Hoofdstuk

Hoofdstuk 5 – Terug naar hem

De dag voelde zinderend na die ochtend. Alles was intenser, scherper, alsof haar lichaam nog natrilde. Ze had uiteindelijk niet geklikt. Het scherm stond er nog. Onveranderd.

Ze hoorde jou. Nu hoorde jij haar. Klik op “OK” als je verder durft.

Ze durfde wel. Toch? Maar niet nu. Ze had genoeg gevoeld voor één dag. En natuurlijk sloop de twijfel weer langzaam binnen, als een stille kracht die bezit van haar nam.

Bram kwam thuis zoals altijd. Jas over de stoel, kus op haar wang. Hij merkte niets aan haar. Of deed alsof. Ze sprak weinig. Kookte simpel. Liet haar hand even te lang rusten op zijn onderrug toen ze langs hem liep. Hij mompelde iets, half in gedachten, ze gaf er verder geen aandacht aan.

Na het eten zat hij op de bank met zijn gebruikelijke kop thee. Verse muntthee vandaag, met een drupje honing. Ze had er niet altijd zin in om te zetten maar vanavond voelde alles anders. Haar blik bleef hangen op zijn aangezicht. Zijn borst onder dat versleten shirt. Zijn handen. Ooit waren die handen dwingend geweest. Zeker. Nu waren ze zacht geworden. Misschien te zacht.

Ze stond op van haar gebruikelijke stoel en liep naar hem toe. Ging naast hem zitten, haar benen opgetrokken onder zich. Hij keek op, glimlachte. “Alles goed?” vroeg hij zacht.

Ze knikte. Boog zich voorover en kuste hem. Geen vluchtige kus. Langzaam. Vol. Hij bewoog niet meteen. Toen wel. De kus hield aan, intens. Zijn hand op haar dij. Zijn ademhaling iets zwaarder.

Ze draaide zich, knielde voor hem op de grond. Maakte zijn broek los en keek naar hem op. Hij keek haar aan, verbaasd maar niet tegenstribbelend. “Isabella…” fluisterde hij, zijn stem schor van verlangen. Weifelend. Een snelle blik richting het raam. Ze wachtte zijn reactie niet af en ging gedecideerd verder met haar voornemen.

Ze trok zijn boxershort naar beneden. Langzaam maar zeker, en nam zijn half stijve pik in haar mond. Warm, zwaar, vertrouwd. Ze bewoog langzaam, voelde hem reageren onder haar tong, haar lippen. Ze nam haar tijd. Genoot van zijn kreunen, zijn vingers die haar haar streelden. Even achter haar hoofd klemde als ze zijn warme lid diep in haar mond nam. langzaam op en neer gaande bewegingen.

Een hand om de stam die langzaam ouderwets stijve proporties aannam. Haar hand op en neer in gelijkmatig tempo, een sliertje kwijl en voorvocht vormde zich op haar lippen en droop langzaam omlaag terwijl Isabella het tempo verhoogde. Sneller en dieper in haar mond laat ze zijn pik glijden, de gorgelende geluiden als klinkend bewijs van hun beider genot.

Het was geen plicht. Geen rollenspel. Alleen honger. Lust. Echte, zintuiglijke honger. Ze wilde hem. Of wilde voelen dat ze nog steeds begeerd werd. Of wilde bewijzen dat ze nog controle had over haar eigen genot. En dat van hem. Misschien alles tegelijk.

Tot tweemaal toe voelde ze hem stuiptrekken onder haar bewegingen, met haar warme hand en vochtige mond stevig om zijn pik geklemd. Maar ze vierde het tempo beide keren. liet het niet toe dat hij klaarkwam. Niet in haar mond, niet nu, niet zo.

Toen ze opstond, trok ze haar shirt over haar hoofd en ging op hem zitten. Ze keek hem aan, de glinstering in zijn ogen als reflectie van haar eigen genot. Zijn handen vonden haar heupen. Ze duwde zichzelf op hem, over hem heen, langzaam, glijdend, tot hij diep in haar zat. Zijn warme lid vulde haar heerlijk op, vol en diep en heerlijk warm. Geil. Ze kreunde. Niet gespeeld, niet voor hem - voor zichzelf.

De bank kraakte zacht onder hun bewegingen. Ze bewoog in haar eigen tempo, voelde hoe hij haar volgde, hoe hij haar aankijkend zijn handen naar haar borsten bracht en ze zachtjes kneedde. Alles aan hem was vertrouwd. Maar dat maakte het niet minder intens. Misschien juist daarom.

Ze kwam niet zoals vanmorgen. Niet wild, niet spuitend. Maar diep. Als een trage, warme vloedgolf die haar overspoelde. Haar lijf tintelde van binnenuit. Ze liet haar hoofd op zijn schouder vallen toen hij ook kwam, zacht grommend tegen haar nek.

Even bleven ze zo zitten. Zijn handen op haar rug. Haar lippen tegen zijn hals.

Het was goed. Bevredigend. Zacht. Echt.

Maar in haar hoofd klonk iets anders. Een fluistering. Een herinnering aan een vrouw die ze nooit gezien had. Een stem die niet losliet.

Later die avond, toen Bram al boven was, liep ze naar haar laptop. De browser stond nog open.

Het scherm was nog steeds niet veranderd.

Ze hoorde jou. Nu hoorde jij haar. Klik op “OK” als je verder durft.

Een enkele knop eronder:

OK

Ze staarde ernaar. Haar vinger zweefde boven het touchpad.

Durfde ze verder?