Hoofdstuk

Jan was 18 en had net zijn rijbewijs gehaald. Hij was met de auto van zijn ouders naar een feestje geweest en weer op weg naar huis. Plotseling begon er een lampje te branden op het dashboard. Er was iets mis met de motor. Hij pakte het instructieboekje erbij en zag dat het advies was om zo snel mogelijk met de auto te stoppen bij een garage. Waar vind ik hier midden in de nacht een garage, mopperde hij.

Toen zag hij langs de weg een bord met de tekst M.O.C. erop. Laat ik daar maar even vragen waar de dichtstbijzijnde garage is, dacht hij. Hij sloeg af en reed de oprit naar een groot wit gebouw op. Het had op het eerste gezicht wat weg van een ziekenhuis. Hij stopte voor een poort met een slagboom ervoor en zag achter een raam een vrouw zitten in een donkerblauw uniform met een verpleegsterskapje op haar hoofd. Zij deed de slagboom open en hij reed naar binnen. Zijn auto parkeerde hij op een groot binnenplein. Hij stapte uit en liep naar de ruimte waar de vrouw achter het raam had gezeten, maar toen hij binnenkwam zat er niemand meer. Het laatste dat hij waarnam, was dat er een aantal vrouwen op hem af kwamen gelopen toen plotseling alle verlichting uitging. Er werd iets in zijn hals gestoken en hij voelde een lichte pijn en toen niets meer.

Jan werd wakker uit zijn verdoving in een kleine geheel met isolerend materiaal beklede ruimte. Hij lag naakt op een bed zonder lakens en dekens. Verder stond er een kast in de kamer en een tafel met een spiegel erachter en een toilet. Vreemd genoeg waren alle wanden en meubels zwart en hing er een lamp met een zwarte kap aan het plafond die een roze lichtschijnsel door de kamer verspreidde.

Net toen hij de ruimte wat nader wilde gaan bekijken ging het licht uit. Hij zocht naar een lichtknopje maar dat leek er niet te zijn. Hij kon het in elk geval niet vinden in het donker. Er klonk een vrouwenstem door de intercom die hem opdracht gaf om te gaan slapen. Omdat hij geen hand voor ogen zag en de ruimte geen deur leek te hebben, besloot hij dat het beter was om maar te doen wat er gevraagd werd. Hij viel al snel in een diepe slaap mede door de nawerking van het verdovingsmiddel dat hem eerder was toegediend.

De volgende ochtend werd hij gewekt doordat de lamp aanging en door de intercom een vrouwenstem het ontbijt aankondigde. Nieuwkomers krijgen het ontbijt op hun kamer, meldde zij. Hij zag roze neon letters die het woord “ontbijt” vormden op een van de muren verschijnen. Hij liep door de kamer op zoek naar zijn ontbijt. Plotseling kreeg hij een ingeving. Hij drukte op de neon tekst “ontbijt” en daarna opende zich automatisch een luik in de wand waarin een tray met ontbijtspullen stond. Jan was bezig zijn ontbijt op te eten toen er een lcd scherm vanuit het plafond naar beneden kwam.
“ welkom bij het M.O.C. lieve Janneke” stond er met sierlijke roze letters op geschreven. Janneke, what the fuck bedoelen ze daarmee, dacht Jan, en wat betekenen toch die letters M.O.C.?

Er verscheen weer een roze tekst op een van de muren. “Onderkleding’” stond er op.
Jan drukte op deze tekst en er opende zich weer een luik in de muur. Hij pakte de voorwerpen die achter het luik lagen en zag dat het een roze slipje met een bijpassend behaatje waren. Denken ze nou chit dat ik dit ga aantrekken, bromde hij. Nou dat hebben ze mooi mis, ik ben toch geen meisje.

Jan ging weer naakt op zijn bed zitten en vroeg zich af hoe hij de dag zou moeten doorkomen. Er was buiten de meubels helemaal niets in de kamer. Hij zat opgesloten en wist niet hoe hij zich zou moeten vermaken.
Er klonk geluid uit een kamer in de buurt van de zijne. “Laat me hier uit” hoorde hij een mannenstem roepen. “Ik zit hier nu al dagen opgesloten en ik wordt langzaam gek”. Er werd niet gereageerd. Weer hoorde Jan een man schreeuwen uit weer een andere kamer.
Wat is dit voor een instituut? Jan begon zich nu toch zorgen te maken. Niemand wist dat hij hier was en zijn kleding, telefoon en andere bezittingen waren verdwenen.

Er verscheen een nieuwe tekst op het lcd scherm. “Onderkleding aantrekken Janneke” stond er in roze letters. Hij besloot de tekst de negeren en bracht uren in gedachten door in de kleine ruimte zonder ramen totdat de verlichting uitging en een vrouwenstem over de intercom zei dat het tijd was om te gaan slapen. De volgende dagen waren een herhaling van de eerste dag.

Jan begon zich knap vies te voelen want hij kon zich nergens wassen. Hij had wat water uit het toilet gebruikt om zich op te frissen, maar dat was natuurlijk verre van ideaal. Het ergste was echter dat er behalve de op gezette tijden aangeboden maaltijden er helemaal niets te beleven was. Het was echt om gek van te worden net als het geschreeuw van de andere mannen die blijkbaar in dezelfde situatie als hem zaten. De tekst “Onderkleding aantrekken Janneke” verscheen met grote regelmaat op het lcd scherm en de aandrang werd steeds sterker om aan dit bevel gehoor te geven, omdat dit de enige optie leek om iets te veranderen aan zijn benarde situatie….