Hoofdstuk

Gehaast gaat ze naar huis. Ze verzekert Jacob dat er niets is. Ze wil zich enkel omkleden en haar andere camera halen.

Hij vroeg niets, maar sprak wel uit dat hij hoopte dat ze op tijd terug zou zijn voor het diner en de veiling. Thuis, in haar brievenbus ligt een pakketje. In de lift naar boven scheurt ze met trillende vingers het papier los. Geen foto’s. Wel een dvd met haar naam op de hoes. Ze herkent het handschrift.

In haar appartement is het donker. Ze doet de lampen aan en controleert de kamers. Er is niemand, ze is alleen.

Nerveus duwt ze de schijf in haar laptop en ongeduldig wacht ze op het beeld. Het is geen scherpe opname.

De beelden heeft ze eerder gezien. Norman filmde haar met zijn telefoon. Ze zag hem op het gala en hij weet van haar foto’s, verder weet hij niets. Ze bekijkt de opname opnieuw. Ze ziet de blik in haar eigen ogen terwijl ze hem over haar schouder aankijkt. Zijn hand ligt in haar haren. Hij trekt haar hoofd naar achteren. Ze hoort zijn stem en de woorden die uit zijn mond komen. Dat ze een hoer is. Dat hij alles met haar kan doen, zolang het maar geil is. Haar antwoorden kreunen instemmend. Ze herinnert zich het moment maar al te goed en ze weet dat ze hem smeekte. Harder. Sneller. Dieper. Het moet Norman zijn. Alleen hij en Alex weten van de foto’s en de verschillende gezichten.

Nieuwe beelden verschijnen op haar laptop. Het kale bed en de vrouw erop, kermend en smekend om meer. Donna was daar, maar ze heeft niet gefilmd. Ze heeft geen andere camera gezien. Ze legt haar handen tegen haar gezicht en schudt haar hoofd. Ze vluchtte van de beelden in haar hoofd en de stemmen van haar vader en Baboe.

Donna dacht dat ze was terug gekomen voor haar. Ze wist dat Baboe haar nooit in de steek zou laten.
De stem van haar vader was hard en gebiedend. Baboe kroop naakt over de vloer en weerde zijn slagen af. Zijn woorden waren bijtend ‘Vuile putta. Het is jouw schuld. Je had beter op moeten letten. Je eigen schuld!’

Putta.

Zijn slagen kwamen op het ritme van zijn woorden. Donna was in paniek naar mevrouw Tan gerend. Ze moest Baboe helpen. Ze kreeg straf omdat ze uit bed was zonder toestemming. Mevrouw Tan hielp Baboe niet.
‘Baboe is niet meer te helpen. Baboe is een putta, dat is wat gebeurt met slechte , ongehoorzame vrouwen. En met meisjes die zonder toestemming hun bed uit komen.’

Donna wist niet wat putta betekende. Nu weet ze het wel.
 
Die dag had het dunne rietje plaats gemaakt voor de platte, houten lat. Ze kreeg tien felle slagen tegen de achterkant van haar bovenbenen.
De beelden op haar laptop en die in haar hoofd lopen door elkaar. Donna schudt haar hoofd.
Beelden van zichzelf. Alex, Norman, Janneke, zoveel vergeten gezichten. Beelden van haar vader en Baboe. Vreemde gezichten.
Misschien is het wat Baboe wilde, haar verlangen tegenover het sadisme van haar vader. Haar vader hield haar weg bij Donna. Hij haalde haar terug zodat hij zijn sadistische lusten op haar kon blijven botvieren. Baboe was geen hoer. Haar vader was de hoer.

Donna was bang voor hem. Zijn leven lang is ze bang voor hem geweest. Nu probeert iemand anders haar bang te maken.

Donna is niet meer bang. Haar vader is dood. Ze heeft gezien hoe hij stierf. Ze zag de pijn op zijn borst, zijn ademnood. Ze zag ook de angst in zijn ogen, voor haar en om wat hij in haar zag. Een putta, net als hij. Zijn laatste woorden waren vol angst en verachting.
‘Niet jij! Duivelskind. Niet mijn kind. Een putta. Bezeten, net als zij. Duivelskind!’
 
Donna haalt de dvd uit haar laptop en stopt hem in de la bij haar foto’s. Voor de spiegel in haar slaapkamer kleedt ze zich uit. Ze bekijkt zichzelf, tilt haar borsten op en draait met haar heupen. Misschien is ze wel een hoer, maar haar begeerte komt nooit alleen. Het is altijd ook de begeerte van een ander. Haar handen glijden langs haar heupen en ze schudt haar haren zodat ze op haar rug dansen.

Duivelskind?

Een kind van de duivel deelt niet. Donna wel. Donna geeft, zoals een hoer zou geven. Donna deelt en speelt.

Ze is geen duivelskind.