Hoofdstuk

Lena stond in het midden van de kamer, haar ademhaling onregelmatig en haar hart bonzend in haar borstkas. Het zachte schijnsel van kaarslicht wierp lange schaduwen over de muren. Voor haar stond het T-kruis, robuust en imposant, gemaakt van donker eikenhout dat glansde in het licht.
Ze had altijd een fascinatie gehad voor het verkennen van grenzen, ddie van haar lichaam, haar geest en haar overgave. Vanavond was geen uitzondering. Haar handen trilden lichtjes toen ze een stap naar voren deed, haar ogen gericht op de solide structuur.
“Ben je er klaar voor?” vroeg een rustige, lage stem achter haar. Het was Alex, haar Meester en Mentor in deze reis. Zijn stem stelde haar gerust, zelfs als haar zenuwen door haar lichaam gierden.
Lena knikte, haar blik vastberaden. “Ja.”
Alex liep naar haar toe, zijn aanwezigheid kalm en krachtig. Hij nam haar handen in de zijne, tilde ze voorzichtig op en leidde haar naar de horizontale armen van het kruis. Met vaardige, zachte bewegingen bond hij de leren banden om haar polsen en enkels, waarbij hij steeds controleerde of ze voldoende comfortabel was.
“Als er iets is, als het te veel wordt, weet je wat je moet doen,” zei hij, zijn ogen diep in de hare. Het veilige woord hing als een beschermende mantel over de kamer.
Lena knikte opnieuw, deze keer met een kalmere ademhaling. Ze voelde hoe de spanning langzaam wegebde terwijl de banden zich stevig maar niet pijnlijk om haar huid sloten. Haar armen werden uitgespreid, haar lichaam licht naar achteren gekanteld. Ze voelde zich blootgesteld, naakt en kwetsbaar maar ook... bevrijd.
Alex nam een stap terug, bewonderde haar houding en glimlachte geruststellend. “Je doet het geweldig,” zei hij terwijl hij zijn hand langs haar kaaklijn liet glijden. “Vergeet niet: dit is jouw moment.”
De ruimte vulde zich met stilte, enkel onderbroken door het zachte knetteren van een kaars. Lena sloot haar ogen, voelde het hout stevig tegen haar rug en liet zich volledig in het moment zakken. Ze voelde een vreemde mix van kwetsbaarheid en kracht, alsof ze alle controle had door het simpelweg los te laten.