. Niet van schaamte alleen. Van blootstelling. Ze had dit nooit zo uitgesproken, laat staan opgeschreven. Zelfs niet met Bram. Zeker niet met zichzelf.

Maar het was waar. Elk woord.
Ze voegde er nog één regel aan toe:

“Dank je dat ik mocht luisteren.”

Ze sloeg het bestand op onder een neutrale naam: ervaring.docx
Klikte op 'bladeren'. Uploadde het bestand.

Het rondje draaide even. Toen verscheen een balk met één woord:

Verzonden.

Nu was er géén weg meer terug. Ze staarde naar het scherm. Dat ene woord bleef staan op een verder leeg zwart scherm. Haar lichaam voelde loom. Alsof het schrijven net zo intiem was geweest als het moment zelf. Maar er was ook iets anders. Een leegte. Of nee – verwachting.

Ze sloot haar laptop.

De kamer was stil. Bram was al boven. Ze nam een slok water, draaide het licht uit in de keuken. Alles voelde zwaarder, alsof het huis mee-ademde met wat ze zojuist had toegegeven.

Ze liep naar boven. De trap kraakte op de tweede trede zoals altijd. Ze was er extra bewust van dit keer, alsof ze alsnog betrapt kon worden als ze Bram wakker zou maken. In de slaapkamer hoorde ze zijn regelmatige ademhaling. Ze kroop naast hem, zonder geluid. Staarde naar het plafond. Haar hart bonsde. Haar bloedsomloop pulserend door heel haar lichaam, eindigend op dat ene vochtige plekje tussen haar benen.

Ze draaide zich op haar zij. Ogen dicht. Ademen.
Net toen ze bijna sliep, trilde haar telefoon op het nachtkastje.
Ze pakte hem. Geen afzender, geen naam. Alleen één melding op de website:

Je bericht wordt gelezen.