Hoofdstuk

Hoofdstuk 1 – Voor nu even alleen

De zon kroop voorzichtig over haar gezicht. Isabella rekte zich loom uit onder het dekbed, haar dij gleed over het gladde katoen, zacht en warm. Bram was al weg – dat wist ze zonder te kijken. Zijn kussen was koud, de plek naast haar leeg. Alleen het vage spoortje van zijn aftershave bleef nog even hangen, als een herinnering aan iets wat ooit meer zei.

Ze bleef liggen. De stilte in huis voelde als een warme deken. Nog even geen belletjes, geen collega’s via Teams, geen Bram die koffie zette met het subtiele volume van een straaljager. Alleen zij, haar lijf, en dat rustgevende niets.

Haar hand lag op haar buik, onder haar hemdje. Ze streelde zichzelf zonder nadenken. De huid onder haar vingers was warm en glad, net gedoucht gisteravond, fris en zacht. Ze liet haar vingertoppen omlaag glijden, tot aan de rand van haar slipje. Donkerblauw katoen, een van die comfortabele, maar net verleidelijke exemplaren met een klein kanten randje. Haar duim wreef over het randje, een zacht cirkeltje, nog zonder doel.

De rust. Haar eigen ademhaling. De zon die de kamer in sloop. De zweem van herinnering in haar achterhoofd.

Ze duwde de stof iets opzij, gleed voorzichtig met twee vingers over haar gladde venusheuvel. Warm. Gevoelig. Voorzichtig verder, tussen haar lipjes op en neer. Een glimpje vocht begroette haar. Ze glimlachte zwijgend. Haar kutje, haar eigen kleine geheimpje, was blijkbaar al wakker. Ze streelde iets gerichter, liet haar vingers cirkelen rond haar klitje, zachtjes duwend. Een tinteling verspreidde zich vanuit haar onderbuik.

De herinnering kwam als vanzelf. Niet aan de man die nu elke avond in een slobbertrui op de bank zijn mailtjes zat weg te vinken. Maar aan wie Bram ooit geweest was. Dominant. Overtuigend. Zijn hand in haar nek, zijn stem laag en bevelend. De manier waarop hij haar heupen vastpakte alsof hij het recht had. Hoe de kleine haartjes over heel haar lijf reageerden als hij haar dreigend Isa noemde. Alsof ze niets anders wílde dan dat hij haar pakte.

Ze zuchtte, haar heupen wiegden langzaam mee. Haar slipje gleed half opzij, haar vingers cirkelden nu in een nat spoor over haar klitje, warm en glibberig. Ze voelde haar tepels tegen het katoen van haar hemdje priemen. Alles in haar lijf zei hetzelfde: Meer. Een vinger gleed langzaam naar binnen, tussen haar zachte dijen, haar warme plekje, opgewonden en soepel, alsof het zich vanzelf opende.

Ze kreunde zacht. Nog een vinger erbij. Langzaam duwde Isabella ze in zichzelf, voelde de samentrekkende warmte rond haar vingers. Haar heupen wiegden mee, haar benen opgetrokken, haar slipje strak gespannen rond haar dijen.

Tegelijk streelde ze haar klitje met haar duim, cirkelend, pulserend. Haar glinsterende warmte was drijfnat, haar slipje inmiddels doordrenkt. De geur van haar eigen opwinding vermengde zich met de ochtendlucht – iets dromerigs, iets rauws. Ze voelde hoe haar tepels strak stonden onder het hemdje, elke beweging van de stof langs haar huid stuurde vonkjes door haar lijf.

Ze snakte naar meer. Niet alleen fysiek – ook mentaal. Ze wilde gezien worden. Gevoeld worden. Iemand die háár verlangde. Die haar wilde claimen, haar overmeesteren, haar liet beven om de juiste redenen.

Ze draaide zich op haar rug. Haar knieën vielen uit elkaar, slipje nu helemaal opzij. Ze keek even naar beneden, zag haar vingers verdwijnen in haar glanzende natte kutje, zag het vocht glimmen op haar dijen. Haar ademhaling was kort, hijgerig. Ze cirkelde met haar duim sneller, hardere druk op haar klitje, voelde hoe haar buikspieren begonnen te trillen. Ze gromde zacht, voelde het komen, voelde zichzelf klaarmaken voor die heerlijke stortvloed.

In haar hoofd hoorde ze Bram zoals hij vroeger klonk.
"Hou je benen wijd."
"Niet bewegen."
"Laat me alles zien, Isa."
Ze fluisterde zijn naam. Niet de versie van nu. De versie van toen. De man die haar liet gloeien zonder haar aan te raken.

Ze gleed een derde vinger naar binnen, haar bekken kantelde, haar vrije hand kneep in haar borst, trok aan haar tepel door de stof heen. Ze voelde dat ze er bijna was, haar lichaam brandend van binnen, die heerlijke spanning, als een snaar net voor het knappen. Nog een beetje. Nog maar even...

*Ding-dong.*

De deurbel sneed als een mes door het moment. Isabella schrok, haar vingers stil, haar spieren verstijfden.

*Ding-dong.*

Ze ademde zwaar. Haar kutje pulserend, kloppend. Haar slipje warm tegen haar huid, als een herinnering aan wat er bijna was. Ze vloekte zacht, trok haar vingers terug en voelde het natte spoor over haar dijen.

Ze stond op, slipje half opgetrokken, hemdje scheef, en greep haar ochtendjas van de stoel. Sloeg hem om zich heen, knoopte het ceintuur gehaast dicht en liep op blote voeten naar beneden, terwijl haar wangen nog gloeiden.

De voordeur stond in de zon. Isabella opende hem op een kier.

Een jongen in DHL-uniform stond op de stoep. Nauwelijks een blik. Of toch? Ze keek snel omlaag naar haar half opgevallen badjas, toen weer naar de bezorger. Hij hield een klein, wit doosje omhoog.

“Pakketje voor Isabella,” zei hij vlak.

Ze nam het verbaasd aan, tekende automatisch. Geen afzender. Geen logo. Alleen haar naam. Voluit geschreven. In zwierige, ouderwetse letters. Alsof iemand echt de tijd had genomen om het mooi te maken.

Ze deed de deur dicht. Stond in de hal, het doosje in haar hand.

Haar slipje was nog steeds een beetje opzij geschoven onder haar ochtendjas. En haar kutje bonkte nog na.

Ze liep terug naar de keuken, zette het doosje op het aanrecht en keek ernaar alsof het elk moment kon exploderen.

Wat het ook was – iemand wist hoe ze op gang kwam.

En ze wist nu al dat ze het ging openen.