Hoofdstuk

Lena stond midden in de kamer, haar ademhaling snel en oppervlakkig. Het zachte flikkerende licht van de kaarsen danste over de muren en gaf een bijna surrealistische sfeer aan de ruimte. Voor haar hing een stevig, maar zorgvuldig geknoopt touw. Ze wist dat dit niet zomaar een avond zou zijn. Het was een grens die ze samen zouden verkennen, een diep vertrouwen dat opnieuw zou worden getest.
Haar Dom, Alex, stond achter haar. Zijn handen rustten kalm op haar schouders terwijl hij zacht in haar oor sprak. "Dit is een spel van controle, Lena. Alles gebeurt op mijn voorwaarden, maar je grens is mijn grens. Begrijp je dat?"
Ze knikte, haar stem trillend toen ze fluisterde: "Ik vertrouw je."
Hij draaide haar langzaam om, zijn vingers onder haar kin om haar blik te vangen. "Het codewoord?"
"Amber als het oncomfortabel wordt, rood als ik wil stoppen."
Hij glimlachte, tevreden. "Goed meisje."
Alex hielp haar voorzichtig met de leren harnasriemen die hij eerder zorgvuldig had klaargelegd. Elk bandje werd stevig om haar lijf vastgezet. Het voelde als een ritueel, een overgang naar een andere staat van zijn. Toen ze klaar was, keek hij haar nog één keer diep in de ogen voordat hij haar handen vastbond, hoog boven haar hoofd.
Het touw gleed soepel door de katrol terwijl hij het aanspande, net genoeg om haar tenen nauwelijks het hout van de vloer te laten raken. Haar ademhaling versnelde terwijl ze zich bewust werd van haar positie. Volledig overgegeven en overgeleverd, volledig afhankelijk van hem.
Alex liep langzaam om haar heen, zijn hand langs haar zij glijdend. "Voel je je nog veilig?" vroeg hij, zijn stem laag en warm.
"Ja," fluisterde ze, haar stem zacht maar vastberaden.
Hij liet zijn vingers over haar hals glijden, zijn aanraking net zo zorgvuldig als altijd. Het touw drukte lichtjes tegen haar huid, een constante herinnering aan haar kwetsbaarheid, maar nooit gevaarlijk.
"Adem voor mij," beval hij zachtjes.
Lena deed wat hij zei, haar lichaam schokte even bij de sensatie. Haar hart bonkte in haar borst, maar het was geen angst. Het was het pure bewustzijn van het moment. Ze was hier, nu, volledig aanwezig.
Toen voelde zij de eerste slagen van zijn zweep. Ze hadden het hier vaak overgehad. Overgeleverd zijn aan het vertrouwen van je Meester. De striemende klappen voelen op haar billen. Ze voelde zich weerloos en tevens zo op haar gemak. Na een aantal gerichte slagen voelde de striemen niet meer als pijn. Maar als een warme gift aan hem. Haar Meester die haar diepste verlangens deed ontwaken en hierin wilde voorzien.
Toen hij uiteindelijk het touw losser maakte en haar terugbracht naar de vloer, ving hij haar op, zijn sterke armen beschermend om haar heen. Ze hapte naar adem, haar hoofd tegen zijn borst terwijl ze voelde hoe haar hartslag langzaamaan weer kalmeerde.
"Je was perfect," fluisterde hij, terwijl hij zijn hand zacht over de rode plekken op haar billen streelde.
Ze keek omhoog, haar ogen vochtig maar gevuld met vertrouwen. "Dank je dat je me veilig houdt." Van trots opende ze haar lippen en liet toe dat enkele van Alex's vingers daar gebruik van maakten.
"Altijd," antwoordde hij terwijl zijn andere hand zich door haar haren bewoog. Zijn stem was vol overtuiging.