Hoofdstuk

Als in een impuls laat Kim zich op Michelle vallen. Ze bedekt met haar hand de mond van haar vriendin.
'Hou je stil,' fluistert ze, haar stem schor van de spanning. Haar hart bonkt in haar keel, en ze durft niet om te kijken. Ze voelt Michelle onder zich kronkelen, maar ze geeft niet toe. Als Hendrik nu wakker is, dan zijn de rapen gaar. Ze hoort echter niets. Zal Hendrik echt slapen? Of doet hij alsof? Eén ding is zeker, hij staat nog niet achter haar. Met ingehouden adem waagt ze een schuwe blik achterom, maar er is geen beweging te zien. Voorzichtig buigt ze zich naar Michelle's oor. 'Volgens mij hebben we geluk, maar wees stil, oké?'

Grote ogen vol angst en verwachting staren haar aan in het maanlicht. Kim waagt de gok en haalt haar hand weg. De pijn in Michelle's ogen blijft echter zichtbaar.
Michelle gaat rechtop zitten en wrijft over haar been. Heel zachtjes jammert ze, een geluid dat door de stilte snijdt als een mes.
Gejaagd kijkt Kim nog een keer om naar het bed. Haar adem stokt als Hendrik zich omdraait, nu met zijn gezicht naar hen toe. Janneke beweegt met hem mee en ligt lepeltje-lepeltje tegen hem aan.

"Kim, bedenk iets," spreekt ze zichzelf streng toe. De paniek dreigt haar te overspoelen. Hoe krijgt ze de pijn bij Michelle weg zonder dat iemand wakker wordt? Dan, plotseling, krijgt ze een ingeving. Natuurlijk! Als je de pijn verlegt naar een ander punt, iets bekenders, dan kan het wegvloeien. Dat moet ze doen.

'Niet schrikken,' fluistert ze Michelle toe, haar stem nog zachter, bijna teder. Voordat Michelle het beseft, ligt ze in een houdgreep en heeft Kim opnieuw haar hand voor haar mond gedrukt. Met haar vrije hand pakt Kim Michelle’s rechtertepel vast, knijpt er keihard in en draait deze om, haar eigen hart bonzend van de adrenaline.

Michelle's ogen worden groot van schrik. Haar lichaam spant zich aan, alsof ze zich wil verzetten, maar dan voelt ze iets veranderen. De pijn in haar been begint weg te vloeien, vervangen door een andere, vertrouwdere pijn. Ze tikt Kim op haar hand en steekt haar duim op, een teken van opluchting.

Kim knikt kort, een glimlach speelt om haar lippen. Voorzichtig gaat ze overeind zitten en legt haar vinger tegen haar mond. Michelle begrijpt de boodschap en blijft muisstil. Kim gebaart naar de bench.
Michelle's blik vernauwt zich, haar ogen vullen zich met afkeer. Ze schudt haar hoofd, haar ogen smekend, maar Kim schudt alleen haar wijsvinger heen en weer. Het is haar duidelijk, er is geen andere keuze. Ze geeft haar vriendin een zachte zet tegen haar schouder en wijst nogmaals naar de bench.

Michelle zucht diep en de tegenzin druipt van haar gezicht. Ze kan gewoonweg niet anders. In zichzelf mokkend, kruipt ze terug in de bench. De grond is nog nat en plakkerig. Waarom heeft ze geen handdoek meegenomen? Ze bijt op haar lip, boos op zichzelf. Ze kan niet anders dan zich overgeven aan de situatie in deze stinkende "hol". Ze kijkt met een smekende blik naar Kim.
Maar Kim haalt enkel haar schouders op, ze kan verder niets meer doen. Jaloers kijkt Michelle toe hoe Kim terug in bed kruipt, naast Hendrik, en een arm om hem heen slaat.

Michelle propt een hand in haar mond om het niet uit te schreeuwen. Eigenlijk wil ze dat het liefst doen. Hendrik wakker maken en haar te verlossen uit deze verschrikkelijke toestand. Maar ze beseft tegelijkertijd dat dit niet kan. Zeker nu niet, met haar natte haren. Er zit niets anders op dan te wachten. Op haar knieën, met haar handen om de spijlen gevouwen, kijkt ze naar het drietal in het bed. Tranen vullen haar ogen. Waarom moet ze toch altijd zo dwars zijn? Waarom laat ze zichzelf altijd zo gaan? Ze neemt zich voor om het beter te doen, maar dan heeft ze wel een kans nodig. 'Je moet het nu alleen maar even uitzitten', fluistert ze tegen zichzelf. Ze gaat op haar billen zitten, trekt haar benen helemaal op en laat haar hoofd op haar knieën rusten. Haar handen wrijven over haar gekrulde haren, hopend dat ze snel drogen. Als dat zo is, kan Hendrik in ieder geval niet meer zien dat ze gedoucht heeft.

Ze moet zijn ingedommeld, want als ze haar ogen opent, ziet ze het licht naar binnen vallen. Direct voelt ze aan haar haren, gelukkig die zijn droog. Maar haar lichaam voelt stram en verkrampt aan. Ze kijkt naar het drietal in bed en realiseert zich dat zij de eerste is die wakker is. Zou ze Hendrik nu durven wakker maken? Dit is haar kans om te laten zien dat ze geleerd heeft. Zou ze er eindelijk uit mogen? Hij was vast heel erg moe, daarom hoorde hij haar niet toen ze die ene gil gaf. Dat moet het zijn. Het kan toch nooit zijn bedoeling zijn geweest om haar zo lang hierin te houden? Haar zelfvertrouwen groeit met de seconde. Ja, dat is het.

'Meester', fluistert ze zacht, bijna hoopvol. Haar nagels drukken in haar huid van de spanning.