Hoofdstuk

Ze blaast een lok haar uit haar gezicht en gaat met haar tong langs haar bovenlip. Het is warm. ‘Sorry hoor…’ Ze lacht naar haar tafelgenoot en staat op. ‘Even mijn jas uit, het is snikheet.’
Het meisje knikt en wenkt de ober. ‘Een koud drankje doen dan maar?’
Donna knikt. Ja, een lekker koud biertje op de eerste, warme voorjaarsdag. Geen betere manier om de werkdag mee af te sluiten.

Terwijl ze wachten op de drankjes pakt het meisje een zwarte map uit haar tas. Donna kijkt naar haar gezicht. Ze heeft sproetjes. Het staat haar lief. ‘Hoe ging je eerste dag?’
‘Ja, wel goed geloof ik. Wil je mijn foto’s nog zien?’
‘Straks… vertel eerst zelf iets over je foto’s en over jezelf natuurlijk.’
Het meisje kijkt haar met grote, stralende ogen aan. Donna lacht. Altijd leuk, nieuwe stagiaires. Die willen nog zo graag. Dat je naar ze luistert. Dat je naar ze kijkt vooral. Donna zag haar meteen toen ze binnenkwam en net als andere stagiaires loopt ze over van enthousiasme en onzekerheid. Donna vindt het prettig deze vaak jonge mensen een beetje wegwijs te maken en bij de hand te nemen. De overduidelijke bewondering op het gezicht van dit meisje vindt ze nog veel prettiger. Donna's werk is goed. Haar foto’s hebben misschien nog nooit grote prijzen gewonnen, maar ze kan er prima van leven.
Het meisje praat enthousiast. Haar plannen zijn groot, haar dromen nog groter. Jammer dat die over een paar jaar allemaal verdwenen zullen zijn. Er zijn maar weinig mensen die het echt in zich hebben een goede fotograaf te worden. De meeste blijven uiteindelijk hangen bij middelmatige plaatjes van pasgetrouwde stellen of schoolkinderen. Niet dat daar iets mis mee is, maar het is jammer van de dromen. Donna heeft nooit gedroomd. Doen wat ze goed kan en wat ze leuk vindt, meer heeft ze niet nodig en dit meisje…
Ze moet stoppen haar meisje te noemen. Vervelend dat ze haar naam niet meer weet. Het is de stagiaire van Norman. Hij kwam haar voorstellen tijdens de vergadering, daarna heeft Donna haar niet meer gezien. Tot ze vanmiddag samen in de lift stonden en ze haar complimenteerde met haar schoenen. Dat werkt altijd bij stagiaires.

‘…Ik was zo blij toen ik hoorde dat ik bij jullie stage mocht lopen…’
Donna onderbreekt haar. ‘Het is echt erg, maar ik ben je naam vergeten.’
‘Alexandra, maar ik word meestal Alex genoemd.’
‘Alex zal het zijn.’

Donna heft haar biertje en ziet met genoegen dat het meisje een kleur krijgt. Soms is het zo makkelijk. ‘Vertel verder.’
Donna luistert niet echt, net genoeg om af en toe te knikken of instemmend te hummen. Het verhaal interesseert haar niet. Veel liever hoort ze waarom het meisje een kleur kreeg en waarom haar ogen zo stralen. Nog liever voelt ze hoe zacht haar huid is. Het hoeft niet nu, dat zou veel te gemakkelijk zijn, maar Donna kan het zich voorstellen en het zijn prettige gedachten. Ze bestelt nog een keer, en nog een keer. De zon verdwijnt achter de wolken en ze krijgt het weer kouder. Haar huid reageert. Hoe zou het meisje, die praat over haar vriend alsof het een god is, reageren als Donna haar plotseling zou zoenen. Gewoon hier, ten overstaan van alle andere terrasgangers. Donna glimlacht. Worden haar grote stralende ogen dan dof en verward. Wordt ze boos. Of nieuwsgierig, de blos op haar wangen dieper. Alex ratelt door en Donna bestelt een vierde rondje. Het laatste. Dit is leuk, maar ze moet het niet overdrijven en het is zeker niet de bedoeling dat kind dronken te voeren.

Uit haar tas komt een melodie, een berichtje. Donna leest het en staat verschrikt op, Alex abrupt onderbrekend in haar verhaal. Shit! ‘Het spijt me, een afspraak, helemaal vergeten.’
Gehaast trekt ze haar jas aan en ze graait een briefje van twintig uit haar tas. ‘We kletsen een andere keer, ik moet weg. Tot morgen.’
‘Maar mijn foto’s…’
‘Ook een andere keer. Fijne avond!’
Ze is het meisje al bijna vergeten als ze wegloopt en Janneke een berichtje terugstuurt.

‘Onderweg. Don’t start without me!’