Hoofdstuk

Donna zit aan een tafeltje met haar gezicht naar de ingang van het café. Haar hart is lichter. Ze zag twijfel bij Janneke en die twijfel geeft ruimte. Ze kan er mee spelen. Janneke zal inzien dat ze voorbarig was.

Het is druk in de Korenbloem. Om haar heen zijn prettige geluiden. Stemmen, muziek. Wanneer de deuren van het cafe open gaan, waait de frisse buitenlucht naar binnen. Elke keer maakt haar hart een klein sprongetje en verwacht ze Janneke te zien. Ze had met haar mee moeten gaan. Waarom uitstellen wat toch wel gaat gebeuren?
Ze kijkt om zich heen en bestelt vast een glas wijn. Donna vindt het niet vervelend om hier alleen te zitten. Uiteindelijk heeft ze altijd wel aanspraak en als ze zou willen, altijd wel iemand om bij aan te sluiten. Mee te kletsen, te dansen, mee naar huis te nemen. Ze knikt naar de man achter de bar. Hij beantwoordt het gebaar met een scheef lachje. Donna kijkt weg. De bewondering is prettig, maar vanavond niet.

Twee heren aan de bar laten een glas wijn bij haar bezorgen. Donna slaat het af. Als ze het aanneemt schept het verwachtingen. Ze is niemand iets verschuldigd, maar nu wil ze geen enkele verwachting scheppen. Dat leidt tot misverstanden, vooral in de ogen van Janneke.

Terwijl ze de klok in de gaten houdt, observeert ze de andere mensen in het café. De jonge vrouwen aan de bar, een groepje van drie, giechelen een beetje koket. Ze proberen indruk te maken. Op elkaar en de mensen om hen heen. De mannen die haar een glas aanboden, kijken zoekend om zich heen. Gescheiden, vrijgezel. De jonge vrouwen zijn te jong. Aan een tafeltje bij het raam zit een stel. Donna vraagt zich af hoe lang ze al een stel zijn. Hij praat met een glimlach. Zij luistert, haar ogen schieten regelmatig weg. Af en toe krijgt ze een kleur. Ze praat snel, lacht veel. Vast een eerste date, veel waarschijnlijker het voorspel van een one-night-stand.
Langzaam gaan de wijzers van de klok richting kwart over negen. Waar blijft Janneke?

Donna zet haar telefoon aan. Berichten van Norman, twee gemiste oproepen van Alex, een mailtje van Janneke;

Donna,

Ik heb er nog eens over nagedacht, en toch maar niet. Ik heb geen behoefte nog met je te praten. Ik heb ook geen behoefte je nog eens te zien. Ik weet dat je me niet gelooft en dat je denkt dat ik het niet meen. Ik meen het wel. Ik wil niet dat je nog contact met me zoekt, op geen enkele manier. Ik wens je al het beste, maar tussen jou en mij is het voorbij.

Janneke

Een ijzig gevoel gaat door haar borst, gevolgd door een boze hitte. Donna houdt er niet van als mensen haar aan het lijntje houden. Haar eerst laten denken dat ze er voor open staat en haar vervolgens laten zitten. Wat denkt ze wel! Janneke kent Donna. Ze weet dat Donna zich niet laat beperken en ze laat zich al helemaal niet vertellen wat ze wel en niet kan doen!

Ze belt en krijgt meteen de voicemail. De berichten die ze stuurt komen onbezorgd terug en ook via Social Media kan ze haar niet meer vinden. Haar woede kolkt. Niemand negeert haar, niemand laat haar zitten.
Donna snuift hooghartig. Ze heeft haar niet nodig, er zijn genoeg mensen die wel op haar zitten te wachten en waar ze het veel leuker mee kan hebben ook. Janneke hoeft niet te denken dat zij specialer is dan wie dan ook. Donna hoeft maar met haar vingers te knippen. Ze pakt haar glas wijn, staat op en gaat naast de twee heren aan de bar zitten. Verleidelijk strijkt ze een lok haar uit haar gezicht. De ogen van beide heren lichten op. Ze zal Janneke laten zien hoe makkelijk het is en dat ze heel goed zonder haar kan.

Ze kiest het nummer van Alex. Het meisje neemt meteen op en Donna glimlacht. ‘Ik ben klaar, hoe snel kun je in de korenbloem zijn?’
Alex zegt dat ze meteen komt. Snel tikt ze een berichtje naar Norman. Ze draait zich om naar de mannen en lacht nog een keer. Samen met deze heren kan ze Alex opwarmen en haar helemaal gek van verlangen maken. Norman kan er maar beter helemaal klaar voor zijn.