Hoofdstuk

Het gebeurde wel een keer dat je met je vriendinnen op een terrasje zat. Soms ging ik ook wel eens iets drinken met mijn collega’s. Bij toeval kwam SM als gespreksonderwerp aan bod. Dat gebeurde meestal na één of ander smeuïg verhaal dat in de media was verschenen.
Jij schrok ervan hoe sommige van jouw beste vriendinnen erover dachten.
Ik schrok ervan hoe sommige van mijn collega’s reageerden waarvan ik dacht dat zij verstandige mensen waren.

De gevoelens werden in het verdomhoekje geplaatst en ook belachelijk gemaakt. Alle clichés passeerden de revue. Wij hielden ons dan stil, hadden er zogezegd geen mening over maar diep vanbinnen werden wij gekwetst door die domme, dwaze uitspraken. Zo bleek nog maar eens dat een mens niet universeel intelligent is, wij zijn slechts intelligent op deelaspecten. Op andere gebieden kunnen wij aartsdom zijn. Ik wil dr. José Ortega y Gasset citeren. Zo schrijft hij in zijn boek, ‘De opstand der horden’:

Citaat:

Het verschil tussen de dwaas en de scherpzinnige komt hierop neer dat deze laatste er zich telkens weer op betrapt dat het maar een paar duim scheelt of hij was een dwaas. Daarom spant hij zich in om aan die dwaasheid, die hem belaagt, te ontkomen.

In deze ontsnapping ligt de intelligentie.

De dwaas daarentegen heeft niet het flauwste vermoeden van zijn dwaasheid. Hij komt zichzelf heel schrander voor en daaruit komt die benijdenswaardige rust voort, waarmee de onnozele hals zich breeduit neerzet in zijn eigen domheid. Einde citaat.

Als wij de tekst analyseren dan vinden wij het woord “benijdenswaardig”. Opmerkelijk toch, alsof de alerte scherpzinnige een beetje jaloers is op de rustige dwaas…