Hoofdstuk

U kijkt me vragend aan. 'Nou? Komt er nog wat van?' Ik probeer u waardig aan te kijken, maar dit mislukt jammerlijk. Jezus wat heeft u me pijn gedaan!
Ik probeer mijn tranen te stoppen. Ook dit lukt niet en met mijn handen boven mijn hoofd aan een stellage gebonden, lukt het me ook niet om ze weg te vegen.

Ik slik en probeer het vloeken binnen te houden. U drukt uw gezicht nog wat dichterbij het mijne. Ik zie uw boosheid en ik voel hem ook. En toch? Toch weet ik echt niet waarom. Ik probeer het te achterhalen, maar ik weet het echt niet. 'Laatste kans kleintje. Als je niet heel snel opbiecht wat je gedaan hebt, ga ik verder waar ik gebleven was!'
Ik word wanhopig, want ik kan niet meer. Ik ben op en heb echt geen idee wat u nu wil horen. Wat heb ik dan gedaan?

U pakt uw plank met daaraan vast een stuk kokosmat. Laat het me zien en gaat achter me staan. 'Laten we maar eens met 150 keer beginnen. Daarna heb je weer de gelegenheid me het antwoord te geven. Tel je mee?'
'Eén, twee, drie,...' De enige geluiden die te horen zijn, zijn het tellen, de doffe klappen op mijn billen, wanneer ze geraakt worden door de mat, het schuren daarvan wanneer u na elke klap even ermee wrijft over mijn billen, uw en mijn ademhaling en mijn snikken.

Intussen ben ik erg geoefend en kan ik mij stil houden. Een paar maanden terug kon ik nog weleens vloeken en tieren, au roepen en schreeuwen, maar dat heeft u mij vakkundig afgeleerd. U vindt dat een sub waardig moet lijden voor haar Dominant en dus vooral niet teveel geluid moet maken.

Wat een hel is dit. Ik kan niet wachten tot u klaar bent. Helaas krijg ik steeds meer het idee dat het nog wel een tijd kan gaan duren. Mijn hersenen functioneren niet meer. Hoe kan ik nu nog bedenken wat ik fout heb gedaan? En geen antwoord of een verkeerd antwoord, leidt automatisch tot nog meer straf.

Mijn billen voelen nu ook schraal. Bij elke wrijving met de mat voel ik het weer schuren. Uw tellen wordt steeds vrolijker. Mijn tellen steeds zachter. Ik heb steeds meer moeite om me te verbijten. Mijn gedachten gaan naar mijn happy place. In uw armen. Gekoesterd en geliefd. Uw kusjes over mijn hele lichaam. Ik kan niet wachten tot dat moment daar is.

Eindelijk is het klaar. U gaat weer voor me staan. Al doet mijn lijf pijn en ben ik op, ik geniet van uw blik. Uw blik wanneer u mij pijnigt is zo mooi. U laat dan zo duidelijk zien dat u geniet. Uw ogen fonkelen, twinkelen en stralen dan. Daardoorheen sijpelen uw donkere gedachten en gevoelens.

'Nou? Weet je het eindelijk weer?' 'Nee Daddy. Ik weet het echt niet meer.' Mijn stem is niet meer dan een fluistering. Ik heb de kracht niet meer om te praten. Alles wat ik wil is wegzakken en slapen in uw veilige armen. U kijkt me doordringend aan. Ritst uw broek open en plast over mijn schaafwonden heen. Het brandt. Maar dit kan ik hebben. Dit is niet erg.

Dan vindt u het eindelijk ook genoeg geweest. U maakt me los en voert me mee naar het grote bed. We gaan liggen en ik rol me op in uw armen. In mijn veilige haven.