Hoofdstuk

Thuis belt Donna Janneke. Ze heeft geen zin om vanavond alleen te zijn, maar ze heeft ook geen zin in Alex. Alex is een kind. Een warm, zacht en lekker kind. Vannacht was dat geil, maar nu heeft Donna behoefte aan Janneke. Zij weet altijd de juiste dingen te zeggen. De telefoon van Janneke gaat over tot hij op de voicemail springt. Ze probeert het nog een keer en tikt dan een berichtje. ‘Vanavond, bij mij. Ik haal wijn en hapjes. Tot straks!’
In haar doka ontwikkelt ze de foto’s van vannacht. Langzaam verschijnen de afbeeldingen. Het volle lichaam van Alex. De kleur op haar wangen, de verlegen ogen, de volle mond. Weer ziet Donna waarom Alex haar zo prikkelt. Haar ogen zijn vol adoratie. Alleen die blik is al genoeg om haar vochtig te doen worden. Ze zal er een paar aan Janneke laten zien. Die van het dansen. De andere laat ze drogen en bergt ze op in haar bureau. Het sleuteltje van de de la legt ze terug onder het beeld van Freya dat Janneke haar gaf. Nu ze weet dat ze haar vanavond ziet, is ze al rustiger. Onder de douche denkt ze aan Alex en ze speelt met zichzelf zonder klaar te komen. Met een licht hart haalt ze wijn en tapas. Ze dekt de tafel, steekt de kaarsen aan en neemt vast een glas. Op blote voeten danst ze door de kamer. Die memo kwam gewoon op een verkeerd moment. Donna heeft er een hekel aan als een prettige roes te vroeg onderbroken wordt.

Janneke belt aan en verbaasd doet Donna open. ‘Je sleutel vergeten?’
Janneke knikt, beantwoordt afwezig Donna’s zoen en loopt door naar het slaapdeel. Donna volgt haar. ‘Het eten staat in de keuken hoor, of wil je gelijk naar bed?’
Donna wil haar aanhalen. Ze blijft in de beweging hangen als Janneke de kledingkast openschuift, er een grote weekendtas uit trekt en de weinige kleding die ze bij Donna bewaart op het bed gooit. ‘Wat doe je?’
Janneke geeft geen antwoord en verdwijnt in de badkamer. Ze komt terug met een toilettas vol spullen en propt hem in de tas. Zonder iets te zeggen loopt ze naar de woonkamer waar ze een aantal boeken uit de kast haalt. Donna volgt haar verbaasd en houdt haar tegen als ze de boeken ook in de weekendtas stopt, samen met de kleren. ‘Ga je nog iets zeggen?’
Janneke ritst de tas dicht, zet hem bij de voordeur en gaat aan de gedekte tafel zitten. Donna ploft op de bank. ‘Ik wacht …’
Tergend langzaam schenkt Janneke een glas wijn in. Ze neemt een grote slok en zucht. ‘Ik heb één vraag voor je.’
Donna knikt en kijkt haar nieuwsgierig aan.
‘Wie was dat meisje, gisteren bij het dansen?’
Onderzoekend kijkt Janneke naar Donna’s gezicht. Ze schrikt niet en geeft vlot antwoord. ‘Alex, onze nieuwe stagiaire. Ik heb je over haar verteld.’
Janneke knikt. De overenthousiaste stagiaire met de map met foto’s. ‘Je hebt haar mee naar huis genomen. En zeg niet dat het niet zo is. Ik heb jullie gezien.’
‘Ja, dat weet ik.’
Verrast kijkt Janneke haar aan. ‘Dat weet je?’
‘Ja, ik zag jou ook, je stond bij de uitgang.’
‘En je geeft toe dat ze met je mee naar huis is gegaan?’
‘Ja.’
‘Ben je met haar naar bed geweest?’
‘Ja.’
Er gaat een steek door Janneke’s borst. ‘Dan ben ik hier klaar. Ik ben blij dat je in elk geval eerlijk tegen me bent.’
Donna zucht. ‘Ik ben altijd eerlijk tegen je.’
‘Had je het me verteld als ik het niet had gevraagd.’
‘Nee, waarom?’
‘Dan ben je dus niet altijd eerlijk. Het spijt me Donna, ik hoop dat je heel gelukkig wordt, maar ik kan dit niet.’
Donna pakt haar pols. ‘Wat kan je niet?’
Janneke trekt zich los. ‘Dit! Ik kan niet net doen of ik het niet erg vind dat ik niet de enige voor je ben. Ik wil je niet delen. Dat heb ik nooit gewild.’
Donna wil haar armen om Janneke heen slaan, maar ze loopt van haar weg. Donna zet haar handen in haar zij en kijkt haar aan. Voor een heel kort moment wil Janneke haar slaan. Al is het alleen maar om die zelfverzekerde blik van haar gezicht te vegen.
‘Je bent wel de enige voor me Janneke. Ik wil altijd weer naar jou toe. Alex stelt niets voor, dat gaat weer voorbij.’
‘Ja en dan komt er weer iemand anders en daarna weer iemand. Ik wil dat niet meer. Als je echt van me houdt, dan doe je dat niet. Dan ben ik altijd de enige. Niet alleen als jij je rot voelt of uitgespeeld bent.’
‘Als jij echt van mij houdt dan accepteer je me zoals ik ben.’
Janneke schudt haar hoofd. ‘Dat heb ik geprobeerd. Ik kan het niet.’
Ze pakt de tas en doet de deur open. ‘Het ga je goed Donna, dat hoop ik echt. En ik hoop dat je ooit iemand vindt waar je wel helemaal voor wil gaan.’
Donna neemt een slok van haar wijn, laat haar blik over de tafel glijden en stopt een gevulde olijf in haar mond. Janneke komt wel weer terug. Dat doet ze altijd, maar het is zonde van het eten en zonde van haar avond. Ze belt Alex.
‘Mijn afspraak gaat niet door. Hoe laat kun je hier zijn?’

Met een glimlach zet ze haar telefoon uit. Ze zal Janneke na het weekend bellen, dan zullen ze praten. Janneke kan nooit lang bij haar wegblijven.