Hoofdstuk

Donna slaapt een bedwelmende slaap. Seth ligt tegen haar aan en om haar heen. Soms gaan haar ogen open en wil ze draaien. Zijn lichaam houdt haar tegen. Ze valt weer in slaap. Ze voelt zijn huid en zijn hitte. Zijn handen maken haar weer wakker, ze gaan zoekend langs haar lichaam, langs de ringetjes en de ketting. Hij geeft er korte rukjes aan en haar verlangen ontwaakt. Ze voelt zijn vingers in de opening waar hij zich leegde. Hij duwt zijn vingers in haar mond. Haar geur en smaak vermengd met die van hem. Ze valt weer in slaap.

Haar lichaam bonst overal waar zijn handen waren, het is alsof het leer van zijn riem nog om haar hals zit. Ze heeft het koud en er zijn geen dekens om over zich heen te trekken. In paniek schiet ze overeind. ‘Seth!’
‘Hier putta.’

Hij staat voor de grote kast van haar vader. Ze kijkt naar zijn brede schouders en zijn gespierde, ronde billen. Hij draait zich naar haar om. ‘Je hebt zelfs zijn kleding niet opgeruimd.’
Hij is verbaasd. Donna laat zich op haar rug vallen. De nacht zit nog in haar. Wat Seth met haar deed en wat zij hem liet doen maakt haar verlangen nog heter. Het is wat haar vader met Baboe deed. Ze zucht. ’Ik zal het vandaag doen.’
‘Nee. Het blijft hier.’
Donna gaat op haar zij liggen en kijkt naar hem. Hij laat zijn handen langs de overhemden glijden. Voornamelijk wit, sommige met een streepje. Dure pakken in donkere kleuren. De stomerij kwam ze halen en bracht ze weer terug. Seth trekt de haak met stropdassen uit de kast. Geschikt voor werk en zaken. Donna kent haar vader niet anders.
 
Seth pakt een overhemd en laat zijn armen in de mouwen glijden. Hij zoekt een donkerblauw pak, trekt het aan en bekijkt zichzelf in de spiegel. Het zit hem als gegoten. Er is geen ruimte bij de taille en de schouders. De mouwen vallen net over zijn polsen.
‘Ik draag dit, maar het moet schoon. Regel jij dat? Je vader had een goede smaak.’
‘Mijn vader was een klootzak.’
Seth springt op het bed en legt zijn handen rond haar hals.
‘Een klootzak met een goede smaak. Hij is je vader’
‘Hij is dood.’
‘Precies en over de doden niets dan goed.’
Donna schudt haar hoofd. Ze duwt zijn handen weg.
‘Je moet eens weten hoe mensen over hun doden praten.’
‘Jij niet putta. Jij bent hier door jouw vader. Je toont hem dus respect.’
Hij trekt aan de zilveren ketting. Donna slaat zijn hand weg. Het gevoel van vannacht is verdwenen. ‘Hou op.’
Hij duwt haar in het matras, gaat schrijlings over haar heen zitten en trekt de ketting strak. De ruwe stof van het pak van haar vader schuurt langs haar huid.
‘Ik doe wat ik wil putta, het wordt tijd dat je dat in je oren knoopt. Jij bent van mij, dit huis is van mij en je doet wat ik zeg. Je vader is dood en je behandelt zijn erfenis met eerbied. Altijd.’
‘En jouw vader?’
‘Mijn vader is dood.’
‘Hoe lang al? Wie was hij en je moeder?’
‘Mijn moeder leeft nog.’
‘Heb je haar over mij verteld en over het huis. Ik wil haar ontmoeten. Jij weet alles van mij, jij …’
Hij legt zijn hand over haar mond en haar neus, de andere tussen haar benen. Zijn vingers glijden bij haar naar binnen en met zijn duim draait hij aan het ringetje.
‘Jij hebt niets te willen putta, wat ik zeg, dat is wat jij wil. Ik wil zijn kleding dragen. Jij regelt dat. Ik wil dat jij je vader met respect herdenkt. Jij doet dat. Ik wil dat je klaarkomt. Jij komt.’

Zijn hand drukt tegen haar gezicht en de lucht komt minimaal door zijn vingers. Het gevoel van vannacht kruipt terug in haar lijf. Haar hoofd wordt net zo licht als toen hij de riem strak om haar hals trok. Hij wil dat ze klaarkomt en ze komt terwijl hij haar strak aankijkt. De kamer van haar vader verdwijnt, de kleding in de kasten ook. Alle herinneringen aan wat ooit was. Donna ziet alleen nog zijn ogen, zwevend boven haar hoofd. De waas wordt zwaarder als ze echt geen lucht meer krijgt. Hij lacht om haar gevecht. Haar orgasme gaat in haar hoofd en lichaam zitten. Zijn stem draagt haar weg. ‘Mijn putta. Niets is nog van jou, alles is van mij.’
 
Haar roes is te vergelijken met slapen, maar dan zwaarder. Ze weet niet hoe lang, maar als ze haar ogen opent is Seth weg. Haar voorhoofd bonst zwaar. Naakt gaat ze door het huis. Buiten is het koel en de frisse lucht tintelt op haar huid. De kiezels van het pad zijn scherp onder haar voeten. Het zachte, vochtige gras kriebelt tussen haar tenen. ‘Seth!’
Hij komt uit de schuur in de overal die haar vader droeg als hij daar aan het werk was. Ze mag niet in de schuur komen. Seth vangt haar op en sust haar. ‘Ik ben hier, rustig. Ik ga niet weg.’
‘Nooit meer?’
‘Je vader had een interessante hobby.’
Donna knikt. Het houtsnijwerk van haar vader. Ze weet wat hij in de schuur deed. Uren kon hij er doorbrengen. Soms tot diep in de nacht. Zelden kreeg ze te zien wat hij maakte. Eén keer, toen ze op school over zijn hobby wilde vertellen. Ze was een jaar of acht en hield een spreekbeurt. Hij sneed een roos voor haar. De doorns waren scherp als bij echte rozen. Ze voelde zich trots toen ze de bewondering van haar klasgenoten en haar leerkracht zag. Haar vader maakte dat, hij kon dat. Geen enkele ander vader kon het. Ze kreeg een hoog cijfer en de vraag wat hij nog meer maakte. Donna wilde het vertellen en nog meer laten zien. De slagen op haar benen waren harder dan anders toen ze zonder vragen in de schuur kwam. Haar trots verdween op het moment dat ze de blik in haar vaders ogen zag.

Donna loopt de schuur in en ziet een glimp van de planken met houten beelden. Op de lange werkbank staat een schaakspel dat niet af is. Ze weet dat haar vader een kunstenaar was, in ieder geval met hout. Hij kon wat niemand anders kon.

Seth houdt haar tegen voor ze verder de schuur in kan lopen en trekt haar ruw naar buiten. ‘Mijn schuur, jij komt hier niet.’
Donna wil met eigen ogen het resultaat van uren afzondering zien. Ze heeft het nooit gezien, ze heeft er ook nooit gekeken. Ook niet toen haar vader er niet meer was. ’Het is mijn vaders werk. Ik mag dat zien.’
‘Niet meer en dat is niet wat ik bedoel.’
In zijn hand heeft hij een donkere, jute zak. Er danst een onheilspellend lachje over zijn lippen. ‘Je vader had nog een bijzondere hobby. Proberen putta?’
Niet begrijpend kijkt Donna hem aan. Seth trekt de zak over haar hoofd en knoopt het koord rond haar hals. Hij houdt haar tegen als ze het los wil trekken. Stof prikt in haar neus en om haar heen is het nu donker. Zijn stem is zacht en dichtbij.
‘Er is veel meer. Martelwerktuig, haken en banden, naalden. Jij weet lang niet alles van je vader.’
Rillingen lopen langs haar nek als hij vertelt wat hij heeft gevonden. De woorden veranderen in beelden van haar vader samen met Baboe. Zelfs in beelden van haar vader en haar moeder. Het was niet de bedoeling dat ze dit zou weten. Ze wil het niet weten. Ze schudt haar hoofd, duwt hem weg en trekt de zak van haar hoofd. Ze raakt in paniek als het koord niet meteen loskomt. Seth helpt haar en kijkt haar aan. ‘Rustig Putta. Het is van jou en van mij.’
‘Nee, wij hebben dat niet nodig.’
‘Klopt, maar ik weet dat het er is. Misschien wil ik het.’
‘Ik niet. Het moet weg. Alles.’
‘Het blijft hier Putta. Het is van mij. Van ons en jij wil het ook, omdat ik het wil.’
Hij duwt haar terug naar het huis. ‘Kleed je aan en breng de pakken naar de stomerij. Het huis en de tuin moeten schoon. Je hebt genoeg te doen. We geven een feest als het klaar is.’
‘Geen feest.’
‘Jazeker, een feest. Alle kamers vol gasten. Ik regel dat. Ga naar je werk, je bent al laat.’
‘En jij?’
‘Ik blijf hier. Mijn werk kan overal.’
Hij lacht en trekt weer aan haar ketting. Zijn mond ligt bij haar oor en hij ademt nog meer beelden in haar hoofd.