Hoofdstuk

Sanne had een heerlijke dag. De zon scheen, de kinderen waren vrolijk en voor het eerst in weken was ze weer in het schuurtje geweest en daadwerkelijk aan de slag gegaan met haar plan. Het grillig gevormde wrakhout dat ze al tijden verzamelde, vormde de basis voor haar nieuwe stuk. Een behoorlijk omvangrijk werk. Ze wist nu al dat ze het in delen moest gaan bouwen. Pas bij de uiteindelijke plaatsing zou het kunstwerk in zijn volle omvang duidelijk worden. Ze had talloze schetsen gemaakt van het werk. Het was een vreemde contradictie, het vaak zo kronkelige hout tegenover de precisie van de plek van elk boorgat, van elke schroef, van elke spijker. Ze kon niets aan het toeval overlaten. Een millimeter te veel naar links of naar rechts zou de constructie instabiel maken.
Zo wispelturig en onberekenbaar als de natuur was, zo nauwgezet moest zij werken als kunstenaar. De tegenstelling daagde haar uit. Elke houtje jarenlang gevijld en geslepen door water en zand, gerangschikt in een geordend geheel. Het werd de basisgedachte achter haar kunstwerk. Kon je de natuur naar je eigen hand zetten? Kon je iets dat synoniem stond aan autonomie en onafhankelijkheid diezelfde vrijheid ontnemen? Kon je door gereedschap te gebruiken, vrijheid dwingen om in een mooier geheel plaats te nemen?
Was zij ook niet gedwongen geweest haar vrijheid in te leveren om met Arend een mooier geheel te vormen? Was haar vrijheid echt weg of had zij deze zelfstandig ingeleverd? Tijdelijk misschien totdat de kinderen groot waren?

Sanne vergeleek haar eigen leven met het kunstwerk dat zich lastig liet vormen. De weerbarstigheid van het hout ontroerde haar. Het wilde niet meegeven, wilde zich niet laten dwingen in de ordening die zij voor ogen had. Was zij zichzelf aan het dwingen in een leven dat ze niet wilde? Of was ze met goed gereedschap ook te dwingen tot een plek in de ordening die Arend voor ogen had? Welke boor, welke schroevendraaier, welke hamer zou er nodig zijn om haar in het gelid te dwingen?
De wekker van haar mobiele telefoon ging. Sanne kende zichzelf. Als ze aan het werk was kon ze zo volledig opgaan in haar bezigheden dat ze de tijd vergat. Door de zoemer van haar mobieltje liet ze alles uit haar handen vallen. Pleun en Jelte moesten worden opgehaald van school. Ze veegde het zaagsel van haar overall en maakte met een doekje haar gezicht schoon. Zo moest het maar. Ze keek tevreden naar het werk dat ze vandaag had verricht, maakte foto’s van de nu nog kleine houten constructie en zette deze vlak voor de grote werkbank.

‘Mam, heb je geknutseld?’
Sanne knuffelde Jelte die zo lekker naar kind en buiten rook.
‘Ja, dat was heel fijn, maar ik ben nog lang niet klaar.’
‘Mam, wat ben je vrolijk en wat zie je er gek uit.’
Sanne keek naar beneden naar haar overall.
‘Dit is toch niet gek, dit is precies goed voor de kinderboerderij!’
Juichend liepen ze voor haar uit. Het strand en de kinderboerderij waren de beste uitjes. Sanne stopte onderweg bij een supermarkt, haalde wat te drinken en een paar gezonde repen, die nog prima pasten in de grote zakken van haar blauwe overall.

De zon scheen weldadig op haar gezicht. Nu er genoeg koeien en schapen waren geaaid, vermaakten de kinderen zich in de naastgelegen speeltuin. Af en toe kwamen ze langs voor wat limonade en een koek. Sanne pakte haar telefoon. Het zien van het rode bolletje bij het blauwe icoontje met het witte envelopje deed haar hart sneller kloppen. Er kwam nooit meer e-mail binnen bij Sansea, het moest wel van hèm zijn.
Hij had zijn e-mail geanonimiseerd, amen ad outlook.com. Het woord dat gelovigen ook gebruiken in hun gebed. Het bevreemdde haar in eerste instantie. ‘Het zij zo’. Geen twijfel mogelijk. Amen. Maar nu ze hem beter leerde kennen vond ze die stelligheid bij hem passen. Hij benaderde haar met een enorme trefzekerheid, maar liet weinig van zichzelf zien. Des te belangstellender was hij naar haar.
Elke dag stuurden ze berichtjes naar elkaar. Hij vertelde over zijn dag, over zijn collega’s en hun gedragingen, maar echt persoonlijk werd het niet. Het ging vooral over kunst en muziek. Wat hij mooi vond en waar hij van genoot. Hij stuurde afbeeldingen van werken van Dali, Miro, Monet, een bombardement van schoonheid in haar mailbox. Maar ook erotische kunst, pentekeningen, schilderijen. Van oude meesters als Rubens, prikkelende bijbelse taferelen, maar ook erotische Japanse kunst. Hij wilde weten welke gevoelens de werken bij haar teweeg brachten en welke ze opwindend vond. Dit keer kreeg ze een schilderij van Edward Hopper, Morning Sun. Hoe kleurrijk het werk ook was, de eenzaamheid en kilheid droop er vanaf. Hoe langer Sanne naar het beeld keek, hoe meer het haar afstootte. De scene kwam te dichtbij. Ze drukte het plaatje weg en net op dat moment kwamen de kinderen aanhollen. Ze stormden op haar af en gingen naast haar zitten.
‘Mam, krijgen we ook ijs?’
Sanne slikte. Haar keel deed pijn.
‘IJs, zal ik halen?’ Pleun porde tegen haar arm, maar toen Sanne niet direct reageerde keek ze haar moeder aan.
‘Wat is er, waarom kijk je zo verdrietig?’
Sanne probeerde te glimlachen.
‘Niks, lieverd. Kom, we gaan naar de ijssalon in het dorp. Dan nemen we een ijsje in een glaasje. Zo’n hele echte.

A… Sanne had al een paar keer gevraagd wat zijn naam was, maar ze kreeg niet het gewenste antwoord.
‘A is voor nu voldoende’, had hij geschreven. Arend was om negen uur al naar boven gegaan. Hij was doodmoe geweest na een drukke dag. Sanne had A geen bericht meer teruggestuurd. Morning Sun had haar van haar stuk gebracht. Ze had zich nog meer alleen gevoeld dan anders, ondanks de komst van de spannende, onbekende man in haar leven. Ze opende haar mailbox en daar stond een nieuw bericht in.
‘What’s up? Ik heb niks meer van je gehoord?’
Opeens stond Sanne in dubio. Wat moest ze met hem? Hij had haar vanmiddag verdrietig gemaakt met een stom schilderij. Waarom had ze zich zo laten raken door hem? Daarnaast, waar ze zich steeds meer aan ergerde, hij liet zichzelf amper zien en zat alleen maar bij haar te vissen. Naar haar leven, naar haar gevoelens. Wat had ze zichzelf in haar hoofd gehaald? Dat ze een muze had, een bewonderaar?
‘Hé A, ik heb nog eens nagedacht. Zullen we stoppen? Je wil van alles van mij weten, maar geeft niks terug. Zo werkt het niet voor mij.’
Ze drukte snel op ‘send’ voordat ze zich zou bedenken. Ze wist nu al dat ze de aandacht zou gaan missen, zelfs na die paar dagen dat ze nu contact hadden. Binnen twee minuten zag ze een nieuwe mail verschijnen.
‘Nee, Sanne, sorry. We gaan zeker niet stoppen. Ik weet niet waar deze omslag vandaan komt, maar zo gaan we dit niet doen. Ik kom morgen naar je toe. Kom naar de boot. Ik zie je daar om half tien nadat je de kinderen naar school hebt gebracht.’
Sanne keek met bonkend hart naar het bericht. Geen overleg, geen vraag, maar gewoon een mededeling.
Verdomme, wat moest ze nu doen? Ze appte Emma.
‘Hij is morgen om half tien op Texel. Hij wil me zien, nadat ik deze hele shitzooi achter me wilde laten.’
‘Ik dacht dat hij je zo gelukkig maakte? Dat je door hem nieuwe energie kreeg?’
‘Ja, maar vanmiddag maakte hij me bijna aan het huilen bij een schilderij van Hopper.’
‘Plaatje te confronterend? Dan mag je zeker met jezelf aan de slag, San!’
‘Jij helpt ook niet!’
‘Juist wel! Trek een leuke onderbroek aan!’

Sanne duwde de kinderen in haar oude Range Rover. Ze had haar netste spijkerbroek aan, korte zwarte laarsjes en een zwart coltruitje met korte mouwen. Ze had haar halflange blonde haar opgestoken en lange goudkleurige oorbellen in. Wat mascara, wat lippenstift en een vleugje parfum. Zo moest het maar. Toen ze vanmorgen voor haar kledingkast stond had ze hevig getwijfeld over haar kleding. Een jurk, een broek. Was een jurk niet te frivool, te veel een vrouw op de versiertoer? Ze was als de dood bekenden tegen te komen. Het moest iets zakelijks kunnen zijn, maar nu het moment dat ze A zou ontmoeten naderde, had ze spijt van haar keuze. Had ze niet toch een jurk kunnen doen?
Ze baalde van zichzelf, ze was gewoon zenuwachtig. Ze had Pleun en Jelte een snelle kus gegeven en ze helpen oversteken naar school. Dan maar een keer niet de klas in. Brommend en puffend had de Rover haar naar de boot gebracht waar ze vijf minuten voor aankomst arriveerde. De boot was bezig met aanmeren.
Toen de boegdeur openging en de auto’s van de boot reden zag Sanne een zwarte Audi haar kant op komen en parkeerde achter haar auto. Ze had verwacht dat de bestuurder uit de auto zou stappen, maar er gebeurde niets. De zon scheen door de voorruit en de weerspiegeling verhinderde Sanne dat ze naar binnen kon kijken. Ze bleef bij de portier van haar eigen wagen staan, keek af en toe naar de auto, maar er gebeurde niks. De boot was inmiddels leeg en de vetrekkende auto’s waren bezig de boot op te rijden. De donkere kleur van de Audi weerhield Sanne ervan om ernaar toe te lopen, een zwart racemonster. Ze had hier geen zin in. Haar hand greep de portier van haar eigen wagen en net toen ze deze wilde openen, zoefde het geblindeerde zijraam van de Audi open.