Hoofdstuk

We spelen wie-is-de-baas.
Een paar dingen staan vast: dat zijn de spelregels. Ten eerste, ik ben de baas, en ten tweede… jij doet wat ik zeg.

Een simpel spelletje eigenlijk, met zulke regels. Ik zeg bijvoorbeeld “doe je buttplug uit en ga op je buik liggen”.
En dat doe je dan, waarna ik misschien zeg “kont omhoog” of “vinger jezelf”. En dan neuk ik je in je reetje. Super super simpel.
We houden niet zo heel veel van zulke spelletjes, daar zijn we allebei te intelligent voor, en daarvoor is onze verhouding misschien ook te complex.
Dat simpele spel hebben we dan ook nog niet gespeeld.
We spelen wie-is-de-baas, en jij doet niet wat ik zeg. Voor je alsnog doet wat ik zeg zal ik je pijn doen en je ruw behandelen. Ik zal aan je sleuren als je weerbarstig bent, je bespuwen als je hooghartig bent, je slaan als je niet luistert.
En als je daarna alsnog op je buik ligt, met je kont omhoog, zal ik je nemen. Met langzame diepe stoten. Ik zal in je blijven als ik je volgespoten heb. Ik zal je, met mijn hand onder je, vingeren tot je klaarkomt. Ik zal in je oor fluisteren dat het goed is dat je gehoorzaamt, dat je niks te willen hebt en dat ik de baas ben. Ik zal je vragen of je voortaan zult doen wat ik zeg.
En als je ja zegt zal ik je niet geloven. En dan zal ik de aandrang voelen om in je reetgaatje te plassen, want ik ben de baas.