Hoofdstuk

Hoofdstuk 3 – Niets

Zeven dagen. Zo lang stond het tabblad al open. Elke ochtend klikte Isabella er even op. Eerst nog gespannen. Toen uit gewoonte. De pagina bleef zwart. Geen foutmelding. Geen verandering. Gewoon leeg.

De eerste dagen was er nog verwachting. Misschien zou er alsnog een bestand verschijnen. Misschien een bericht. Een nieuwe instructie. Maar na dag drie begon het aan haar te vreten. De stilte. De afwezigheid. Alsof het allemaal nooit gebeurd was. had het zich allemaal in haar fantasie afgespeeld?

Ze had het kaartje nog. En het plugje. Het zat in haar la, achter haar slipjes. Soms opende ze het laatje gewoon om te kijken of het er nog lag. Alsof het anders zou verdwijnen. Alsof het misschien nooit echt gebeurd was. Ze pakte het soms op, voelde het gewicht, het fluweel. Maar ze deed er niets mee. Nog niet. Niet uit zichzelf.

Ze probeerde zichzelf wijs te maken dat het een fantasie was geweest. Een uit de hand gelopen dagdroom. Misschien had ze het zichzelf aangepraat - dat ze het nodig had, die spanning. Maar telkens wanneer ze het plugje vasthield, voelde ze weer datzelfde trillen in haar onderbuik. Datzelfde zenuwachtige verlangen.

Bram was zoals altijd. Lief. Attent. Misschien iets te vaak met een blik die bleef hangen, alsof hij wachtte tot zij iets zei. Of misschien wilde ze dat gewoon geloven. Tijdens het eten vroeg hij zoals altijd hoe haar dag was geweest. Ze antwoordde vaag. Haar gedachten zaten elders. Hij leek het te accepteren. Of hij speelde het spel mee.

Op maandag droomde ze. Geen logische droom. Alleen een witte ruimte. Een eindeloos niets. En geluid. Haar stem – dacht ze. Of iets dat klonk als haar. Kreunend. Fluisterend. De woorden klonken bekend, maar de toon... Herkenbaar, maar toch anders. Alsof iemand een opname had nagespeeld. Of ook een opdracht had gekregen?

Ze werd opgewonden wakker. Haar ademhaling gejaagd. Haar benen vochtig van verlangen. Ze lag op haar zij, haar heupen licht gekanteld. Haar hand gleed vanzelf naar beneden, onder het dekbed, onder haar slipje. Ze was nat. Heerlijk loom, de droom nog onrustig in haar hoofd rondspokend. Haar verlangen weer volledig aangewakkerd. Ze was er klaar voor. Gloeide. Haar vingers vonden hun weg, streelden haar klitje langzaam in cirkels. Ze ademde dieper in, haar dijen spanden aan. Nog iets verder. Nog maar heel even...

Toen rolde Bram zich om.

Een kuch. Een beweging. Zijn hand gleed over het bed, zocht haar. Zijn ogen op een kier.
Isabella verstijfde. Haar hand bevroren tussen haar benen. Haar hart bonkte. Was hij wakker? Of droomde hij nog?

Zijn hand vond haar heup, liet los, gleed terug naar zijn kant. Hij zei niets.
Ze draaide zich langzaam om. Haar vingers klam, haar kutje kloppend. En haar verlangen? Ongemakkelijk helder.

Maar de ochtend kwam. En hij was gewoon weer Bram. Met koffie, krant, en zijn vaste opmerking: “Lekker geslapen, Bella?” Ze was wel gewend aan zijn lieve koosnaampje. Maar het deed haar wel iets dat hij Isa niet meer gebruikte zoals vroeger.
Ze knikte. Glimlachte. Loog.

Op woensdag – een week na de upload – zat ze aan de keukentafel met haar laptop opengeklapt. Haar koffiemok dampte naast haar. Ze werkte haar mails door. Plande twee vergaderingen. Niks bijzonders.

Tot ze op het oude tabblad klikte. Bij toeval eigenlijk. Gewoon, tussen het schakelen door.

En toen zag ze het.

De zwarte leegte was weg. In plaats daarvan stond er nu één regel, gecentreerd op het scherm:

**Download: stem_02.mp3**

Geen uitleg. Geen afzender. Alleen dat.

Isabella voelde haar ademhaling versnellen. Haar vinger zweefde boven de muis. Haar ogen fixeerden zich op de tekst. Eén seconde. Vijf. Tien.

Was dit haar eigen opname? Iets bewerkt? Of iets anders? Iemand anders?

Hoe wist diegene dat ze thuis werkte op woensdag? Toeval? Of werd ze gevolgd?

Ze klikte.

Het bestand verscheen in haar downloadmap.

De afspeelknop begon zachtjes te pulseren.

Haar vinger bleef hangen. Boven het pijltje.

Adem in.

Adem uit.

Play?