Hoofdstuk

De avond begon reeds te vallen, op het ogenblik dat ik langs de Oostendse jachthaven wandelde. Voor me doemde het treinstation op dat zoals altijd overladen was met een tijdloze, betoverende charme. De avondzon had het station volledig omhuld met een zachte gloed, die er als een warm deken overheen lag. Een aanblik die me onbewust mijn pas liet versnellen.

Hoe dichter ik de majestueuze stationsgevel naderde, hoe sneller mijn hart leek te kloppen. Bij het binnenkomen van de stationshal werd ik verwelkomt door het licht dat rijkelijk uit de statige lusters viel en wiens warme gloed danste op het marmer van de vloer.
Al snel nam ik het geluid van aankomende en vertrekkende treinen waar. Opnieuw versnelde ik mijn pas, deze maal echter bewust. Bij de perrons aangekomen hield ik halt en checkte het infobord voor de aankomende treinen. Volgens het bord kon het stalen ros dat mijn interesse wegdroeg, elk moment arriveren.

Terwijl de stationsklok langzaam de laatste seconden wegtikte, staarde ik dromerig over de trainrails naar de plek waar de rails uit mijn zicht verdwenen. In gedachten herhaalde ik het tekstje van haar eerste berichtje.

“Mijn verlangens zijn te sterk geworden. Wil jij me opvangen? Liefs Helen.”

Het was een kort berichtje geweest, doch het bevatte alle info die ik nodig had om te begrijpen waar deze bijzondere dame nood aan had. Helen en ik deelden een verleden samen. Een verleden dat deel uitmaakte van een lang vervlogen tijd. Starend in de verte dwaalde ik door het immense doolhof in mijn hoofd, dat was opgetrokken uit herinneringen aan haar. Herinneringen aan goeie tijden, herinneringen aan mindere tijden. Herinneringen die ik koesterde.

Lang bleef ik in mijn herinneringen niet hangen, ik werd er uitgerukt door mijn zintuigen die mijn aandacht opeisten. Ze leken plots een zachte zucht opgevangen te hebben. Een zucht, afkomstig uit de rails die voor me lagen. Het leek wel alsof het staal een belofte fluisterde over wat komen ging. En daar was hij dan. In de verte zag ik een machtig silhouet opdoemen. Een krachtige brok staal domineerde de horizon en kwam recht op me af. Terwijl de trein met een majestueuze gratie naderbij kwam speelden zijn wielen een prachtig refrein op de sporen. Ik doopte het refrein, “Het lied van verwachting”.

De trein verminderde langzaam zijn tempo, net zoals een danser die zijn pirouette afrondde. Met een klein schokje kwam de trein volledig tot stilstand en stierven de laatste noten van het lied der verwachting weg. Wat volgde was een bedrieglijke, serene rust die neerdaalde over het perron. Binnenin me brak er een storm van ongeduld los.

De deuren van de wagons openden en een stroom van reizigers vloeide naar buiten. Doorheen de trillende lucht doorzocht ik de mensenmassa die het perron overspoelde. Vanaf het moment dat Helen uit de trein stapte, merkte ik haar op. Haar typerende vrouwelijke elegantie trof me ogenblikkelijk. Zoals steeds ging ze gracieus gekleed. De stof van haar zomerse jurkje viel in soepele plooien om haar heen en accentueerde hierbij de vrouwelijke rondingen van haar lichaam op een wijze die zowel bescheiden als verleidelijk was. Zoals een echte dame, was ze gehuld in een aura van elegantie.
Haar ogen straalden toen ze de mijne vonden. De laatste meters versnelde ze haar pas en viel me vervolgens in de armen. We omhelsden elkaar woordeloos, mijn hart bonzend in harmonie met het hare. Wanneer ze me aankeek met de blik van een minnares die zich voorbereidde om een tedere kus te geven, voelde ik hoe de atmosfeer om ons heen vibreerde van onderdrukte opwinding. Onze lippen smolten samen en de mensen om ons heen verdwenen in de achtergrond.

Minuten na onze begroeting maakte ze zich los uit mijn omhelzing en kwamen de eerste woorden van begroeting. Ik vroeg haar of de reis vermoeiend was geweest en of ze honger had. Haar energie was prima vertelde ze. Ze had tot na de middag kunnen uitslapen en was helemaal klaar voor de avond. Gelukkig had ze wel zin om iets te eten, daar ik een tafeltje in een restaurant had geboekt.

Van zodra we ons in het restaurant geïnstalleerd hadden, voelde de sfeer wat vreemd. We waren blij elkaar terug te zien maar het verheugde gevoel scheen een donker randje te bezitten. Al heel snel was de ring, die Helen aan haar ringvinger droeg, me opgevallen. Nadat de ober onze drankjes aan de tafel had gebracht begon Helen zelf over deze ring te praten. Ze vertelde dat ze getrouwd was, dat ze de levensweg die ze voor zichzelf had uitgestippeld minutieus had gevolgd. Alles was gelopen zoals ze gepland en voorzien had. Ze had een goeie echtgenoot gevonden, leidde een luxueus bestaan aan zijn zijde en hoefde zich geen financiële zorgen te maken. Laat staan dat ze hoefde te gaan werken. Haar man was van goede komaf. De zoon van een rijke industrieel. Helen haar ouders, die ook van goeie komaf waren en wiens vader zelfs een adellijke tittel droeg, waren fier op het pad dat hun nette dochter bewandelde. Ze leefde nu in het keurslijf waarvoor ze was voorbestemd, het was haar lot en dat lot had ze altijd omarmd.

En toch was er iets mis… Anders zou Helen die avond niet voor me aan tafel gezeten hebben. Dus liet ik het vierletterwoord vallen. BDSM. Helen zei niks, ze knikte alleen maar en staarde vervolgens woordeloos naar haar glas. Zelf liet ik de stilte even spreken.
‘Weet hij ervan?’ vroeg ik tenslotte.
Ze knikte. Hij wist ervan. Op een avond had ze al haar moed bij elkaar genomen en was op haar man afgestapt. Ze had hem verteld dat ze een masochiste was, dat ze genoot van pijn. Van het gevoel onderworpen en zelfs gebruikt te worden. Ze vertelde hem hoe hard ze had gehoopt dat ze die gevoelens kon wegcijferen, verdringen, weerstaan. Hoe harder ze had geprobeerd, hoe sterker ze echter waren teruggekomen. In de dagen en weken na haar bekentenis waren er nog meer gesprekken met haar man gevolgd. Het waren lange en vermoeiende gesprekken geweest. De details wou Helen me besparen. Op een bepaald ogenblik had haar man haar de toestemming gegeven om me eenmalig te ontmoeten. Daarna zouden ze opnieuw overleggen en evalueren. Haar stem had heel broos geklonken toen Helen haar relaas deed. Ze vroeg of ik er nog mee wou doorgaan. Gezien ons verleden… gezien wat ik toen wist?

Ik glimlachte geruststellend, als haar man er van afwist, was het voor mij in orde. Helen scheen opgelucht, ze ontspande zichtbaar. Tegen de tijd dat de ober ons diner serveerde was Helen volledig geacclimatiseerd. Wat volgde was het meest vanille gesprek dat wij ooit hadden gehad. Het duurde tot het tijd was om de rekening te vragen. Het gesprek was zo vanille, dat het vreemd was voor ons. Nadat ik de rekening had betaald, begeleide ik Helen naar mijn wagen die om de hoek geparkeerd stond. Onderweg naar mijn appartement evolueerde de stemming van een vanillestemming op een organische wijze naar een D/s stemming. Voor de ontelbaarste keer herhaalden we de safewoorden en andere afspraken die we ooit hadden gemaakt. Deze waren al heel lang onveranderd gebleven. Het was echter een soort traditie geworden tussen ons, om ze na een lange onderbreking opnieuw te herhalen.

Van zodra we op mijn appartement gearriveerd waren zonderde Helen zich af in de badkamer, terwijl ik de woonkamer in gereedheid bracht. De lichten werden tot het uiterste gedimd en op strategische plaatsen werden kaarsen als hoofdverlichting aangestoken. Uit voorzienigheid haalde ik spuitwater en twee glazen uit de keuken, die ik op de salontafel neerzette. In de ijskast wachtte ook nog een fles champagne. Voor wat komen ging was alcohol echter onverantwoord. Nadat ik muziek had opgelegd, tuurde ik afwachtend door het grote vensterraam naar de zee. Achter me zong Greg Gonzales, Opera House.
Nog voor de laatste noot de ruimte verlaten had zag ik in het schemerige licht Helen de kamer binnenkomen. Ze zag er niets minder dan adembenemend uit.

Het eerste wat mijn aandacht trok waren haar lippen. Deze had ze in de meest verleidelijke tint rood gezet, die je jezelf kon inbeelden. Rondom haar sensuele lippen, speelde een zachte glimlach die verried dat ze zich bewust was van de vrouwelijke charme en gracieusiteit die ze uitstraalde.
Haar prachtige, vrouwelijke lichaam was gehuld in een burlesk lingerie setje, dat de essentie van verleiding belichaamde .
De bh van dit setje, was een meesterwerk van donkerrode kant en zwarte satijn. Hij omarmde en beschermde de rondingen van haar borsten net zoals een minnaar ze zou koesteren. Met moeite maakten mijn ogen zich los van het sensuele decolleté, dat smeekte om ontdekt te worden. Traag gleed mijn blik over haar navel, het kuiltje in haar buik dat op een subtiele wijze groots was in sensualiteit. De volgende ontdekking die mijn blik kruiste was een jarretelgordel die als een liefdevolle omhelzing om Helen haar taille zat. Zijn kanten versieringen fluisterden van verlangen, terwijl de verstelbare jarretelbandjes, voorzichtig de weg wezen naar het mysterie van verleiding, dat net onder het bijpassende slipje verscholen lag. Donkere nylon kousen, waren zorgvuldige vastgeklonken aan de jarretelbandjes, waardoor haar prachtige benen een betoverend silhouet vormden.

Helen kende me goed… ze kende mijn kinks en fetisjen. Dit burlesk lingerie setje was meer dan slechts stof en kant. Het was haar geschenk aan mijn zintuigen. Een afgifte van haar visitekaartje als herinnering aan het feit dat ze de tijdloze kunst van verleiding nog steeds onder de knie had, haar manier om mij duidelijk te maken dat ze klaar was om deze nacht te transformeren naar onze nacht, naar een memorabel kinky avontuur.

Ze benaderde me heel voorzichtig. Het was net alsof ze in verlegenheid was gebracht door de gevoelens die ze kreeg bij de gedachten aan wat er allemaal zat aan te komen. Terwijl ze dichterbij kwam klikten onze blikken in elkaar. Haar ogen glansden van verlangen terwijl ik haar doordringend aankeek en achter mijn dwingende blik trachtte te verbergen dat mijn hart om de paar seconden een tel oversloeg.
Wanneer ze vlak voor me stond vertraagde de tijd merkbaar, haar handen reikten naar mijn gezicht, streelden zacht en vragend mijn wangen, terwijl onze ogen elkaar weigerden los te laten.
En dan, als een toneelstuk dat naar zijn apotheose liep, werd de afstand tussen ons volledig gesloten. Haar lippen, zacht en vol, raakten de mijne met een hartstochtelijke tederheid. Haar kus was doordrenkt van kinky verlangens. Haar mond bewoog tegen de mijne met een onmiskenbare passie, als een liefdessymfonie die in onze harten resoneerde. De sensuele dans die onze tongen opvoerden voelde vertrouwd aan. Diep in ons binnenste openden lang gesloten poorten zich opnieuw.
Haar handen gleden over de twee dagen oude stoppels van mijn stoppelbaard, via mijn hals naar mijn schouders en tenslotte over mijn rug. Daar hielden ze halt, terwijl Helen zich stevig tegen me aandrukte. Even verloren we onszelf in het moment, in de warme gloed die om ons heen scheen te zweven. De intensiteit van onze kus werd nog hartstochtelijker, nog inniger. Mijn hele wereld bestond alleen nog uit haar.

Wanneer onze lippen zich met tegenzin van elkaar losmaakten nam ik haar gezichtje stevig vast en draaide het in de richting van een Chesterfield bank. Haar blik werd aangetrokken door de cane, die ik ostentatief in het midden van de bank had neergelegd.
Deze bank was een soort poef maar dan groter. Hij was veertig centimeter hoog, tachtig centimeter breed en ongeveer een meter en een half lang. Er waren geen leuningen aan, zoals bij een zetel. Wat maakte dat ik er makkelijk een sub kon overleggen en vastbinden aan de stevige, sierlijke poten die eronder stonden. Bovenaan was de bank bekleed met zwart leder, voorzien van donkere Chesterfield knopen en de typische capitonnering. De cane, die op het gecapitonneerde leder lag te schitteren, was zelf ook niets minder dan een prachtexemplaar. Deze stok, die iets langer was dan een meter, was voorzien van een gracieus lederen handvat. Deze cane straalde sereniteit en kracht uit, zonder echt te dreigend over te komen. Dreigen was in zijn geval eenvoudigweg overbodig. Zijn status als brenger van pijn en genot straalde duidelijk van hem af.

Terwijl Helen de cane bestudeerde deed ik hetzelfde met haar ogen, waarin al haar emoties verscholen lagen. Haar ogen schitterden nog steeds. In de diepte las ik echter ook een fluistering van angst en berusting. Ze kende de cane, ze wist hoe pijnlijk hij kon zijn wanneer hij haar huid beroerde. De scherpe, brandende pijn die snel na de slag komt opzetten, gevolgd door een doffe, bonzende pijn die zich om de slag heen verspreid was haar niet vreemd.
Zachtjes boog ik me naar haar toe, mijn lippen millimeters van haar oor verwijderd wanneer ik haar toefluisterde dat ze geen angst hoefde te hebben voor wat komen ging. Ik was immers bij haar en zou haar altijd beschermen en koesteren. Samen konden we alles aan. Dat hadden we in het verleden meermaals bewezen. Om mijn woorden kracht bij te zetten streelde ik zachtjes haar wang als belofte van steun. Ze keek me diep in de ogen en ik zag hoe de angst van haar afgleed. Ze was klaar voor wat komen ging. Met de cane op de achtergrond toekijkend kondigde ik haar aan dat ze zou gekeurd worden.

Woordeloos nam ze de ‘display’ houding aan. Helen ging rechtop voor me staan, spreidde haar benen, hof haar hoofd de hoogte in en plaatste haar handen in haar nek, haar ellebogen hierbij naar buiten wijzend. Elegant en een tikkeltje mysterieus wachtte ze af tot ze door mij zou herontdekt en beoordeeld worden. Wanneer mijn scherpe, kritische blik over haar neerdaalde staarde Helen roerloos naar een punt op het plafond.
Langzaam bewoog ik mijn handen naar haar gezicht toe en legde ze aan weerszijden ervan. Mijn vingertoppen raakten hierbij slechts lichtjes haar huid aan. Vederlicht liet ik ze over haar gezicht glijden, beroerde haar lippen, liet vervolgens mijn handen over haar hals glijden, over haar schouders. De wijs- en middenvinger van mijn rechterhand volgden het spoor van haar ruggengraat naar beneden. Wanneer ze de sluiting van haar bh op hun weg vonden werden de twee vingers vergezeld van mijn duim. Een seconde later verwijderde ik haar bh. Nu haar borsten vrij waren legde ik een hand onder haar borst en duwde deze een beetje omhoog zodat ik deze in mijn hand kon wegen. Haar borsten waren na al die jaren nog steeds heel stevig bedacht ik me, terwijl ik mijn gedachten daadwerkelijk uitsprak.
Helen bleef strak voor zich uitkijken. Voorzichtig klemde ik een borst in mijn hand. Liet mijn vingertoppen naar haar reeds stijve tepel afdwalen en klemde deze tussen duim en wijsvinger. Helen had mooie, kleine tepels. Ze pijnigen had me altijd al opgewonden.
Opnieuw deelde ik deze gedachte met haar. Haar blik bleef nog steeds op het denkbeeldige puntje op het plafond gericht. Wanneer ik haar ook vertelde dat ik haar tepels die avond opnieuw ging pijnigen las ik eindelijk een reactie in haar ogen. Alsof er een vonk van verlangen uit de irissen sprong. Om mijn voornemen kracht bij te zetten klemde ik haar tepel even tussen mijn vingers. Op Helen haar gezichtje verscheen een pijnlijke grimas. Ook haar andere tepel werd niet gespaard en kreeg een gelijkaardige behandeling.

Nadat haar borsten gekeurd waren legde ik één hand in haar hals, terwijl mijn andere hand naar beneden afdwaalde. Mijn vingers streken zacht over haar navel en gingen vervolgens naar haar kutje. Heel zachtjes bevoelde ik haar schaamstreek op zoek naar een stoppeltje of een achtergebleven haartje. Er was niks te voelen. Helen had zich perfect onthaard. Met mijn middelvinger gleed ik zachtjes tussen haar schaamlippen, bevoelde haar clitje en vervolgde mijn weg naar binnen. Mijn vinger gleed vlot doorheen haar geil. Nee, ik kon het niet laten om haar te vertellen dat haar kutje er wel zin in leek te hebben. Ze mocht het bewijs zelfs proeven en ik stopte mijn, met haar geil bevochtigde vinger, in haar mondje. Haar lippen en tong voelden zo goed aan dat ik de handeling nogmaals herhaalde, nu echter met twee vingers. Van zodra beide vingers in haar kutje binnengedrongen waren liet ik ze een ogenblik met haar g-spot spelen, haalde ze er opnieuw uit en liet Helen nu het geil van beide vingers zuigen. Ik gebood haar om de vingers van zoveel mogelijk speeksel te voorzien en liet ze vervolgens tussen haar billen glijden . Beide vingers liet ik vervolgens dreigend op haar sterretje rusten. Ik gaf haar de tijd om zich bewust te worden van de situatie en fluisterde vervolgens in haar oor dat ik zin had in haar prachtige kont. Zachtjes en heel langzaam liet ik één vinger haar kontgaatje binnendringen. Vervolgens nam ik haar hoofd vast en kuste haar met mijn vinger nog steeds in haar kont.

De tijd voor serieuze zaken brak aan. Helen ging op haar knieën voor me zitten. Ik keek haar aan en vroeg of ze er nog steeds mee wou doorgaan. Ze knikte. Toen ik haar waarschuwde dat ze de volgende morgen de sporen zou dragen reageerde ze niet meer. Het was haar manier om te zeggen dat het in orde was. Dat ze haar zaken geregeld had.
Ik bracht haar naar de zijkant van de Chesterfield bank en liet haar knielen. Vervolgens duwde ik haar voorover, met haar buik op het gecapitonneerde leder. Aan haar reactie zag ik dat het kouder aanvoelde dan ze had verwacht.
Tussen haar enkelboeien bracht ik nog een staaf aan, zodat haar benen gespreid bleven. Haar polsboeien werden voor haar borst samengeklikt waarna er een touw aan bevestigd werd. Dit touw werd over de bank getrokken, zodat Helen over de bank werd uitgestrekt. Tussen haar heupen en de bank stopte ik nog een rond kussen om ervoor te zorgen dat Helen’s lichaam nog beter werd opgespannen.

We begonnen rustig. De cane lag nog steeds te wachten maar hij had geduld. Zelfs een cane weet dat hij zelden als eerste aan de beurt mag komen. De eerste slag die ze kreeg was met de vlakke hand. Rustig begon ik haar te spanken. De eerste klapjes zuiver ter gewenning. Daarna iets intensiever, harder en aan een hogere cadans. Afwisselend met opnieuw een tragere cadans en minder harde klappen. Ik hield van het geluid dat haar billen onder mijn handen maakten.
Helen was veel gewend geweest maar dat was lang geleden.

Na de spanking kwam de eerste flogger. Een vrij lieve flogger. Deze werd al snel voor een minder lief exemplaar geruild. Als derde nam ik een extreem gemene flogger. Deze gebruikte ik maar 1 maal. Helen was verrast en gilde. Deze reactie had ik wel verwacht en ik vroeg haar dan ook met leedvermaak of ze hem nog kende?
Ze bevestigde met ‘Ja Meester’ en hulde zich verder in stilte.
De opwarming werd verdergezet met een flogger die ik niet meer inwisselde. Deze perfect doseerbare flogger was niet te bruut, niet te lief.
In haar ogen las ik al tijdens het gebruik van de floggers een onderdanige roes aanbreken. Het was geen subspace, wel een fase waarin ze zich zonder nadenken overgaf aan wat op haar afkwam. Ze was op het punt gekomen dat het verlangen naar de cane, het won van haar angst. Wanneer ik de cane vastnam keek ik haar nog even in de ogen en las de bevestiging die ik nodig had. Ze was er klaar voor. Hier verlangde ze naar. Ook haar billen, waar er zich al zachte striemen op hadden afgetekend, waren klaar.

Denkbeeldig markeerde ik een zone op haar lichaam. Deze begon bij de bovenzijde van haar billen en eindigde net boven haar knieholtes. Onmiddellijk daarna onderging Helen in deze zone een canemassage. De massage bestond uit korte, snelle tikjes, die vanuit mijn pols vertrokken. Deze korte tikjes wisselde ik stelselmatig af met een iets hardere klap om het voor haar niet te saai te maken. De canemassage verzekerde me ervan dat Helen haar lichaam goed opgewarmd was, voor de hardere klappen die zouden volgen.

Even wierp ik nog een doordringende blik naar haar, die ze onmiddellijk las. Ze slikte even. Dat was voor mij het signaal om de cane door de lucht te laten klieven en op deze wijze zijn goddelijke geluid door de ruimte te verspreiden, zonder hem op haar te laten neerdalen. Het striemende geluid was een inleiding voor de eerste reeks van zes gemeende caneslagen die haar billen raakten met tussenpozen van twintig tot dertig seconden. Bij elke van de zes slagen gilde ze een beetje. Bij de laatste slag schreeuwde ze echter naar alle verwachting, het hardst. Deze slag viel namelijk op de overgang tussen haar billen en bovenbenen.
Aangezien ik dit had verwacht, had ik reeds mijn hand op haar schouder liggen wanneer de pijn tot volle expansie kwam. In een korte pauze liet ik haar van de gemene slag bekomen.
De slagen op haar billen genoten mijn voorkeur, dat was altijd al zo geweest, al liet ik ook de achterzijde van haar bovenbenen nooit ongemoeid. Wanneer ik de overgang tussen haar billen en bovenbenen viseerde was haar reactie altijd het hevigste. Dit was dan ook een nare plaats om geslagen te worden. Vanaf de eerste seconde na de impact kleurden de striemen langzaam van wit naar rood. Tijdens dit proces voelde Helen de pijn die de cane achterliet pas echt opkomen. Het was alsof de verkleuring van de striem een begeleiding was van de pijn, die in de korte periode na de slag aan intensiteit won.

De korte pauze was om.
Met mijn vingertoppen beroerde ik de huid van Helen haar rug, gleed zachtjes via haar wervelkolom naar beneden, tussen haar billen door. Daarna ging mijn hand opnieuw naar boven en nam haar zachtjes in haar hals vast terwijl ik in haar oor fluisterde dat ze zich beter klaarmaakte voor wat komen ging. Ze zuchtte hoorbaar als teken dat ze er klaar voor was.

Vanaf dat moment volgden een aantal intense klappen die vroegen om langzaam toegediend te worden. De initiële pijn, de pijn die Helen onmiddellijk voelde wanneer de cane haar vlees raakte, werd immers steeds gevolgd door een tweede pijnlijke sensatie. Een brandende pijn, veroorzaakt door de samengeperste zenuwen die na een paar tellen naar hun oorspronkelijke plek terugkeerde. Het was belangrijk om deze pijn tot zijn volle recht te laten komen vooraleer de volgende slag toe te dienen.
Dat deze reeks veel intensiever en overweldigender voor haar was dan de voorgaande kon ik niet alleen op haar gezichtje lezen. Helen probeerde met haar heupen te draaien, trok aan haar boeien en dat allemaal in een vergeefse poging om de pijn van zich af te werpen. Haar kont voelde verscheurd aan, de pijn die ze voelde, brandde in haar vlees.

Na twee reeksen van telkens zes slagen, nam ik haar hoofdje bij haar kin vast en tilde het zachtjes op. In haar ooghoeken stonden de tranen klaar om over haar wangen te rollen.
Zacht fluisterde ik haar toe dat haar tranen gewenst waren. Het volgende ogenblik volgden er met tussenpozen van minstens twintig seconden een slag. Deze was niet zacht te noemen maar ook niet extreem hard. We gingen opnieuw tot zes waarbij de laatste slag opnieuw veel intenser was dan zijn voorgaande. Ze schreeuwde opnieuw bij de laatste slag.
Nogmaals keek ik haar recht in de ogen en merkte hoe een paar tranen reeds over haar wangen naar beneden waren gerold. In haar ogen was echter vooral te lezen dat Helen op het punt stond om door endorfines verzwolgen te worden. Mijn aandacht verscherpte er nog meer door.

Wat de toverdrank van Panoramix voor de Galliërs van Uderzo was, zijn endorfines voor een sub. Nee, Endorfines komen niet uit stalen potten en ze staan geen uren op een vuur te sudderen. Enderfines verschuilen zich in de diepste diepten van je lichaam. Ze komen alleen tevoorschijn voor een feestje. Op het ogenblik dat een sub gepijnigd wordt, komen ze uit hun schuilplaats tevoorschijn en verspreiden ze zich via de bloedbanen tot in de verste uithoeken van de sub haar lichaam. Onderweg fluisteren ze de sub woorden over liefde en geluk toe en verzachten alle pijn die ze op hun weg tegenkomen. De gelukzaligheid en de rust die ze brengen komt echter met een prijs. Endorfines brengen een roes over het bewustzijn van de sub. Wanneer de sub te diep in de betovering van de endorfines wegzinkt, verliest ze alle contact met de werkelijkheid. Het moment dat een sub wegzakt in haar roes en alle zorgen van de wereld voor haar verdwijnen om plaats te maken voor zuivere gelukzaligheid, is het moment dat je als Dominant er extra voor haar dient te zijn.

De cane liet haar nog niet tot rust komen. Onder de volgende slagen vertrok Helen’s gezichtje nog meer terwijl ze zacht kreunde en de pijn van haar gestriemde billen naar haar hoofd trok waar het als een vuurwerk in de nieuwjaarsnacht explodeerde. Haar bewustzijn werd langzaam overgenomen door de endorfines die door haar lichaam raasden. De wereld om haar heen werd zachter, liever en aangenamer. Helen omarmde de pijn. Terwijl haar tranen vrijuit over haar wangen rolden hield ik de pijniging op het huidige niveau. De caneslagen bleven gedoseerd. Niet te soft, niet te hard. Tot wanneer ik langzaam de pijniging afbouwde. Op die laatste slag na… net voor de cane doel ging treffen maakte ik nog een korte, subtiele polsbeweging. De slag was pijnlijk. Pijnlijker dan al zijn voorgaanden. Terwijl ze schreeuwde en de pijn door haar lichaam trok legde ik mijn hand op haar hoofd en nam haar zacht bij de haren vast.

Helen lag uitgeput over het lederen meubel. Behendig maakte ik haar los en nam haar in mijn armen om er te bekomen. Ze duwde zich dicht tegen me aan alsof ze bescherming zocht. Het lijkt ironisch… bescherming zoeken bij de man die je zonet gepijnigd heeft. Het heeft echter niets met ironie te maken. Ze wist dat ze op de plek was waar niemand haar nu iets kon maken. Ik genoot van haar lichaam tegen het mijne. Voelde haar hartslag.. Voelde hoe versuft ze was, ze klemde zicht nog dichter tegen me aan alsof ze in me wou kruipen. Alsof ze wou samensmelten tot we één geheel vormden.

Greg Gonzalez fluistert Nothing's Gonna Hurt You Baby door de boxen wanneer ik door Helen haar haren streelde. Haar hoofd rustte op mijn borstkas, waar ze luisterde naar het kalmerende ritme van mijn hartslag. Diep ademde ik in, hierbij haar vertrouwde geur inademend. Het maakte me even nostalgisch. Woordeloos verstevigde ik mijn greep, verdreef de nostalgie en koesterde het moment van sereniteit. Op de achtergrond hoorde ik de klok tikken.

Ik probeerde er geen aandacht aan te schenken, wou dat de tijd toen voor eeuwig bleef stilstaan.