Hoofdstuk

Met gebogen hoofd verlaat Alex de lift. Iedere stap die ze zet voelt ze in elk plekje van haar lijf. Haar borsten, spieren, haar kutje, zelfs haar kontje. Schichtig kijkt ze rond. Norman is er nog niet. Donna wel. Ze staat in het kleine keukentje. Haar ogen lichten op als ze Alex ziet en haar wenkt. Alex is er blij om. Ze is ook blij dat Norman er niet is. ‘Waar is iedereen?’
‘Schoolvakantie’s, veel hebben vrij genomen. Kom hier lekker ding.’
Alex laat zich zoenen en strelen, Nu kan het. Geen collega’s die er iets van zouden kunnen vinden. Geen directeur die ze op het matje roept. Geen Norman die zich erin zou kunnen mengen.
‘Kom je vanavond naar me toe, ik heb geile foto’s.’ Donna fluistert en Alex knikt. Ja, ze wil weer naar Donna. Het liefst gaat ze elke avond. ‘Komt Norman ook?’
‘Nee zeg, wil je dat? Heb je niet genoeg aan mij?’
Alex knikt en zucht opgelucht. Ze heeft meer dan genoeg aan Donna. Donna glimlacht. ‘Goed zo, als je vanmiddag beneden op me wacht, mag je ook gelijk met me mee.’
Verheugd kijkt het meisje haar aan en Donna zoent haar nog een keer. Ze heeft zo weinig nodig. Zo weinig om gelukkig te zijn, om geil te zijn. Zo weinig om te doen wat Donna zegt.

Het was geil te zien hoe Norman zijn harde begeerte in het zachte, bleke vlees van het meisje had gestort. Zelfs de schrik in Alex’ ogen was geil. Donna stelde haar gerust, streelde haar en trok haar benen uit elkaar om Norman toegang te geven. Alex’ ogen lieten haar geen moment los. Zonder woorden stond ze toe dat Donna haar aan Norman gaf. Het was vreselijk heet en hitsig. Ook toen Norman zich stotend in haar eigen vlees stortte. Zijn bewegingen en de mond van Alex, haar handen strelend, haar ogen. Die grote, vragende ogen. Alleen Norman was niet genoeg geweest. Misschien opwindend voor een keertje, meer niet. Dat Alex er ook was, bracht Donna in alle staten van genot ‘Het zijn geile foto’s, vooral die van ons drieën, jij tussen ons in.’
Ze knijpt Alex even in haar borsten. Het meisje krijgt een kleur. Nog steeds verlegen, maar dat krijgt ze er wel uit. Verlegen past niet bij Donna.

Ze neemt afstand van Alex als ze de lift hoort. De deuren schuiven open. Aart van Tours passeert de keuken, hij knikt vriendelijk. ‘Goedemorgen.’
Alex wacht tot hij uit het zicht is. ‘Komt Norman vandaag nog?’
‘Volgens mij niet. Wat wil je met Norman? Ben je liever met hem?’ Donna kijkt Alex beledigd aan.
‘Nee, juist fijn dat hij er niet is, ik ben liever met jou.’
‘Dat is je geraden.’ Donna lacht. ‘Vanmiddag, als het even lukt wil ik vroeg naar huis, dus als je ook opschiet.’
Alex knikt. Aan haar zal het niet liggen. Haar opdrachten zijn af, het werk dat Norman haar heeft gegeven ook. ‘Ik kan je wel helpen, als je wilt?’
‘Graag! Ik word doodmoe van al die nieuwe regels en deadlines. Ik kom amper aan de leuke opdrachten toe.’
‘Laat maar zien wat je nog moet, leg het maar klaar, ik moet nog even naar mijnheer van Tours.’
‘Jemig, noem hem toch gewoon Aart.’
Alex haalt haar schouders op. Ze vindt het niet erg, en hij is de directeur. Ze vindt het prettig dat het verschil zo duidelijk is, nu helemaal. ‘Het maakt mij niet uit. Ik kom je zo helpen goed? Kunnen we allebei vroeg naar huis.’
Alex draait zich om en vlucht naar het toilet, waar ze zich opsluit. Ze was verbijsterd toen Donna terugkwam met Norman en geschokt toen hij zich zonder iets te zeggen op haar wierp. Zijn harde handen op haar huid, in haar. Alles van hem in haar. Donna’s vleiende woorden kalmeerde haar en ze hield zich voor dat ze het voor haar deed. Voor Donna. Nog walgt ze van alles wat hij met haar deed. Nog meer walgt ze van alles wat hij met Donna deed. Norman bepaalde de hele nacht, alle controle lag in zijn handen en het maakt haar woest. Woede is prettiger dan walging. Hierdoor kon ze zijn lijf verdragen en het filterde de pijn toen ze zag dat Donna net zo hard, misschien nog wel harder, genoot.

Het is niet hoe Alex het wil. Ze vindt het opwindend als Donna geniet, maar zij wil bepalen wanneer en door wie. Als Donna graag anderen wil betrekken bij hun spel, dan vindt ze dat prima, maar nooit meer zoals de afgelopen keer, en nooit meer met Norman. Ze heeft genoeg van hem gezien, hier op het werk en die nacht, om te weten dat hij een vies, pervers mannetje met hele vreemde ideeën is. Hij hoeft niet te denken dat Donna voor één van die ideeën te vinden is. Niet met hem en zeker niet voor hem. Hij heeft voor het laatst plezier aan Donna beleefd.

Ze recht haar schouders, wast haar handen en loopt met grote stappen naar het kantoor van de directeur, vastbesloten. Ze was al vastbesloten en door de woorden van Donna weet ze nu ook dat zij het niet erg zal vinden. Norman is niet belangrijk voor haar en dat is maar goed ook. Donna is van haar. Wat er die nacht gebeurt is, blijft bij die ene nacht. Even haalt ze diep adem, dan klopt ze op de deur van het kantoor van mijnheer van Tours. ‘Ik hoop niet dat ik stoor, maar heeft u even?’