Hoofdstuk

Jacob probeert nog meer opdrachten voor haar te regelen en Donna luistert naar zijn enthousiaste ideeën. De gemeente organiseert binnenkort een groot evenement. Het is hetzelfde evenement waarvoor Alex de opdracht binnen wist te halen.

Weer ziet Donna haar gezicht toen ze haar vertelde dat ze vrij wil zijn, echt vrij. Niet de vrijheid die Alex haar wil geven. Dat is vrijheid aan ketens. Een gezamenlijk adres. Gezamenlijke avonden, weekenden. Gezamenlijke avontuurtjes ook. Altijd laten weten waar ze is en met wie. Donna wil het niet. Ze wil er ook niet over hoeven liegen. Alex nam het niet goed op. Eerst was er ongeloof en verbijstering, daarna kwamen de hysterische huilbuien. Toen ze door kreeg dat Donna’s besluit vaststond, kwam daar de woede bovenop. Donna liet haar huilen en razen en uiteindelijk stormde Alex met veel boze woorden de deur uit. Donna begrijpt het en ze heeft met haar te doen, maar het raakt haar niet.
 
‘Luister je Donna? Een jury zal de beste eruit kiezen en die zullen gebruikt worden in een brochure over wat er in deze gemeente leeft. Het kan je meer werk opleveren.’
Donna heeft het gehoord en ze vindt het leuk dat Jacob zo enthousiast is. Competitie is ze nooit uit de weg gegaan. Ze weet dat haar foto’s een goede kans maken en ze zijn beter dan die van Alex.

Ze werkt haar agenda bij, deze week drie begrafenissen. De dienst, de gang naar het graf, de dode in de kist. Vrijdag een afspraak voor een mogelijke andere opdracht. Ze kreeg een vaag telefoontje van een vrouw die iemand zoekt voor een bijzonder fotoshoot waarbij discretie is vereist. Nieuwsgierig heeft ze ja gezegd.

De paniek om de foto’s in haar tas is verdwenen. Ze weet dat iemand haar in de gaten houdt, maar ze is er bijna gelaten onder. De frequentie van de post is toegenomen. Elke dag een witte enveloppe zonder postzegel. Nog meer foto’s met het kriebelige handschrift op de achterkant. Soms kan ze het moeilijk rijmen. Ze herkent zichzelf. Ze herkent de gezichten van de anderen en af en toe herinnert ze zich een naam. Door de jaren heen heeft ze zoveel gezichten vastgelegd en bewaard. Spannende, opwindende momenten. Een nacht, soms meerdere. Soms memorabel, veel vaker vergeten. Ze verdenkt Alex, maar Alex kan het niet weten en het is niet het handschrift van Alex. Toch maakt die gedachte haar rustig. Iedere andere gedachte veroorzaakt paniek.
 
Ze wisselt af met haar camera’s. Digitaal voor de klant. Analoog voor zichzelf. Het is een grijze dag. Het past bij de sfeer van de uitvaart en de mensen om het graf. Grauwe kleding. Zwart, grijs, bruin. Kale takken en gure wind. Haar camera klikt. Een man laat zijn zakdoek in het natte gras vallen. Haar camera klikt. Een tienermeisje met een ongeïnteresseerd gezicht kijkt stiekem op haar telefoon en gaapt. Haar camera klikt. Op de achtergrond, ver buiten de kring rond het graf staat een man, zijn handen diep in de zaken van zijn jack. Een deel van zijn gezicht is verborgen achter de kraag. Hij hoort niet bij de kring. Nog een keer klikt haar camera. Ze zoomt in op zijn gezicht. Hij heeft een gave huid en een rechte neus. Misschien mag hij niet in de kring. Een minnaar? Een onwettig kind? Hij neemt afscheid terwijl het eigenlijk niet kan en niemand weet wie hij is. Haar camera klikt. Zijn aandacht is niet bij de mensen rond het graf. Hij kijkt recht in de lens.

Ze stelt scherp en klikt nog een keer. Er verschijnt een kleine glimlach rond zijn mond. Nog een klik. Hij draait zich om, loopt weg en verdwijnt door de poort. Even later ziet ze een donkergroene auto wegrijden.

Waarom keek hij naar haar?
 
Thuis ontwikkelt ze de foto’s in haar doka en ze wacht ongeduldig tot de afbeeldingen verschijnen. Hij heeft donkere, bijna zwarte ogen, maar zijn huid is licht. Ze kent hem niet. Ze weet zeker dat ze hem niet kent, maar hij kwam niet voor de uitvaart. Was hij daar voor haar? Waarom?

Alles van Alex is verdwenen, alles van Janneke ook. Donna had kleine dingen bewaard. Ook het beeld van Freya, slordig aan elkaar gelijmd. Ze heeft alles weggedaan en daarmee werd het appartement weer van haar. Bij de post vindt ze nog een witte enveloppe met een foto. Deze vrouw herkent ze meteen. Het was een oudere vrouw, ontdekkend in haar geaardheid en gretig. Ze leest het slordige handschrift.

Hannah en ik
 
Haar dromen zijn verwarrend. Het zijn beelden die ze nooit gezien heeft. Beelden van Baboe, vreemde gezichten zonder naam. Haar eigen gezicht, haar vader. Haar moeder, stil in de kist en Baboe ernaast. Baboe was toen al heel lang weg en op het moment dat Donna het meest een moeder nodig had, liet ook die haar in de steek. Ze was twaalf en bleef achter met haar vader en mevrouw Tan. De momenten zijn de herinnering niet waard.