Hoofdstuk

Alex wil haar lome tevredenheid het liefst de hele dag vasthouden. Haar ouders komen om kennis te maken met Donna en zullen zien dat ze geen bevlieging is. Naast haar kreunt de vrouw van haar dromen en ze slaat haar lichaam om haar heen. Vannacht kreunde ze ook. Het was precies wat Donna nodig had en dat was fijn om te zien. Alex is niet jaloers. Lisa was een speeltje, een een opwindend cadeautje. Alex legt haar hand tussen Donna’s benen en laat haar vingers dansen. Donna kreunt zacht en mompelt. Dit is liefde. Echte, geile liefde. Haar vingers glijden bij haar naar binnen. Donna komt haar tegemoet door haar heupen omhoog te duwen. Ze veert mee, kronkelt en komt klaar met een zachte zucht. Alex valt tegen haar aan in slaap. Donna ligt wakker en staart naar het plafond.
 
Wanneer Alex wakker wordt is Donna’s warmte verdwenen. Ze schiet overeind en luistert naar de geluiden uit het appartement. ‘Donna?’
Met een naar voorgevoel gaat ze uit bed. Donna is er niet. Haar jas en tas zijn weg. Paniekerig loopt Alex door het appartement. Ze belt Donna en krijgt haar voicemail. Ook bij het uitvaartcentrum krijgt ze heel lang geen gehoor. Uiteindelijk neemt Jacob op. Hij heeft Donna niet gezien.
‘Ik zal naar haar uitkijken Alex, maak je geen zorgen. Donna loopt niet in zeven sloten tegelijk. Ik laat het je weten als ik haar zie.’
Alex is niet bang voor zeven sloten. Ze is bang voor hele andere dingen.
 
Het hek van de begraafplaats is op slot. Donna gebruikt haar sleutel. Straks gaat het hek open voor publiek. Nu is er niemand. Alleen zijzelf en de doden in hun graven. De doden zullen haar niet storen. Niet de doden die hier liggen.

Ze was blijven liggen tot ze zeker wist dat Alex niet wakker zou worden als ze zich los zou maken uit haar omhelzing. Alex is bang dat Donna bij haar weggaat. Donna is al weg, Alex weet het alleen nog niet. Donna ook nog niet helemaal.

De droom van afgelopen nacht staat haar helder voor de geest. Het donkere, naakte lichaam van Baboe. Het geluid van de riem op haar huid. De riem rond haar nek. Donna kon het voelen, alsof zij het was. De stem van Baboe was hard en smekend.

‘Waarom heb je niets gezegd Nona, waarom heb je ze niet tegengehouden?’

Donna weet niet wat ze bedoelt. Wat moest ze zeggen? Wie moest ze tegenhouden? Haar ouders? Omdat ze Baboe wegstuurden? Haar vader? Om wat hij met Baboe deed? Wat had ze kunnen doen? Hoe oud was ze? Vijf, misschien zes? Baboe was ouder, wijzer ook. Ze kon toch zelf … Misschien wilde ze het niet en had ze geen keus. Donna weet nu wat ze zag. Toen begreep ze het niet. Nu wel. Het spel tussen haar vader en haar kindermeisje. Misschien was het geen spel? In de droom zat ze zelf op Baboe’s plek. Waarom?

‘Zaken die je bezighouden Donna?’
Ze schrikt van de plotselinge aanwezigheid van Jacob. ’Hoe weet jij dat ik hier ben?’
‘Alex belde. Zal ik haar laten weten dat ik je gevonden heb? Kom, ik zet koffie.’
Ze knikt, hij kijkt haar doordringend aan. ‘Heb jij ook gevonden wat je zocht?’
‘Ik herinner me wat ik vannacht heb gedroomd.’
Jacob loopt voor haar uit naar binnen. ‘Natuurlijk herinner je wat je hebt gedroomd. Vannacht was de eerste van de heilige nachten.’
Donna weet niet wat dat betekent, trekt haar jas uit en kijkt naar Jacob als hij Alex belt. Ze schudt haar hoofd en gebaart dat ze later zal bellen. Hij stelt de jonge vrouw aan de andere kant van de lijn gerust, hangt op en zet koffie.

‘Wat zijn de heilige nachten Jacob?’
Jacob lacht. ‘De periode tussen eenentwintig december en zes januari is een hele  bijzondere tijd. Wist je dat?’
Ze schudt haar hoofd en luistert als hij verder vertelt over de dertien heilige nachten. Hoe de zon op eenentwintig december op zijn laagste punt komt te staan en de wereld de kortste dag en de langste nacht van het jaar beleeft. Het moment dat de natuur haar energie helemaal in zichzelf heeft teruggetrokken. ‘Drie dagen blijft de zon op dit laagste punt staan. Daarna, op vierentwintig december, begint hij weer te klimmen en lengen de dagen. Dan beginnen ook de dertien heilige nachten. Met vannacht de eerste van de dertien. In deze tijd is de sluier tussen dat wat zichtbaar en onzichtbaar is het dunst.’
Donna knikt. ’Herinner ik me daarom ineens wat ik droom?’
‘Misschien. Het kan natuurlijk ook doordat je een dagboek bent bij gaan houden, maar tijdens de heilige nachten is ons innerlijk het best in staat om te ontvangen wat ons het komende jaar staat te gebeuren. Elke nacht brengt een boodschap met zich mee. Dat kan een droom zijn, een beeld of een impressie bij het wakker worden. Er wordt gezegd dat de dromen een voorspellend karakter hebben en dat ze van toepassing zijn op elk van de twaalf maanden die voor ons liggen. Dus, wat je vannacht hebt gedroomd zal in januari tot ontplooiing komen, wat je de komende nacht droomt in februari en zo verder.’
‘En de dertiende nacht?’
‘Die reikt je het leerthema voor het komende jaar. Op deze manier brengt het universum je opnieuw in balans met het grote kosmische plan waar al wat leeft deel van uit maakt. Dit brengt ons meer in verbinding met onze eigen natuur en geeft ons een diep besef dat we onderdeel zijn van een groter geheel. Het zal je ook dichter bij de opdracht brengen die je hebt.’
‘Ik weet nog steeds niet wat mijn opdracht is.’
‘Misschien weet je die wel aan het eind van de heilige nachten of ontdek je hem in de loop van het komende jaar. Mag ik je vragen wat je gedroomd hebt?’
‘Over mijn kindermeisje, mijn Baboe, ik denk de laatste tijd vaak aan haar. Zou dat iets betekenen?’
‘Dat je aan haar denkt of dat je over haar droomt?’
‘Dat ik over haar droom.’
‘Misschien, het kan ook gewoon betekenen dat je veel aan haar denkt. Heb je nog contact?’
‘Ik heb haar nooit meer gezien sinds mijn ouders haar hebben weggestuurd.’
‘Misschien moet je daar wat mee.’
‘Ik weet niet of ik dat wel wil. Wat ik me de laatste tijd herinner zijn niet de meest leuke herinneringen.’
‘Een nog grotere reden om er wat mee te gaan doen.’
‘Waarom?’
‘Niets achtervolgt ons meer dan de verhalen die we niet hebben afgemaakt.’
‘Misschien zijn het mijn verhalen niet.’
‘Als dat zo is dan zouden ze je niet achtervolgen. Wat ga je doen? Naar huis, blijf je hier? Wil je met mij mee?’

Donna knikt. Ze wil met Jacob mee, maar ze moet eerst naar huis. Alex komt niet voor in haar verhalen en ze ook geen verhaal wat afgemaakt moet worden. Wel een verhaal dat netjes afgerond moet worden.