Hoofdstuk

Donna kijkt door de camera en ziet veel meer dan wanneer ze gewoon zou kijken. Ze zoomt in. Niet alleen op gezichten, ook op kleine gebaren. De wethouder opent het evenement. Haar houding is kaarsrecht en statig. Donna fotografeert haar op het moment dat ze op de grote gong slaat. Het is het startsein voor deze middag. Over vier uur zal ze weer op de gong slaan. Het teken dat de middag ten einde is en de start voor de rest van het evenement. In de grote zaal staan gedekte en genummerde tafels. De plekken aan die tafels zijn voor veel geld verkocht. Donna fotografeert de vrouw ook op het moment dat ze even haar hand in de zak van haar pantalon laat glijden. Ze haalt er een gouden kruisje uit. Haar vingers gaan langs het glanzende metaal.

Jacob stelt haar voor aan mensen en vertelt wat haar rol is bij de gebroeders Basary. Donna wordt nieuwsgierig bekeken en krijgt vragen. Ze geeft antwoord. Haar foto’s zijn onderdeel van een ritueel. Een ritueel voor de levenden, zij die achterblijven. Het zijn de woorden van Jacob. Inmiddels weet ze dat hij gelijk heeft. Met haar camera vangt ze momenten die mensen niet willen vergeten en soms ook wat mensen liever wel willen vergeten, maar toch belangrijk is. Haar foto’s zijn een toevoeging aan de rituelen die bij een uitvaart horen en zoals met alle rituelen is het de kunst ervoor te zorgen dat het bij de persoon past en dat de nabestaanden er troost uit kunnen putten. Haar foto’s kunnen daarbij helpen. Of ze ook foto’s maakt van de levende momenten, de mensen? Daarom is ze hier. En natuurlijk om de opdracht van de gemeente binnen te halen. De foto’s laten zien dat de gemeente leeft. De doden zijn mensen die ooit bij de gemeente hoorde. Ook zij geven de gemeente een gezicht. Haar stapel visitekaartjes slinkt snel. Het gaat als vanouds. Mensen willen haar bellen omdat ze hopen haar nog een keer te zien. Donna haalt haar schouders op. Mensen leggen zichzelf op een presenteerblaadje. Het is te makkelijk.

Haar camera klikt. De wethouder is in gesprek met de burgemeester. De afstand tussen de twee is gepast en afstandelijk. Ze fotografeert een donkere man met een lange vlecht op zijn rug. Zijn hand ligt op de onderrug van de slanke vrouw naast hem. Ze draagt sierlijke armbanden rond haar polsen en het koperen sieraad rond haar hals is bijzonder. Er zijn verschillende kramen van ondernemers, verenigingen, bedrijven en organisaties. Bij een van die kramen staat een blonde vrouw. Haar ogen gaan zoekend door de grote hal. Ze oogt onzeker en staat een beetje in elkaar gedoken, maar die houding verandert op het moment dat ze iemand in het oog krijgt. Ze trekt haar schouders recht en steekt haar kin een beetje vooruit. Donna klikt. Het is het beeld van een vrouw die weet wat ze waard is.
 
Ze krijgt Alex in het oog. Kleine Alex. Zoekende Alex. Naar goedkeuring. Naar liefde en verhalen met een mooi einde. Donna klikt. Ze glimlacht als het meisje recht in haar camera kijkt. Haar glimlach wordt breder als Alex doet of ze haar niet ziet. Wanneer Norman recht op haar komt aflopen laat Donna haar camera zakken. Ze wisselen een paar korte woorden. Hij peilt haar, zoals hij kon doen en zoekt de gemeenschappelijke interesse. Met een vragende blik knikt hij in de richting van Alex. ‘De liefde over?’
Ze geeft hem geen antwoord en vraagt naar zijn werk. Er verschijnt een frons op zijn gezicht. ‘Waarom heb je niets gezegd, jij kent het verhaal.’
‘Het had je niets geholpen. Wat doe je nu?’
‘Hetzelfde, er zijn genoeg reclamebureau’s. Genoeg meiden als Alex en jij.’
‘Dat betwijfel ik.’
Hij beweegt zijn hoofd richting de blonde vrouw bij de kraam. ‘Zij ook, één woord, een knip van mijn vingers en ik heb haar.’
‘Ook dat betwijfel ik, maar succes. Je hebt mij of Alex niet nodig.’
 
Donna heeft gelijk. De vrouw is heel even onzeker, maar iets maakt dat ze groeit. Het zijn maar een paar woorden en die woorden creëren afstand. Norman druipt af. Hij deelt korte momenten met mensen, met vrouwen. Geil, spannend, voor even. Het gaat altijd weer voorbij.

Ze wacht tot hij uit het zicht is en kijkt bij de kraam van de blonde vrouw. Er ligt een boek vol foto’s van mooie spullen en mooie kleding, maar de foto’s kunnen beter. Ze haalt een kaartje uit haar zak en geeft het aan de vrouw. ‘Als je nog eens mooie foto’s nodig hebt’
De vrouw glimlacht. Donna bekijkt de spullen op haar kraam en ziet het houten Ouija bord. Ze laat haar vingers langs het glanzende oppervlak glijden. ‘Verkoop je dit?’
De vrouw knikt. ‘Ik heb het al lang, mensen geloven er niet in of ze durven er niet aan.’

‘Wil je het voor me apart houden …’ Donna pakt een kaartje van de kraam. ‘Zoë. Leuk je te ontmoeten. Ik kom het later ophalen.’ Ze steekt haar hand uit en stelt zich voor. ‘Donna, ik kom graag een keer in je winkel kijken, het ziet er bijzonder uit.’
Zoë bloost. ’Je bent welkom, ik zal het bord apart houden.’
 
Donna gaat verder. Ze volgt de blik van Zoë, steeds dezelfde kant op. Het is de donkere man met de vlecht en hij vangt haar blik. Ze zijn iets van elkaar. Donna voelt het. Geliefden? Meer dan geliefden? De vrouw naast de donkere man is ook een geliefde. Haar camera legt vast wat andere ogen niet zien.
 
Plots ziet ze hem. Donna herkent zijn gezicht. Hij begroet de man met de vlecht. Er volgt een stevige omhelzing. Donna klikt en verdwijnt uit zijn gezichtsveld. Ze gaat achter hem aan. Hij is slank, en jong. Jonger dan zij zelf is, maar niet heel veel jonger zoals ze eerder dacht. Hij ziet er anders uit. In haar hoofd joeg hij haar angst aan. Zijn glimlach gaf haar de rillingen. Nu niet. Hij heeft haar camera. Ze wil haar camera. Mensen kennen hem en zijn blij hem te zien. Donna ziet geen angst, wel bewondering. Ze herkent het. Mensen die hem niet kennen willen weten wie hij is. Door grote, openslaande deuren verdwijnt hij naar buiten. Achter de deuren is de parkeerplaats. Het is er donker. Waar is hij? Een felle flits verblindt haar en iemand pakt haar stevig bij haar pols. Ze ziet hem niet. ‘Dag Donna. Moet jij niet naar huis? Misschien is er post?’
Zwarte vlekken dansen voor haar ogen. Hij laat haar los en rent weg. Ze roept. ‘Wacht!’
Hij weet haar naam en ze wil weten hoe.

Post? Ze is nog niet thuis geweest sinds vanmorgen. Toen was er geen post.