Hoofdstuk

Geschokt kijkt Donna naar het kapotte beeld op de grond. De snee in haar hand voelt ze niet, de omgevallen plant ziet ze niet. Op haar knieën zit ze voor het grote raam. Ze raapt de stukken op en de tranen branden in haar ogen. Norman is ze vergeten. Hij kijkt op haar neer en trekt zijn broek aan. ‘Het is laat, ik ga er vandoor. Laat me weten hoe het met Alex staat.’
Donna knikt wezenloos en Norman twijfelt. Als hij nu zonder iets te zeggen vertrekt, besluit Donna misschien om alles af te blazen. ‘Gaat het?’
Ze schudt haar hoofd en hij draait met zijn ogen. Zuchtend laat hij zich op de bank vallen. ‘Laat me raden, je hebt spijt.’
Haar stem klinkt benepen. ‘Ik heb dat beeld van Janneke gekregen.’
Norman kijkt naar de stukken in haar hand. Ze had het beeld opgepakt en er een sleutel onder vandaan gehaald. Het was een vrouwenhoofd met borsten. Hij weet nog dat hij dacht dat het op Donna leek. Veel haar en grote tieten. Hij dacht dat het massief was. ‘Janneke stond toch op een laag pitje?’

Donna begint te huilen en veegt driftig haar tranen weg. Ze wil niet dat Norman haar zo ziet. Ze is niet zwak. Ze raapt alle stukken op en legt ze op het bureau. ‘Janneke is mijn vriendin. Dat blijft.’
Norman wrijft langs zijn ogen. Hij wil naar huis en naar bed. Dit met Donna is geil en dat gevoel wil hij vasthouden. Hij wil niet dat het verdwijnt door drama van spijt en gejammer over een vrouw die de enige echte voor haar is. ‘Waarom staat ze op een laag pitje dan?’
‘Waarom staat Zoë op een laag pitje?’
Norman lacht om haar betraande gezicht en zegt wat ze wil horen. ‘Janneke komt wel weer terug. Wat is er met dat beeld?’
‘Dat is Freya, een Noorse godin.’
Hij knikt en doet of het hem interesseert. De naam heeft hij eerder gehoord. Donna haalt haar neus op. ‘Ik kende haar toen een paar maanden. Ze zei dat het haar aan mij deed denken. Freya is de godin van de liefde en de vruchtbaarheid.’ Ze rommelt in haar bureau. ‘Er zat een kaartje bij … ja, hier heb ik het.’
Donna leest voor. ‘Freya, Godin van de vruchtbaarheid en de liefde. Mooi, machtig en een vechtersbaas. Dochter van de god van de zee, de wind en het vuur. Volgens de Germanen de mooiste van alle godinnen. Mooi zoals je voor mij bent, vurig zoals ik hoop dat je altijd zal blijven.’
Weer huilt ze. Norman gaapt. ‘En als ik het me goed herinner was ze ook de godin van de wellust en erg bezitterig. Dat heeft Janneke dan vast ook in je gezien.’
Donna kijkt hem boos aan, hij grinnikt. ‘Als ik het goed heb, gaat ook het verhaal dat Freya haar zinnen had gezet op een kostbaar halssnoer dat haar nog mooier zou maken. Dat halssnoer was in het bezit van vier afzichtelijke dwergen. Ze wilden het haar geven, maar alleen als ze met alle vier het bed zou delen, wat ze ook gedaan heeft … om het maar even in perspectief te zetten.’
‘Je bent walgelijk Norman.’

Hij staat op. Donna is geen teer poppetje en kan heel goed voor zichzelf zorgen. Dit mag ze zelf uitzoeken. Hij gaat naar bed. ‘Ik zie je morgen, succes met Janneke en vergeet Alex niet.’
Donna reageert niet en schudt geïrriteerd haar hoofd. Ze begint harder te huilen als ze weer naar het kapotte beeld kijkt. Janneke is altijd teruggekomen, maar nu het beeld stuk is, heeft ze het idiote idee dat ze voor het laatst weg is gegaan en niet meer terugkomt. Met een naar gevoel in haar borst belt ze haar mobiel. Het kan haar niet schelen dat het midden in de nacht is. Ze krijgt de Voice-mail, spreekt niets in. Morgen zal ze haar bellen. Ze heeft haar nodig. Dat zal ze haar vertellen. Alles zal goed komen.