Hoofdstuk

Eén paar ogen achter een donkere zonnebril keek haar aan. Alles was zwart aan de man. Zijn haar, zijn auto, zijn bril, zijn overhemd. Een kraai, een aaseter. Wat deed ze hier op het meest winderige stuk van de pier?
‘Kom, Sanne, stap snel in. Ik neem je mee. Ik wil je wat laten zien.’
De warmte van zijn stem verraste haar en toen ze zijn glimlach zag begonnen haar benen als automatisch te bewegen. De deur aan de passagierskant ging open en ze keek het luxe interieur van de auto in. Het zachte leer voelde koel aan haar billen. Hij keek hoe ze haar autogordel om deed.
‘Zit je goed? Dan gaan we.’
Met brullende motor reed hij gehaast naar de boot en sloot aan in de rij.
‘Twintig minuutjes, dan zijn we aan de overkant. Daarna nog iets meer dan een half uurtje rijden. We redden het allemaal makkelijk en ik zorg dat je op tijd terug bent op het eiland zodat je de kinderen uit school kan halen.’
‘Je hebt er over nagedacht?’
‘Ja. Ik doe niets ondoordacht, Sanne.’
Sanne keek zwijgend vooruit hoe de stroom auto’s de laadklep opreden. Kadoenk, kadoenk. Kadoenk, kadoenk. Het vertrouwde geluid van het laden van de auto’s overstemde het bonken van haar hart.
‘Je bent zenuwachtig, hè?’
Sanne knikte. Ze slikte een paar keer.
‘Hoe heet je eigenlijk?’
Ze zag het wit van zijn tanden opflitsen. Hij grijnsde.
‘Noem me maar Apollo.’
Sanne schoot in de lach. De God van de kunst, van schoonheid, van superioriteit. Hij had zijn schuilnaam niet beter kunnen kiezen.
‘Vooruit dan maar… Waar breng je me heen?’
‘We gaan naar het museum in Bergen, daar wil ik je een stuk laten zien. We blijven tijdens de overtocht wel in de auto. Niemand kan naar binnen kijken. Als je achter mijn stoel kijkt, daar staat een tas. Ik heb koffie en muffins.’
‘Een auto-picknick? Je bent een wonderlijke man.’
‘Ik wil goed voor je zorgen, Sanne. Weet dat, voel dat.’

In een half uur tijd veranderde het landschap. Van grijs naar groen. Van het kale en winderige Den Helder, via de N9 waar met windmolens gestrooid leek te zijn naar het mondaine Bergen met het vele lommerrijke groen en de chique villa’s. Apollo stuurde zijn Audi de bocht om en vond al snel een plekje op het rustige parkeerterrein, opende het autoportier voor Sanne en bood haar zijn arm aan. Het donkere blauw van haar spijkerbroek was de enige kleur in hun gezamenlijke ensemble.
Het strakke museum stond in schril contrast met de oude villa van het oorspronkelijke Kranenburgh.
‘Ik krijg toch altijd een beetje een crematorium gevoel als ik hier ben’, zei Sanne. ‘Het lijkt zelfs alsof we onze kleding hebben aangepast.’
‘Maak je geen zorgen. Die associatie zal je na vandaag niet meer hebben.’
Met haar arm in de zijne geklemd, troonde hij haar mee naar de bovenzaal van het museum.
Zwijgend liepen ze langs foto’s, polaroids. Levenskunst, maar Sanne haar oog werd vooral getrokken door de kleurige doeken van de expressionisten van Hollandse bodem. Het gewone leven met een filter. Ze stond stil voor een doek van Leo Gestel. Apollo stond achter haar en ze kon de warmte van zijn borstkas tegen haar rug voelen. Een vleugje van zijn kruidige aftershave bereikte haar neus.
‘De organische vormen zijn bijna erotisch, vind je niet?’
De warmte van zijn adem streelde haar oor. Sanne knikte. Haar keel zat inmiddels dicht. Hij was zo in haar nabijheid, rook zo lekker en in dit kille museum verwarmde zijn lichaam haar. Ze rilde even.
‘Heb je het koud?’
Hij pakte haar bovenarmen en wreef ze zachtjes warm.
‘Zo beter?’
Weer zijn adem langs haar oor. Sanne zuchtte hoorbaar. Zijn handen gleden van haar armen, onder haar truitje en vonden de weg naar haar beha die hij opende. Het gewicht van haar borsten lag in zijn handen. Toen zijn vingers zachtjes haar tepels rolden en erin knepen, kreunde Sanne. Geschrokken van haar eigen reactie keek ze gespannen rond in het museum.
‘Niemand die op ons let, geen zorgen’, fluisterde hij in haar oor.
Bij het volgende schilderij, een somber zwart en wit stilleven dat in verte iets van een vaas met bloemen weg had, trok Apollo haar in zijn armen en zoende haar hard op haar mond. Sannes lichaam reageerde direct. Ze voelde zich nat worden en hijgde van wellust. Even stak de twijfel de kop op. Getrouwde moeder van twee kinderen staat als een puber te zoenen midden in een museum, maar ze schudde de gedachte snel uit haar hoofd. Hoe lang was het geleden dat ze zo was gezoend. Haar hand waren bezig zijn overhemd uit zijn broek te trekken. Ze kon niet wachten, ze wilde zijn huid voelen, zijn geur ruiken.

Voetstappen uit de naastgelegen zaal kwamen dichterbij en Apollo pakte haar hand en trok haar mee. Ze moest bijna hollen om zijn grote stappen bij te houden. Voor een witte deur van het gehandicaptentoilet hield hij stil.
‘Wil je verder?’
‘Hier op het toilet?’
‘Ja, ik weet het. We zijn twee nette mensen, volwassenen. Dit is ordinair, maar ik kan niet wachten. Ik wil je neuken, Sanne. Nu.’ Zijn donkere ogen boorden zich in de hare. Als ogen konden smeken dan was dit het.
‘Ja, kom.’
‘Sanne, je moet me geloven. Dit was niet mijn bedoeling, maar je bent zo geil, zo lekker. Ik moet je hebben.’
Hij drukte haar tegen de koele, witte tegels. Trok haar coltrui over hoofd en legde deze in de wasbak. Haar beha verdween erachteraan. Sanne schopte haar laarsjes uit, ritste haar broek los en trok die uit. In haar slip stond ze wat schutterig voor hem. Niet meer het strakke jonge meisjeslichaam van toen, maar een gewoon moederlichaam. Onzeker legde ze haar handen over haar buik.
‘Je bent nog mooier dan ik me kon herinneren.’
Apollo ritste zijn broek los. Zijn pik stond stijf vooruit en zijn eikel glom van het vocht. Hij trok Sanne naar zich toe. Zijn tong diep in haar mond. Zijn ene hand tussen haar benen, zoekend naar haar clitoris, zijn andere hand in haar haren.
Sanne drukte haar bekken naar zijn hand toe. Ze wilde zijn vingers in zich voelen. Toen greep hij haar haren stevig beet en trok haar naar achteren.
‘Je gaat me eerste pijpen, Sanne.’

Apollo dwong Sanne op haar knieën en duwde met kracht zijn pik tot achter in haar keel. Sanne wilde zich in een reflex terugtrekken. De tranen schoten haar in de ogen.
‘Rustig blijven, door je neus ademen.’
Met zijn hand in haar haren bepaalde hij het tempo. Hij hijgde, duwde zijn pik steeds verder haar keel in. Sanne zette zich schrap voor een ontlading, maar toen stopte hij. Hij pakte haar hand en hielp haar opstaan.
Weer die donkere ogen die de hare zochten. Zijn handen die haar borsten omklemden.
‘Als ik je heb geneukt, Sanne, dan ben je van mij. Van niemand anders. Ook niet van je eigen man. Hoor je wat ik zeg?’
Sanne knikte, maar ze hoorde het maar half. Ze was geil en wilde die pik die ze net in haar mond had gehad, in haar kut voelen. Hij moest haar neuken totdat het pijn deed. Ze wilde van die geiligheid af. Ze wilde klaarkomen.
‘Sanne, wat zei Ik?’
Zijn stem klonk bars.
‘Ja, neuk me. Ik ben van jou.’
Hij streelde haar verwarde haren uit haar gezicht en zoende haar opnieuw. Toen tilde hij haar op, zijn handen onder haar billen en klemde haar tussen zichzelf en de muur.
‘Je wordt van mij. Alleen van mij.’
En toen drukte hij zijn pik in haar.