Hoofdstuk

Hoofdstuk 4 – Play

Ze klikte.

Een seconde gebeurde er niets. Alleen stilte. Isabella hield haar adem in. Toen kraakte er iets, alsof het bestand nog wakker moest worden. Een vage ruis, ademhaling, zacht… onregelmatig. En dan: een stem. Een vrouwelijke kreun. Laag. Geknepen. Alsof iemand zich inhield.

Haar adem stokte. Was dit… zijzelf? Maar waarom haar eigen bestand terugsturen?

Ze luisterde aandachtig, elke spier gespannen. De eerste klanken leken op haar. De toon, het ritme. Maar er klopte iets niet. Het tempo was anders. De woorden onsamenhangend. Geen naam, geen herkenbare uitspraak. Alleen pure klank. Geile klank.

Ze hoorde vingers op huid. Soppen. Ritmisch. Natter dan ze zich herinnerde. En een korte, gesmoorde zucht. Iets in haar lichaam trok samen. Het was niet zij. Het was iemand anders.

Maar wie?

Ze pauzeerde het afspelen. Haar vingers trilden. Ze voelde dat de opwinding haar keel bereikte, haar hartslag door haar borst bonkte.

Wie luisterde hier mee? Wie had dit gestuurd? Wat gebeurde er met haar eigen opname?

Isabella stond op en liep naar haar rommellaatje. Zocht gespannen tussen de oude afstandbedieningen en tijdschriften. Waar waren die stomme dingen nou. Altijd als je ze net nodig had. Toen vond ze in een hoekje haar oordopjes en deed ze in haar oren. Gelukkig waren ze nog niet leeg. Ze opende opnieuw het bestand. Ging terug naar het begin.

Weer die ademhaling. Nog intiemer door het geluid van haar oordopjes. Dezelfde, nu duidelijk vrouwelijke stem, net iets heser, net iets lager. Isabella sloot haar ogen. Luisterde. Ze hoorde de ander kreunen, zachter nu, langer uitgerekt. Het leek bijna in haar eigen lijf te klinken. Ze hoorde hoe het tempo versnelde. Het geluid van huid op huid, vochtige bewegingen, een verzonken gasp.

Ergens voelde ze de angst opkomen – wat als dit publiek is? Wat als haar opname ook ergens circuleert, net zo rauw, net zo echt? Wat als haar stem… gedeeld wordt?

Maar de geilheid overspoelde de angst. Haar onderbuik spande zich. Ze voelde het trillen, haar tepels stijf onder haar hemdje. Ze duwde haar stoel naar achteren, liep langzaam naar boven. De opname bleef lopen in haar hand.

Op het bed liet ze zich achterover zakken. Legde de telefoon naast zich. De stem ging verder, nu hoger, kreunend, hijgerig. Geen woorden. Alleen pure, fysieke overgave.

Isabella’s hand gleed onder haar slipje. Ze was nat. God, ze was nat. Alsof haar lijf al minuten eerder had besloten dat dit zou gebeuren. Haar vingers gleden over haar klitje, traag, cirkelend. De stem op het bed kreunde weer. Harder. Sneller. Isabella volgde het ritme. Alsof de bewegingen automatisch samen leken te vallen in al hun geilheid. Haar bekken kantelde mee, haar ademhaling haakte aan.

Ze voelde hoe haar opwinding in golven kwam. Ruw. Rammelend. Geen verfijnde opbouw — dit was primitief. Dierlijk bijna. Ze draaide zich op haar zij, trok haar bovenbeen op. De stem kwam dichterbij. Nog één kreun. Nog één nat, zuigend geluid — en toen een rauwe, schokkende ademhaling. De climax van de vrouw barstte in haar oren uiteen.

Isabella kreunde mee. Hardop nu. Geen schaamte. Haar vingers vingen haar eigen vocht op, gleden in haar. Nat. Warmer dan anders. Glibberig. Ze duwde haar middelvinger dieper, draaide haar hand iets, zocht haar plek met zekerheid. Haar duim bleef rusten op haar klitje, cirkelend, sneller nu.

Haar benen trilden. Ze hapte naar adem. Haar hele bekken bewoog mee, ritmisch, wild. Ze voelde het opbouwen vanuit haar ruggengraat, een elektrische spanning die naar haar onderbuik trok, naar haar dijen, haar tenen. Haar vrije hand kneep in het laken, zocht houvast terwijl haar lichaam overnam.

Ze kreunde weer, harder, schor nu. Haar kutje pulseerde, trok samen rond haar vingers. Ze was dichtbij. Te dichtbij.

De stem in de opname hijgde nog één keer. Een schorre, onmiskenbare climax.

En dat van Isabella viel samen met dat van haar. Haar lichaam schokte. Haar dijen knepen samen. Haar buik trok samen in een golf van warmte. Haar lichaamssap spoot haast tegen haar vingers op. Ze kreunde, kermde, verloor zich in de klanken van de ander. Ze bleef doorgaan, nabevend, haar vingers nog in haar, haar hand plakkerig van haar eigen vocht.

Het orgasme leek geen einde te hebben. Haar hele bekken bleef doortrekken. Nat, druipend, tintelend. Ze lag naakt, open, versmolten met het geluid. Niets anders bestond nog dan haar ademhaling, haar hartslag en de echo van wat ze net had gedeeld met een onbekende vrouw.

Ze bleef liggen. Haar hand nog tussen haar benen. Het nat droop langzaam langs haar dij. De opname was stilgevallen. Geen stem meer. Alleen haar ademhaling, zwaar en onregelmatig.

Ze voelde haar hart nog razen, haar lijf dof tintelen. Wat wás dit? Een diepe zucht.

En toen: ping. Even vertwijfeling, waar kwam dit vandaan? Ze had geen WhatsApp ontvangen. Toen zag ze haar browserscherm die veranderd was.

Een bericht op het scherm onder het audio bestand.

Ze hoorde jou. Nu hoorde jij haar. Klik op “OK” als je verder durft.