Hoofdstuk

De zwarte map prijkt pontificaal op Donna’s bureau. Erachter zit Alex. Donna zucht hoorbaar. Alex springt op en kijkt haar wat onzeker aan. ‘Sorry, ik wil me niet opdringen, maar je had gezegd …’
Donna wuift met haar hand. ‘Ja, ja, ik weet het. Ik heb gezegd dat ik er naar zal kijken en als ik dat zeg dan doe ik dat ook.’
Alex wil zeggen dat ze het al twee keer heeft gezegd, maar besluit dat ze beter haar mond kan houden. Ze werkt hier nog maar net en tot nu toe is Donna de enige die haar niet behandelt als een totaal onwetend kind. Alex vindt haar mooi en is jaloers. Ze wenst dat ze er zelf ook zo uit kan zien. Mooie huid, mooi haar, mooie kleding en sieraden. Sierlijke handen met mooie nagels. Wat mistroostig kijkt ze naar haar eigen nagels. Niet mooi.

Donna vindt dat het meisje zich beter zou moeten kleden. Ze is niet slank, eerder stevig, met flinke rondingen bij haar buik, borsten en benen. Het lijkt haar niet te kunnen schelen. De broek zit strak om haar billen en haar buik puilt een beetje over de rand onder het net zo strakke shirt. Het laat weinig te raden over. Donna weet dat belofte schuld maakt, maar ze vindt het vervelend dat ze zo voor het blok wordt gezet. Ze start haar dag liever rustig. Janneke ook met haar eeuwige gezeur. Natuurlijk houdt ze van haar.
‘Als jij nou even een beker koffie voor me haalt, dan kijken we samen naar je foto’s, oké?’
In gedachten kijkt ze naar het wiegende achterwerk van Alex. Ja, eigenlijk is het meisje te dik, maar op de één of andere manier staat het haar. Als ze maar niet verwacht dat ze hier een gewoonte van gaat maken. Donna heeft wel wat beters te doen.

De kwaliteit van de foto’s verbaast haar. Ze zijn niet bijzonder goed, maar zeker niet slecht. Donna wijst op een kleurenfoto van een oudere vrouw die met haar voeten in ondiep water staat. ‘Welke filter heb je hier gebruikt?’
‘Een variabele grijsfilter, stand negen.’
Donna knikt. Zelf werkt ze liever met losse filters. Dat geeft een mooier effect. Het kost meer tijd, maar juist omdat ze dan beter moet kijken, worden haar foto’s mooier. ‘Digitaal?’
Alex knikt. ‘Altijd. Dan kan ik veel foto’s maken en weet ik zeker dat er mooie tussen zitten.’
Luie fotografie, vindt Donna. Zelf maakt ze liever analoge foto’s, daarbij moet je goed kijken. Het is juist het kijken dat fotografie zo bijzonder maakt. ‘Je hebt er wel oog voor.’
Alex straalt en Donna glimlacht. Zo’n klein complimentje. Het is gewoon jammer dat het meisje onder Norman’s verantwoordelijkheid valt. ‘Heb je misschien zin om vanavond met me mee te gaan? Ik ga dansen en maak dan vaak foto’s voor mijn eigen collectie. Ik wil je wel eens aan het werk zien.’
‘Ik heb met Ronnie afgesproken vanavond.’
Donna schuift de foto’s terug in de map en doet hem dicht. ‘Dan ga je naar Ronnie. Ik dacht dat het een leuke oefening zou zijn. Je komt bij Norman nou niet direct aan fotograferen toe, of wel? Maar graag of niet hoor. Kijk maar wat je doet.’

Alex voelt zich een beetje op haar vingers getikt en schudt gehaast haar hoofd. ‘Ik bel Ronnie wel. Lijkt me leuk. Gelijk uit het werk?’
Donna knikt. ‘Ja, eten we eerst een hapje in de stad en wie weet, misschien wil je zelf ook wel een dansje wagen.’
‘Gaan de meisjes dansen?’ Norman komt met zijn telefoon in zijn handen naar de twee vrouwen toegelopen. ‘Mag ik mee?’
Donna lacht een beetje hatelijk. ‘Alsof jij kan dansen met die knieën van je.’
‘Het zal jou nog verbazen wat ik allemaal met mijn knieën kan. Mag ik mijn stagiaire terug? Je houdt haar van het werk.’
Alex krijgt een kleur en pakt snel haar map met foto’s. ‘Sorry, we zijn net klaar.’
Donna kijkt Norman aan. ‘Haar foto’s zijn best goed. Zonde dat je haar al je rotklusjes op laat knappen.’
‘Daar zijn stagiaires toch voor?’
Met zijn handen in zijn zakken loopt hij weg. ‘Laat even weten waar jullie gaan dansen, misschien wil ik echt wel mee.’
Ze haalt haar schouders op. Dan gaat hij mee. Het kan haar niet schelen. Zolang hij haar maar met rust laat. Donna gaat achter haar bureau zitten en leest het berichtje van Janneke.
‘Vind je het leuk als ik vanavond ook naar de stad kom?’
Donna zucht. Nee, dat vindt ze niet leuk. Ze is gek op Janneke, maar ze moet ophouden met haar gezeur. Donna heeft ruimte nodig, krijgt ze die niet, dan stikt ze en dat weet Janneke heel goed.

‘Doe maar niet. Jij kunt helemaal niet dansen.’