Hoofdstuk

Hoofdstuk 2 – Stem

Het doosje stond nog steeds op het aanrecht. Klein, wit, onschuldig van buiten. Maar Isabella voelde de lading. Ze had er niet meer naar gekeken sinds ze het had neergelegd, maar nu haar handen weer droog waren en haar hartslag rustiger klopte, kon ze het niet negeren. Ze wilde het niet negeren.

Ze pakte het op, hield het even in haar hand. Het was licht, nauwelijks iets dat gewicht had – en toch voelde het zwaarder dan alles wat haar vanochtend was overkomen. Ze zette haar nagel tegen de rand en pelde het plakband los. Eén voor één vouwde ze de kleppen open.

Binnenin lag een zwart, fluwelen zakje. En een kaartje. Geen handschrift, alleen strak geprinte letters:

Draag het. Upload je stem. Geen stem is geen spel. Uploaden = akkoord.

Daaronder stond een korte URL. Niet herkenbaar. Geen branding. Alleen zwart op wit, clean, als een bevel dat zich niet hoefde te bewijzen.

Haar vingers trilden iets toen ze het zakje opentrok. Binnenin lag een buttplugje. Zwart siliconen, klein maar stevig, met aan de basis een glinsterend steentje. Geen hartje. Geen letter. Maar ergens... dat steentje. Dat exacte formaat. Die specifieke fluwelen textuur.

Haar hart maakte een sprongetje. Of nee - een val. Was dit toeval? Of had iemand haar verleden beter onthouden dan ze zelf had willen geloven?

Ze liep langzaam naar boven, als in trance. In haar hoofd tolden vragen. Was het Bram? Dat zou kunnen. Maar het voelde anders. Te direct. Te raak. Te duister.

In de slaapkamer gleed haar ochtendjas van haar schouders. Haar slipje volgde, vochtig en warm, nog steeds getuige van haar onderbroken ochtendfantasie. Ze ging op het bed zitten. Het plugje lag naast haar, glanzend op het dekbed als een artefact uit een ander leven.

Ze pakte haar telefoon. Startte de voicerecorder-app, maar drukte nog niet op opnemen. Ze keek naar het scherm, het rode knopje, de stilte eromheen. Toen legde ze de telefoon neer op het nachtkastje en ging liggen.

Haar vingers gleden over haar huid. Langzaam. Ontspannend. Ze bevochtigde het speeltje met haar tong, warmde het op in haar hand, en gleed met een cirkelende beweging naar achteren. Ze voelde de druk, het bekende ongemak van eerste weerstand. Ze zuchtte diep. Gleed verder.

Het plugje verdween langzaam in haar. Haar spieren spanden aan, ontspanden toen. Een zachte spiertrekking toen het op zijn plek zat. Ze voelde zich gevuld, compleet, alsof haar lichaam al dagen op dit moment had gewacht.

Ze kreunde zacht. Dieper dan alleen lichamelijk. Iets in haar kantelde. Haar bekken, haar hartslag, haar hele energie verschoof.

Ze spreidde haar benen, greep haar telefoon, drukte op opnemen.

De eerste seconden zei ze niets. Alleen haar ademhaling. Langzaam, onregelmatig. Haar vingers vonden haar klitje, glibberig, opgezwollen. Ze cirkelde eroverheen, precies zoals ze wist dat werkte. Een vinger gleed naar binnen. Haar andere hand greep haar borst, kneep haar tepel.

Ze kreunde. Zacht, dan luider. Fluisterde niets. Geen namen. Alleen zuchten, grommen, hijgen.

Het plugje gaf druk van binnenuit, als een tweede vinger die haar ritme versterkte. Ze bewoog haar heupen mee, de lakens onder haar verkreukeld. De geur van haar eigen opwinding vulde de kamer.

Ze fluisterde: “Oh fuck… ja…”

Ze voelde haar orgasme naderen. Niet als een opbouw, maar als een golf die al was begonnen voordat ze het besefte. Ze duwde haar vingers dieper, haar duim masserend op haar klit. Haar hele lijf spande zich.

Ze kwam. Hard. Luid. Een rauwe, trillende kreun vulde de kamer. Haar benen trokken samen, haar buikspieren trilden, het plugje duwde tegen haar van binnenuit. Haar ademhaling stokte, brak, hervond zich pas na seconden.

Ze liet zich achterover vallen, de opname nog steeds lopend. Ze hoorde zichzelf hijgen, hoorde de stilte daarna, en voelde een vreemde trots. Alsof ze iets overwonnen had. Of juist iets teruggevonden.

Ze stopte de opname. Twee minuten, zesendertig seconden. Kort. Echt. Onmiskenbaar oprecht.

Ze zat rechtop, haar benen nog wijd. Pakte haar telefoon. Typte de link van het kaartje in haar browser.

Een leeg uploadveld. Simpel. Zakelijk.

Haar vinger hing boven de knop. Ze voelde haar hart kloppen in haar borst, haar hals, haar kut. Alles zei: denk na. Alles zei ook: te laat.

Ze klikte. Zocht even door de mapjes op haar telefoon en vond wat ze zocht. Selecteerde het bestand. Drukte op verzenden.

Een laadcirkel. Seconden tikten weg. Toen:

Upload ontvangen. Spel begonnen.

Isabella bleef nog even zitten. Bleef kijken naar haar telefoonscherm met de simpele tekst. Haar hand rustte op haar buik. Het plugje zat nog steeds op zijn plek.

Ze glimlachte. Een mengeling van verwarring en opwinding. Ze wist niet wie dit spel begonnen was. Maar ze wist wel één ding:

Ze deed mee.